Silverstone Circuit to tor wyścigowy położony na granicy Northamptonshire i Buckinghamshire. Tor znany jest jako miejsce organizowania Grand Prix Wielkiej Brytanii, które odbyło się tu po raz pierwszy w 1948 roku, a od sezonu 1987 jest stałym punktem w kalendarzu Formuły 1.

Oprócz Grand Prix, tor Silverstone gości inne czołowe brytyjskie i światowe wydarzenia motorsportowe. Są to Mistrzostwa MotoGP, Mistrzostwa Świata Superbike, FIA GT1 i Le Mans Series. Jest także gospodarzem prestiżowego wyścigu BRDC International Trophy, który choć rozgrywany pod szyldem Formuły 1, nie był wliczany do mistrzostw. Dziś na torze odbywa się coroczny Silverstone Classic, spotkanie historycznych jednośladów F1, a zwycięzca wyścigu otrzymuje trofeum BRDC.

Charakterystyka toru Silverstone

Silverstone jest położony około 115 km na północ od Londynu. Stoi na terenie byłego lotniska wojskowego dla bombowców Royal Air Force. Trzy pasy startowe ułożone w typowy trójkąt, zbudowane w 1943 roku, leżą teraz na środku toru wyścigowego. W 1949 roku torowi nadano kształt, który stanowi podstawę dzisiejszej trasy. Dwa lata później został wydzierżawiony przez Brytyjskie Stowarzyszenie Kierowców Wyścigowych (BRDC) i wprowadzono na nim wiele zmian. Między innymi przeniesiono boxy i pit stopy z prostej Farm na prostą między Woodcote a Copse. W 1971 roku BRDC kupiło wszystkie grunty, na których znajdował się tor i ponownie wprowadzono modyfikacje. Zbudowano nowe pit-stopy, nowy zakręt w Woodcote i zmodyfikowano cały tor, by umożliwić lepsze wyprzedzanie. Te ulepszenia nie były jednak ostatnimi. Tor był modyfikowany także w następnych latach. Celem było zmniejszenie prędkości. W 1991 roku została ona spowolniona i wydłużona poprzez budowę dodatkowych zakrętów. Mimo to, średnia prędkość nadal wynosi 235 km/h. Poczyniono także wiele inwestycji w zaplecze toru, powstała tu także szkoła wyścigowa.

Dzisiejszy Silverstone pozostaje jednym z najbezpieczniejszych torów. Ma wysokiej jakości, płaską asfaltową nawierzchnię o średnich wymaganiach dotyczących opon i jest nawet nieco bardziej przyjazna dla hamulców. Składa się z siedmiu lewych i dziesięciu prawych zakrętów.

W czasie weekendu wyścigowego spokojny wiejski region zamienia się w ruchliwe centrum turystyczne. Brak infrastruktury drogowej powoduje, że ruch lokalny się załamuje i tworzą się zatory. Problem ten został jednak w dużej mierze rozwiązany dzięki budowie obwodnicy Silverstone A43. Grand Prix Wielkiej Brytanii zwykle odbywa się latem, ale w 2000 roku zostało przeniesione na kwiecień. Okazało się to jednak bardzo niefortunnym rozwiązaniem, gdy ulewne deszcze zamieniły pola, na których widzowie parkowali swoje samochod – w wielkie bagna. Wielu gości jest przewożonych na tor helikopterem przez co lotnisko Silverstone Heliport jest w tym dniu najbardziej ruchliwym lotniskiem w Wielkiej Brytanii.

