Doskonały serw jest ważnym narzędziem dla każdego tenisisty, ale jak duży wpływ ma ten czynnik na wynik meczu? Zrozumienie mitów związanych z serwem – takich jak znaczenie drugiego podania – jest kluczowe dla poważnych typerów zakładów tenisa.
Serw zawodnika jest kluczowym wskaźnikiem jego szans na wygranie meczu. Podstawową strategią tenisową jest utrzymanie własnego podania i próba przełamania podania przeciwnika.
Zawodnik jest tak dobry, jak jego drugi serw – tak czy nie?
Jednym z mitów dotyczących serwowania jest mit „zawodnik jest tak dobry, jak jego drugi serw”. Legendy tenisa – takie jak Roger Federer i Serena Williams – mogą pochwalić się niezawodnymi drugimi serwami. Całkiem możliwe, że to właśnie oni są powodem powstania tego mitu.
Jednak po przeanalizowaniu danych z czterech turniejów Wimbledonu, badacze Jan Magnus i Franc Klaassen odkryli, że różnica między „dobrymi” a „świetnymi” zawodnikami nie polega na ich drugim podaniu, ale na pierwszym. Interesujące jest również to, że mężczyźni zaliczają średnio 3 razy więcej asów na mecz, ale popełniają mniej więcej tyle samo podwójnych błędów co kobiety.
Strzeż się mitu o drugim podaniu
Magnus i Klaassen podzielili zawodników na dwie kategorie – rozstawieni i nierozstawieni – a następnie obliczyli procent punktów, które zdobyli gracze serwujący przeciwko zawodnikom o podobnych umiejętnościach.
W wyniku obliczeń okazało się, że zawodnicy rozstawieni i nierozstawieni wygrali odpowiednio 51% i 51,8% punktów przy drugim podaniu przeciwko przeciwnikom o tych samych umiejętnościach, ale przy pierwszym podaniu zawodnicy rozstawieni wygrali 45,6% punktów, podczas gdy zawodnicy nierozstawieni tylko 43,1%.
To wskazuje, że zawodnicy rozstawieni różnią się od zawodników nierozstawionych tym, że są lepsi w pierwszym podaniu (wygrywają 2.5% więcej punktów niż zawodnicy nierozstawieni). Drugie podanie obu grup zawodników jest praktycznie takie samo (w rzeczywistości zawodnicy z grupy nierozstawionych mają o 0,8% więcej punktów zdobytych w tym podaniu).
Indywidualne style gry
Teraz wyjaśnię różne style gry, a dla każdego stylu wymienię kilka legend tenisa, którzy grają w danym stylu.
Agresywni gracze, którzy grają na linii końcowej / Gracze, którzy poruszają się po całym korcie
Będę łączyć te style razem, ponieważ są one bardzo podobne. Ci gracze zazwyczaj czekają na okazję, a potem ostro ją wykorzystują. Potrafią też bardzo dobrze bronić i wiedzą, kiedy lepiej się wstrzymać. Do tej grupy zaliczają się Roger Federer, Novak Djokovic i Andy Roddick, przy czym Djokovic jest prawdopodobnie najbardziej defensywnym z nich (ma też tę przewagę, że jest w stanie uciec przed praktycznie każdą piłką).
Zaletą tego stylu gry jest to, że może być stosowany na każdym rodzaju kortu i jest bardzo elastyczny. Gracze zaoszczędzą też w ten sposób sporo energii, która z pewnością przyda się w trudnym meczu. Te style gry wymagają jednak precyzyjnych uderzeń, w przeciwnym razie nie są zbyt efektywne.
Defensywni zawodnicy grający na linii końcowej
Są to zawodnicy, którzy starają się oddać każdą piłkę. Polegają na tym, że przeciwnik w końcu popełni niewymuszony błąd lub wykona słabszy strzał, który pozwoli obrońcy coś wymyślić. Wymiany są zazwyczaj dość długie, a przeciwnicy często są sfrustrowani, więc zaczynają grać bardziej agresywnie (co prowadzi do większej liczby niewymuszonych błędów).
Najlepszym zawodnikiem zaliczającym się do tej grupy jest zdecydowanie Andy Murray. Jego drugim atutem jest również świetna technika. W WTA Caroline Wozniacki doprowadziła ten styl gry niemal do perfekcji. W przeszłości technikę tę stosował również Rafael Nadal, jednak stopniowo zaczął grać bardziej agresywnie.
Wadą tego stylu gry jest to, że jest on dość wymagający psychicznie i fizycznie więc nie każdy może go stosować.
Zawodnicy polegający na serwisie i przejściu pod siatkę
W przeszłości był to bardzo skuteczny styl, w którym zawodnik starał się dotrzeć do siatki natychmiast po swoim podaniu, aby zakończyć wymianę. Jednak popularność tego stylu gry spada ponieważ korty są dziś wolniejsze niż kiedyś (prowadzi to do dłuższych wymian, które są bardziej interesujące dla widzów). W ten sposób ten styl gry traci swoją skuteczność.
Roger Federer używał tego stylu dość regularnie w przeszłości (szczególnie na szybszych kortach), ale obecnie gra inaczej. Kiedy warunki są odpowiednie, ten styl jest skuteczny, ponieważ wielu graczy ma trudności z grą przeciwko temu stylowi. Dlatego wielu graczy używa tego stylu jako „asa w rękawie”, by zaskoczyć przeciwnika.
Jak powyższe odnosi się do zakładów?
Gdy poznaliśmy już podstawy stylów gry możemy przyjrzeć się temu, jak te informacje odnoszą się do zakładów.
Na cegle Hiszpanie (Nadal, Ferrer, Almaro) zazwyczaj radzą sobie dobrze, ale na twardych nawierzchniach gracze polegający na serwowaniu i siatce radzą sobie lepiej. Zawodnicy polegający na serwowaniu nie radzą sobie jednak dobrze z zawodnikami, którzy bronią linii końcowej (np. Isner, Querrey i Karlovic mają fatalne wyniki przeciwko Murrayowi, Nadalowi, Ferrerowi itd.)