Valentino Rossi – Życie i Kariera Motocyklisty

Valentino Rossi jest byłym włoskim zawodowym motocyklistą i dziewięciokrotnym Mistrzem Świata, w tym 7 zwycięstw w królewskiej klasie MotoGP, 1 w klasie 125cc i 1 w klasie 250cc w Motocyklowych Mistrzostwach Świata. Jest powszechnie uważany za jednego z najlepszych motocyklistów wszech czasów. Urodził się 16 Lutego 1979 roku.

Kariera Motocyklisty

Niewiele brakowało, by w 2006 roku zdobył ósmy tytuł mistrza świata. W sezonie 2007 został wyprzedzony przez Caseya Stonera, by w 2008 roku ponownie zdobyć tytuł. Według amerykańskiego tygodnika sportowego Sports Illustrated jest on siódmym najlepiej zarabiającym sportowcem na świecie i drugim, który mieszka poza Stanami Zjednoczonymi. Jego roczny dochód szacuje się na 30 milionów dolarów.

W młodości poszedł w ślady swojego ojca, Graziano Rossiego. W 1996 roku rozpoczął starty w Mistrzostwach Świata dla teamu Aprilia w klasie 125cc i w następnym roku zdobył Mistrzostwo Świata. W następnym roku ścigał się dla Aprilii w klasie 250cc, a w 1999 roku wygrał również tę klasę. W 2001 roku wygrał klasę 500cc, wówczas dla zespołu Hondy. Kontynuował swoją passę sukcesów w królewskiej klasie MotoGP (dawniej klasa poniżej 500 cm3) w 2002 i 2003 roku. Zdobył także tytuł Mistrza Świata z Yamahą w 2004 i 2005 roku.

Mistrz Świata w Japonii

W 2006 roku niewiele zabrakło mu do zdobycia szóstego tytułu z rzędu i musiał zadowolić się drugim miejscem w klasyfikacji generalnej za Nickym Haydenem. W 2007 roku zajął trzecie miejsce, ale nie ukończył ostatniego wyścigu sezonu z powodu złamania ręki. Drugie miejsce zajął Dani Pedrosa, a mistrzem świata został Casey Stoner. Sezon 2008 rozpoczął zwycięstwem w GP Chin, by zakończyć udany sezon z rywalem Caseyem Stonerem. Rossi przekroczył w tym sezonie granicę 90 zwycięstw, wyprzedzając Angelo Nieto. W 2008 roku na Motegi w Japonii zdobył tytuł Mistrza Świata.

W kolejnym sezonie na Sepang wygrał sześć wyścigów i zapewnił sobie dziewiąty tytuł mistrza świata. W tym samym roku odniósł także swoje setne zwycięstwo w Assen w Holandii, stając się drugim zawodnikiem w historii, który przekroczył granicę 100 zwycięstw. Sezon 2010 nie był dla niego udany, gdyż podczas treningu na motocrossowym motocyklu kontuzjował ścięgno w barku.

Wypadek, kontuzja barku i odejście z teamu Yamahy

Chociaż wygrał wyścig otwarcia w Katarze, to doznał otwartego złamania kości piszczelowej w prawej nodze po wypadku podczas treningu na czwartym GP Włoch w Mugello. Kontuzja ta spowodowała, że nie mógł wziąć udziału w swoim pierwszym wyścigu Grand Prix. Wrócił dopiero po czterech startach w GP Niemiec. Kontuzja barku i niezbyt dobre wyniki sprawiły, że jego kolega z drużyny Jorge Lorenzo awansował. Miał też zostać liderem zespołu, spychając Valentino Rossiego na drugą pozycję. Dlatego Rossi zdecydował się odejść z Yamahy i podpisał dwuletni kontrakt z zespołem Ducati. Był już jednak niezadowolony z motocykla podczas testów w Walencji, które zapoczątkowały problemy techniczne z motocyklem Ducati.