Fakty i liczby dotyczące toru Silverstone

• Długość toru: 5 901 m
• Liczba okrążeń: 52
• Długość wyścigu: 306,7 km
• Odległość między startem a metą: 105 m
• Liczba zakrętów: 18 (10 w prawo i 8 w lewo)
• Szerokość toru: 15 m
• Długość najdłuższej prostej: 770 m
• Rekord toru: 1:27.097 – Max Verstappen/RedBull (2020)
• Najszybsze okrążenie kwalifikacyjne: 1:29.615 (236.652 km/h) – Sebastian Vettel/Red Bull-Renault (2010)
• Prędkość maksymalna: 305 km/h
• Pierwsze GP: 1948 (zwycięzca Luigi Villoresi (ITA) – Maserati 4CLT/48)
• Liczba Grand Prix: 55
• Średnie zużycie paliwa: 2.36 kg/okrążenie
• Jazda na pełnych obrotach: 68%
• Odcinek trasy przy pełnej mocy: 890 m
• Liczba zmian biegów: ok 44 / okrążenie
• Zużycie opon: średnie do wysokiego
• Zużycie hamulców: niskie
• Poziom przyczepności: wysoki
• Pojemność trybun: 150 000

Strategia

• 1 postój: 32. – 35. okrążenie
• 2 postoje: 21-30 i 40-45
• 3 postoje: 16 – 22, 32 – 37 i 46 – 50.

Historia

Teren lotniska Silverstone był wykorzystywany do szkolenia pilotów bombowców podczas II wojny światowej. W tym czasie najsłynniejszy tor w Anglii, Brooklands, ze swoim słynnym pasem startowym został zniszczony podczas nalotów. Brak wyścigów zmusił dyrektorów Brooklands (Weybridge) Ltd do sprzedaży terenu za 330 tyś funtów fabryce samolotów Vickers-Armstrong. Królewski Automobilklub (RAC) nabył wtedy w ramach rekompensaty od Ministerstwa Lotnictwa lotnisko wojskowe w pobliżu wioski Silverstone w hrabstwie Northamptonshire. Silverstone wkrótce stał się dla Brytyjczyków nową legendą motoryzacji. Grand Prix odbyło się tu już w 1948 roku i to właśnie tutaj 13 maja 1950 roku zaczęła się pisać historia serii Mistrzostw Świata Formuły 1.

Pierwsza wzmianka o wyścigu na Silverstone pochodzi z września 1947 roku. Był to bardzo nieformalny, a nawet nielegalny wyścig znany jako Grand Prix Mutton. Rok później wyścig ponownie zawitał na Silverstone, ale tym razem w formie Grand Prix Wielkiej Brytanii, organizowany przez Royal Automobile Club. Odbywało się to na torach startowych z długimi prostymi zakończonymi wąskimi serpentynami i torem otoczonym belami słomy. Na tym torze ścigano się również w 1949 roku, ale na potrzeby wyścigu International Trophy organizatorzy zdecydowali się na bieg po torze okrężnym. Tor ten był również używany do rozgrywania Grand Prix w 1950 i 1951 roku. Od 1952 roku linia startu została przeniesiona z Farm Straight na dzisiejszą prostą finiszową i ta konfiguracja pozostała praktycznie niezmieniona przez kolejne 35 lat.

Silverstone był świadkiem znaczących sukcesów brytyjskich kierowców i zespołów, ale również inne gwiazdy Formuły 1 mają z nim wspaniałe wspomnienia. Włoski zespół Ferrari, dzięki Froilainowi Gonzalezowi świętował swoje pierwsze zwycięstwo w Grand Prix na tym torze w 1951 roku. W 1979 roku Clay Regazzoni przyjechał tu po swoje pierwsze zwycięstwo dla zespołu Franka Williamsa, a w 1997 roku zespół ten odniósł swój setny triumf na Silverstone z Jacques’em Villeneuve’em. Ojciec Jacques’a, Gilles zadebiutował w Formule 1 na tym tradycyjnym torze w 1977 roku. Silverstone, obok Monzy, byłego austriackiego toru Österreichring i toru Spa-Francorchamps jest dziś wciąż jednym z najszybszych.

