Nadia Comaneci urodziła się 12 listopada 1961 w Onesti. To rumuńska gimnastyczka, zdobywczyni pięciu złotych medali olimpijskich i pierwsza gimnastyczka, która otrzymała najwyższą możliwą ocenę 10 w zawodach olimpijskich. Jest uważana za jedną z największych sportsmenek XX wieku i jedną z największych gimnastyczek świata wszechczasów.
Życie i Kariera Nadii
Jej rodzice, Gheorghe i Stefania-Alexandrina Comaneci nazwali ją imieniem Nadieżdy, bohaterki rosyjskiego filmu. Po raz pierwszy wystartowała na poziomie narodowym w 1970 roku jako członkini swojej rodzinnej drużyny. Od najmłodszych lat trenowali ją Béla Károlyi i jego żona Marta. W 1975 roku, w wieku 13 lat, Comaneci odniosła swój pierwszy znaczący sukces na Mistrzostwach Europy w Skien w Norwegii, gdzie zdobyła trzy złote medale i jeden srebrny. Na zawodach przedolimpijskich w Montrealu w tym samym roku zdobyła tytuł mistrzowski w wieloboju. W tym samym roku została wybrana sportowcem roku przez amerykańską agencję Associated Press.
W wieku 14 lat stała się gwiazdą Igrzysk Olimpijskich 1976 w Montrealu, Quebec. Nie tylko stała się pierwszą gimnastyczką na Olimpiadzie, która otrzymała najwyższą możliwą ocenę 10 (którą powtórzyła jeszcze sześć razy), ale także zdobyła trzy złote medale (indywidualny all-around, równoważnia, nierówna poprzeczka), srebro (drużynowy all-around) i brąz (ćwiczenia na podłodze). W kraju jej sukcesy przyniosły jej tytuł Bohaterki Pracy Socjalistycznej. Była najmłodszą Rumunką, która otrzymała to wyróżnienie. Przed Montrealem osiągnęła już 19 maksymalnych ocen.
Po Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu
W 1977 roku z powodzeniem obroniła swój tytuł mistrzyni Europy w all-around, ale rumuńska drużyna kontrowersyjnie wycofała się pod koniec zawodów w proteście przeciwko punktacji. Z nadwagą i brakiem kondycji pojawiła się na Mistrzostwach Świata w 1978 roku. Upadek na nierównych belkach zdegradował ją do 4 miejsca na koniec, ale obroniła swój tytuł na belce.
W 1979 roku, ponownie szczupła, zdobyła swój trzeci z rzędu tytuł mistrzyni Europy (nie udało się to żadnej gimnastyczce ani gimnastykowi przed nią). Na Mistrzostwach Świata w grudniu Comaneci prowadziła po obowiązkowych układach, ale została hospitalizowana przed układami wolnymi w konkursie drużynowym z powodu zatrucia krwią z rany na nadgarstku spowodowanej zaciskaniem metalowej klamry. Pomimo zaleceń lekarzy opuściła szpital i wystartowała w konkursie na belce, gdzie uzyskała notę 9.95. Jej występ pomógł Rumunkom zdobyć ich pierwszy złoty medal drużynowy.
Brała również udział w Igrzyskach Olimpijskich w 1980 roku, gdzie zajęła drugie miejsce za Jeleną Davidovą w konkursie all-around. W swojej książce „Letters To A Young Gymnast” opisuje tę porażkę mówiąc: „Jelena po prostu była tego dnia lepsza”. Zachowała swój tytuł olimpijski na równoważni, podzieliła się złotym medalem na nierównych belkach, a drużyna z Rumunii zajęła drugie miejsce.
Zakończenie kariery sportowej
Wkrótce po tych igrzyskach wycofała się z kariery sportowej. Jej ostatnimi ważnymi zawodami była Światowa Uniwersjada w Bukareszcie w 1981 roku, gdzie zdobyła 5 złotych medali. Pojawiły się jednak nieuzasadnione zarzuty o stronniczość niektórych ewaluatorów, gdyż połowa z nich pochodziła ze strony rumuńskiej. W latach 1984-1989 była członkiem Rumuńskiej Federacji Gimnastycznej i pomagała w trenowaniu rumuńskich gimnastyczek. W listopadzie 1989 roku uciekła do Stanów Zjednoczonych. Comaneci spędziła większość czasu podróżując i promując produkty dla gimnastyczek, bieliznę dżokejów, produkty do aerobiku, a nawet pokazując suknie ślubne. W 1994 roku zaręczyła się z amerykańskim gimnastykiem Bartem Connerem i wróciła do Rumunii po raz pierwszy od czasu swojego ślubu. Poślubiła go w Rumunii w kwietniu 1996 roku.
W 1999 roku została pierwszym sportowcem zaproszonym do Organizacji Narodów Zjednoczonych, by przemówieniem zainaugurować Międzynarodowy Rok Wolontariatu 2000. Nadal jest zajęta gimnastyką i działalnością charytatywną na całym świecie. Wraz z mężem jest właścicielką Bart Conner Gymnastics Academy, Perfect 10 Production Company oraz kilku sklepów sportowych, a także redaktorką magazynu International Gymnast.
Od 29 czerwca 2001 roku jest obywatelką Stanów Zjednoczonych.
Jest wiceprezesem Zarządu Ruchu Olimpiad Specjalnych, honorowym prezesem Rumuńskiej Federacji Gimnastycznej, honorowym prezesem Rumuńskiego Komitetu Olimpijskiego, ambasadorem sportu Rumunii, wiceprezesem Zarządu Stowarzyszenia Dystrofii Mięśniowej oraz członkiem Fundacji Międzynarodowej Federacji Gimnastycznej. Dwukrotnie została odznaczona Orderem Olimpijskim przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski.
W grudniu 2003 roku wydała swoją pierwszą książkę „Letters To A Young Gymnast.”