Numer 46

Rossi nosi numer startowy 46 od początku kariery. Wybrał go ponieważ ścigał się z nim jego ojciec Graziano. Był zawodnikiem Mistrzostw Świata od 1977 do 1982 roku i wygrał w sumie cztery wyścigi w kategorii 250cc.

Dzieciństwo Rossiego

Urodził się w Urbino, w środkowej części Włoch zwanej Marche. Dorastał w Tavullia. Jego ojciec był zawodnikiem motocyklowym. W roku, w którym urodził się Valentino, Graziano Rossi zajął trzecie miejsce w Mistrzostwach Świata w klasie 250cc, więc Valentino już w wieku dwóch lat jeździł na minibike’u.

Jego ojciec kupił później gokart jako zamiennik dla minibike’a, ponieważ jego mama Stefania uważała, że minibike jest zbyt niebezpieczny. Ostatecznie zwiększył pojemność silnika gokarta z 60 do 100 cm3. Valentino grał też na gitarze i w piłkę nożną. Jego mama chciała, by przeniósł się do szkoły, w której kładzie się nacisk na piłkę nożną, ale Valentino pozostał przy motocyklach.

Kiedy miał 9 lat jego ojciec próbował użyć sfałszowanych dokumentów, aby uzyskać dla niego licencję kartingową dla juniorów; nie mógł jej legalnie uzyskać przed ukończeniem 10 roku życia. W 1990 roku zdobył mistrzostwo regionu. Wtedy też zaczął jeździć na mini-motocyklach. W 1991 roku wygrał szesnaście regionalnych wyścigów na mini-motocyklu. Początkowo mini-motory były tylko dla zabawy, ścigał się głównie gokartami i zajął piąte miejsce na mistrzostwach krajowych w Parmie. Ta droga prawdopodobnie skierowała go później w stronę Formuły 1. Ale okazało się to finansowo nie do udźwignięcia dla jego rodziny.

Od mini-bików do motocykli

W 1993 roku zaczął jeździć na Cagiva Mito (125cc), ale rozbił się na pierwszym zakręcie, nie dalej niż sto metrów od pit-stopu. Motocykl został naprawiony, ale kolejna próba zakończyła się na drugim zakręcie. W kolejny weekend wyścigowy zajął jednak dziewiąte miejsce. Choć jego występy w pierwszym sezonie Mistrzostw Włoch w Sport Production były niestabilne, stale się poprawiał i do ostatniego wyścigu sezonu w Misano startował z pole position i kończył na podium. W następnym roku sięgnął po tytuł na motocyklu Mito dostarczonym przez menedżera zespołu Cagiva Claudio Lusuardiego.

Era mistrzostw świata

Utalentowany młody zawodnik został wypatrzony przez zespół Aprilia Sandroni, Valentino pracował z Aprilią nad ulepszeniami modelu RS125R, a następnie zaczął ścigać się dla tego zespołu w klasie 125cc. Rossi po raz pierwszy ścigał się dla Aprilii w 1994 roku w mistrzostwach Włoch (zajmując szóste miejsce w klasyfikacji generalnej) i kontynuował ściganie w jej barwach w następnym roku, zajmując trzecie miejsce w mistrzostwach Europy i wygrywając mistrzostwa Włoch w 1995 roku.

Nie radził sobie dobrze w serii 1996 World Road Motorcycle Championship, kilka razy się rozbił i nie ukończył pięciu wyścigów. Jednak w sierpniu wygrał swoje pierwsze Grand Prix na torze Brno w Czechach na motocyklu AGV Aprília RS125R. Ostatecznie zajął dziewiąte miejsce w klasyfikacji generalnej, głównie z powodu niespójności jego występów. W kolejnym sezonie zdobył mistrzostwo świata w kategorii 125cc. Wygrał jedenaście z piętnastu wyścigów.