W swojej historii Grand Prix Wielkiej Brytanii przeniosło się z Silverstone na tory Aintree lub Brands Hatch, ale powróciło tu na dłużej w 1987 roku. Sporty motorowe mają w Wielkiej Brytanii ogromną tradycję i nikt nie wyobraża sobie kalendarza Formuły 1 bez tego toru. Męczące są natomiast długotrwałe spory o jego przyszłość. Co roku Bernie Ecclestone naciska na organizatorów, by poprawili niedostateczną infrastrukturę. W 2009 roku istniała nawet groźba, że Silverstone zniknie z kalendarza i wyścig zostanie przeniesiony do Donington. Nie udało się jednak na czas rozpocząć koniecznego remontu i Silverstone wrócił do gry. Negocjacje były jednak trudne, a Ecclestone od dawna utrzymuje, że wolałby odwołać Grand Prix Wielkiej Brytanii. W końcu jednak zgodzili się na radykalną przebudowę i podpisali 17-letnią umowę, która pierwotnie miała należeć do Donington Park. Częścią umowy była budowa nowego pit lane’u i padoku. Przebudowa obejmuje również nowe trybuny i infrastrukturę toru.

Transformacja zajęła pięć miesięcy i kosztowała pięć milionów funtów. Modyfikacje objęły sześć zakrętów, a tor został wydłużony z pierwotnych 5,141 metrów do 5,901 metrów. Zawodnicy nie będą już jechać z Abbey Corner do Farm Straight, Bridge i Priory, ale skręcać w prawo, a następnie pojawi się pięć nowych zakrętów zanim powrócą na oryginalną trasę w Luffield.

Okrążenie na nowoczesnym torze Silverstone

Przejazd na Silverstone rozpoczyna się od pierwszego bardzo szybkiego zakrętu Copse, gdzie kierowcy muszą delikatnie hamować i ślepo kierować samochód na właściwą linię. Jedynym punktem orientacyjnym jest tutaj znacznik 50 metrów po lewej stronie toru. Następnie nadchodzi bardzo szybka i popularna kombinacja zakrętów Maggotts i Becketts. Podczas pokonywania podwójnej kombinacji lewo-prawo kierowca musi pozostać maksymalnie skupiony i starać się nie hamować, aby utrzymać idealny tor jazdy. Nawet mały błąd może kosztować dużo czasu, a ewentualny zły podbieg na prostej Hangarowej oznacza brak maksymalnej prędkości na końcu prostej. W tym miejscu samochody hamują na zakręcie Stowe. Jest to bardzo szybki i wyboisty zakręt z długim i nieprzejrzystym wierzchołkiem. Hamowanie w tym miejscu jest stosunkowo późne, a kierowcy często pomagają sobie na zjeździe, przejeżdżając przez krawężniki.

Krótka prosta z lekkim spadkiem wprowadza bolidy w ciasną szykanę Vale, gdzie bardzo łatwo jest stracić kontrolę nad samochodem z powodu zdradliwych krawężników. Po tej szykanie kierowcy kontynuują jazdę przez ciasny prawy zakręt Club, którego profil został zmodyfikowany podczas przebudowy w 2010 roku. Przy wierzchołku ma przeciwny brzeg niż poprzednio i opada na wyjściu. W przeszłości opony miały tu duże znaczenie Następna prosta jest dość długa. Tutaj nabiera dużej prędkości i to bardzo ważne jest tempo podczas podchodzenia do zakrętu Abbey. Jest to prawy zakręt, używanej od 2010 roku, który pokonuje się na szóstym biegu z prędkością około 250 km/h.

Pierwsza część zakrętu wydaje się być dość ostra, dodatkowo jest tam wyboistość, która wyrzuca samochód. Następnie tor się rozszerza i kierowcy przyspieszają w kolejnym lewym zakręcie, Farm, gdzie samochody wracają na lewą stronę toru stwarzając okazję do wyprzedzania. Po tym następuje łagodne wzniesienie i powolny, wymagający użycia hamulców odcinek. W przeszłości te problemy nie występowały, ale tym razem ucierpią na tym tylne opony. Dalej mamy trzynasty zakręt Village i The Loop, które dla odmiany są lewoskrętne. Wierzchołek jest tu dość późny, a potem nadchodzi szybki zakręt Aintree. Samochody pozostają po zewnętrznej, a następnie skręcają w kolejną prostą.

Ten odcinek prowadzi do długiej prostej Wellington Straight. Za nim następuje hamowanie przed ostatnim odcinkiem toru – zakrętami Brooklands i Luffield. Brooklands jest bardzo trudnym zakrętem, ponieważ jego wierzchołek pojawia się stosunkowo późno i jest kilka możliwych idealnych torów jazdy. Oferuje też doskonałe możliwości wyprzedzania. Róg Luffield jest również ważnym zakrętem. Podwójny prawy zakręt pokonuje się na drugim lub trzecim biegu i ostatecznie przyspiesza w górę Woodcote aż do prostej finiszowej.

Tenis jest grą, która ma swój własny, unikalny system punktacji. Pojawiło się wiele sugestii, które miałyby wyjaśnić dlaczego system jest tak dziwny, ale nikt tak naprawdę nie wie skąd się on wziął. Niektórzy uważają, że punkty przedstawiają pozycje na wyimaginowanej tarczy zegara, inni mówią, że wskazują jak daleko do przodu można było stanąć podczas serwowania w archaicznej formie gry.

Niezależnie od tego, jakie jest prawdziwe pochodzenie systemu punktowego – przetrwał on próbę czasu. We współczesnej grze było zaskakująco mało prób modyfikacji systemu zdobywania punktów, a uwaga skupiła się na strukturze setów. Historycznie były one nieograniczonej długości, ale powszechne wprowadzenie tie-breaków sprawiło, że stały się one łatwiejsze do opanowania. Sety są czasami wydłużane, by umożliwić rozgrywanie meczów jednosetowych lub skracane, by zapobiec zbyt długiemu trwaniu spotkania.

Standardowy set w tenisie jest rozgrywany do 6 gemów, a tie-break następuje przy stanie 6-6. Przeciętny mecz tenisowy składa się z 3 setów po 6 gemów. Jeśli rozgrywany jest mecz w systemie pojedynczego seta, zazwyczaj przyjmuje się format 8-gemowy. W przypadku imprez jednodniowych można wybrać sety 4-gemowe, by umożliwić rozegranie wielu meczów. French Open jest jedynym turniejem, w którym obowiązuje zasada braku tie breaka w piątym secie.

Zwykłe sety do 6

To tradycyjny format. Zawodnicy na zmianę rozgrywają i serwują a pierwszy, który wygra 6 gemów – wygrywa seta. Pod warunkiem, że ma co najmniej 2 gemy przewagi. Jeśli żaden z zawodników nie jest w stanie osiągnąć przewagi dwóch gemów, zazwyczaj rozgrywany jest tie-break przy stanie 6 gemów.

Tie-break jest wygrywany przez pierwszego gracza, który osiągnie 7 punktów pod warunkiem, że ma 2 gemy przewagi. Wówczas set jest punktowany 7-6 dla zwycięzcy tie-breaka. Cały mecz zazwyczaj rozgrywany jest w systemie do trzech wygranych setów lub w przypadku turniejów wielkoszlemowych mężczyzn, do pięciu setów. Set w takim formacie trwa zazwyczaj od 20 do 60 minut, choć możliwe są dłuższe wymiany.

Sety do 8 dla Zawodników Pro

Coraz więcej zawodów ligowych zaczyna używać „pro setów”. Są one rozgrywane w identyczny sposób jak zwykłe sety do 6, z tą różnicą, że zawodnik musi wygrać 8 gemów, by wygrać seta. Zazwyczaj tie-break rozgrywany jest przy 7 gemach.

Popularność setów pro wynika przede wszystkim z faktu, że wiele meczów ligi amatorskiej odbywa się wieczorem, a zawodnicy przychodzą bezpośrednio z pracy. Każdy mecz składa się zazwyczaj z dwóch lub trzech setów, a wielu graczy nie chce, by zawody przeciągały się do późnego wieczora. Jeśli grają każdą rundę jako set pro, a nie do 6, to każdy set będzie trwał od 40 minut do godziny co sprawi, że mecz będzie łatwiejszy do opanowania.