W sezonie 1998 w klasie 250cc był nękany przez problemy i trudności. Ten rok uznał za najtrudniejszy w swojej karierze. Presja była na nim nie tylko ze strony kwietnia, który oczekiwał od niego dobrych wyników, ale także ze strony mediów. Ostatecznie zajął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej, zaledwie trzy punkty za Lorisem Capirossim. W 1999 roku zdobył mistrzostwo świata, pięciokrotnie zdobywając pole position i wygrywając dziewięć Grand Prix.

W 2000 roku zespół Hondy zaproponował mu starty w najwyższej klasie 500cc. Jeremy Burgess wybrał dla Rossiego model NSR500. Był przekonany, że jeśli Valentino Rossi będzie jeździł na tym motocyklu, to może się to skończyć tylko sukcesem. Podczas swojego pierwszego roku w Hondzie miał bardzo dobre zaplecze w zespole, jego osobistym doradcą był były wielokrotny mistrz świata 500cc Mick Doohan. Jeremy Burgess pracował z nim już wcześniej. Był to również początek rywalizacji pomiędzy Rossim a Maxem Biaggim, który był wtedy królem 500-tek. Wzajemnej rywalizacji tych dwojga przyglądały się media, które publikowały każdą informację, niezależnie od tego, czy była ona potwierdzona, czy też była tylko przypuszczeniem. Rossi, po dziewięciu zwycięstwach w grand prix na motocyklu. W tym sezonie zajął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej, podczas gdy Kenny Roberts Jr wygrał, a Max Biaggi był trzeci.

Zdominował Mistrzostwa Świata w 2001 roku, wygrywając 11 Grands Prix, w tym trzy pierwsze i cztery ostatnie. W tym sezonie zakończyła się jednak era 500-tek. Od 2002 roku stała się królewską klasą MotoGP, w której zawodnicy zaczęli ścigać się na motocyklach o dwukrotnie większej pojemności skokowej.

W 2001 roku rozpoczął współpracę z amerykańskim zawodnikiem Colinem Edwardsem. Wystartowali w wyścigu Suzuka 8 Hours na motocyklach Honda VTR1000SPW i mimo, że Rossi nie miał prawie żadnego doświadczenia z motocyklami superbike, wygrali wyścig.

Moto GP

Klasa pięciosuwowa musiała ustąpić miejsca nowo utworzonej klasie MotoGP w sezonie 2002. Dwusuwowe silniki o pojemności 500 cm3 zostały zastąpione czterosuwami o pojemności 990 cm3, co pozwoliło zespołom na budowanie bardzo szybkich motocykli. Honda przygotowała model RC211V dla swoich zawodników. Ten motocykl był wyposażony w pięciocylindrowy, chłodzony wodą silnik V5 i wyróżniał się prędkością.

Wielu zawodników zmagało się w 2002 roku, musząc przyzwyczaić się do mocniejszego motocykla oraz dopracować i wyostrzyć szczegóły. Mimo to Rossi wygrał osiem z pierwszych dziewięciu wyścigów i ostatecznie odniósł 11 zwycięstw.

Również w 2003 roku zdobył 9 pole position i 9 zwycięstw, zapewniając sobie trzeci z rzędu tytuł mistrza świata. Jednym z najbardziej znaczących momentów w karierze Valentino Rossiego było Grand Prix Australii 2003, ze względu na wyjątkowe okoliczności, w których Rossiemu udało się wygrać. Zawodnik teamu Ducati Troy Bayliss rozbił się, ale Rossi zignorował żółtą flagę sygnalizującą niebezpieczeństwo na torze i wyprzedził, za co został ukarany dziesięcioma sekundami. Rossi był w tym momencie na czele wyścigu, więc odjechał od reszty stawki, powiększając swoją przewagę z każdym okrążeniem i ostatecznie przekroczył linię mety 15 sekund przed wszystkimi, wymazując swoją karę i zgarniając zwycięstwo.

W kwietniu 2016 roku odniósł 113 zwycięstw, zbliżając się na dziesięć zwycięstw do rekordu Giacomo Agostiniego, który wynosił 122 i był uważany za nie do pokonania. Jego 87. zwycięstwo w King’s Cubaturi było także pierwszym od 17 lat zwycięstwem w Cubaturi, w którym Rossi prowadził od początku do końca.

Największe osiągnięcia – Dziewięciokrotny Mistrz Świata

1990 Debiut na minibike’ach
1993 Debiut w Mistrzostwach Włoch w Pucharze Cagiva (pierwsze zwycięstwo)
1994 Cagiva Cup – 1. miejsce
1995 Mistrzostwa Europy 125cc – 3 miejsce (Aprilia), Mistrzostwa Włoch 125cc – 1 miejsce
Debiut w GP: VC Malezji w Shah Alam, 31 marca 1996 roku., Pierwsze zwycięstwo: VC Republiki Czeskiej w Brnie, 18 sierpnia 1996 roku
1996 125 Drogowe Mistrzostwa Świata w zespole Scuderia AGV – 9 miejsce (111 punktów)
1997 Mistrzostwa Świata Motocykli 125cc w zespole Nastro Azzurro – 1 miejsce (321 punktów)
1998 Motocyklowe Mistrzostwa Świata 250cc w zespole Nastro Azzurro – 2 miejsce (201 punktów)
1999 Mistrzostwa Świata Motocykli 250cc w zespole Aprilia GP Racing – 1 miejsce (309 punktów)
2000 Motocyklowe Mistrzostwa Świata 500cc w Nastro Azzurro – 2 miejsce (209 punktów)
2001 Mistrzostwa Świata Motocykli 500cc w zespole Nastro Azzurro – 1 miejsce (325 punktów)
2002 Mistrzostwa Świata MotoGP w zespole Repsol Honda – 1. miejsce (355 punktów)
2003 Mistrzostwa Świata MotoGP w zespole Repsol Honda – 1. miejsce (357 punktów)
2004 Mistrzostwa Świata MotoGP w zespole Gauloises Fortuna Yamaha – 1. miejsce (304 punkty)
2005 Mistrzostwa Świata MotoGP w zespole Gauloises Fortuna Yamaha – 1. miejsce (367 punktów)
2006 Mistrzostwa Świata MotoGP w zespole Camel Yamaha – 2. miejsce (247 punktów)
2007 Mistrzostwa Świata MotoGP w barwach FIAT Yamaha – 3. miejsce (241 punktów)
2008 Motocyklowe Mistrzostwa Świata MotoGP w zespole FIAT Yamaha – 1. miejsce (373 punkty)
2009 Mistrzostwa Świata MotoGP w zespole FIAT Yamaha – 1. miejsce (306 punktów)
2010 Mistrzostwa Świata MotoGP w barwach FIAT Yamaha – 3. miejsce (233 punkty)
2011 Mistrzostwa Świata MotoGP w zespole Ducati Team – 7 miejsce (139 punktów)
2012 Mistrzostwa Świata MotoGP w zespole Ducati Team – 6 miejsce (163 punkty)
2013 Mistrzostwa Świata MotoGP w zespole Yamaha Factory Racing Team – 4. miejsce (237 punktów)
2014 Mistrzostwa Świata MotoGP w zespole Movistar Yamaha Team – 2. miejsce (295 punktów)
2015 Mistrzostwa Świata MotoGP w zespole Movistar Yamaha – 2. miejsce (325 punktów)
2016 Mistrzostwa Świata MotoGP w zespole Movistar Yamaha – 2. miejsce(249 punktów)
2017 Mistrzostwa Świata MotoGP w zespole Movistar Yamaha – 5. miejsce(208 punktów)
2018 Mistrzostwa Świata MotoGP w barwach Movistar Yamaha – 3. miejsce(198 punktów)
2019 MotoGP World Road Championship w Monster Energy Yamaha – 7. miejsce(174 punkty)
2020 MotoGP World Road Championship w Monster Energy Yamaha – 15 miejsce(66 punktów)