Krótkie formaty setów

Ze względu na rosnącą presję czasu, zarówno na poziomie juniorów jak i seniorów, obserwujemy tendencję do organizowania turniejów trwających tylko jeden dzień. Oznacza to, że mecze nie mogą trwać zbyt długo, ponieważ od zawodników można oczekiwać rozegrania trzech lub czterech setów w ciągu jednego dnia. Najprostszym sposobem, by to osiągnąć, zachowując jednocześnie istotę tradycyjnego systemu punktacji jest stosowanie tak zwanych „krótkich setów”.

Krótkiego seta wygrywa gracz, który jako pierwszy osiągnie 4 gemy pod warunkiem, że ma przewagę dwóch. O wygraniu krótkiego seta decyduje tie-break, który w różnych wersjach formatu jest rozgrywany przy stanie 3-3 lub 4-4. W typowym turnieju jednodniowym mecze są rozstrzygane w najlepszym z trzech setów, przy czym dwa pierwsze są krótkie, a trzeci to tie-break, w którym zwycięzca jako pierwszy zdobywa 10 punktów.

Niektóre zawody wykorzystują jeszcze krótszy format, znany jako „Fast 4”. W tym przypadku mecze również składają się z dwóch krótkich setów i tie-breaka, ale używa się dodatkowych sposobów, by je przyspieszyć. Znów stosuje się różne wersje, ale najważniejsze jest to, że kiedy mecz dochodzi do „stanu”, rozgrywany jest jeden punkt, który go rozstrzyga („sudden death deuce”), a przyjmujący wybiera, z której strony przeciwnik serwuje.

Ponadto w oryginalnej wersji Fast 4 obowiązywała zasada „no let”, zgodnie z którą, jeśli serw dotknął siatki piłka zostawała w grze w przeciwieństwie do zwyczajowego wymogu wznowienia podania.

Sety bez tie-breaków

Wiele lat temu nie istniało coś takiego jak tie-break, a set był rozgrywany do momentu, gdy jeden z zawodników miał dwa gemy przewagi. Mogło to trwać bardzo długo. Jeszcze do niedawna zasada ta była stosowana w finałowych setach meczów Wielkiego Szlema i Pucharu Davisa, ale teraz French Open jest ostatnim bastionem takiego czasochłonnego tradycjonalizmu.

Przykład tego, co może się wydarzyć, można było zobaczyć na Wimbledonie w 2010 roku, kiedy John Isner i Nicolas Mahut rozegrali mecz, który trwał ponad 11 godzin, a ostatecznie został rozstrzygnięty 70-68 w piątym secie. Dziś możliwość rozgrywania tak długich meczów jest powszechnie uważana za niedopuszczalną, choćby dlatego, że wyczerpany zwycięzca niechybnie przegra w kolejnej rundzie zawodów.

Ile gemów trwa przeciętny mecz tenisowy?

Niewiele jest statystyk na ten temat, ale z opublikowanych danych wynika, że typowe jest to około 10 gemów na set, co odpowiada „średniemu” wynikowi 6-4. Biorąc to pod uwagę, można się spodziewać, że mecz w najlepszym z trzech setów będzie składał się z około 20 gemów. Analogicznie, mecz trwający do pięciu wygranych setów może trwać 50 lub więcej gemów.

Tor wyścigowy im. Enzo i Dino Ferrari to tor Formuły 1 znajdujący się w miejscowości Imola, w prowincji Bolonia we Włoszech. Tor został nazwany na cześć Enzo Ferrari, założyciela marki o tej samej nazwie oraz jego syna Dino.

Tor zyskał powszechną popularność pod nazwą Autodromo di Imola i każdej wiosny gościł Grand Prix San Marino oraz wiele innych wydarzeń samochodowych i motocyklowych. Od 2020 roku Grand Prix nosi nazwę Emilia Romagna. W 1980 roku gościł również Grand Prix Włoch. Jest to jeden z niewielu torów, na których ruch odbywa się w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara.

Historia toru F1 w Imola

Tor ten został zaprojektowany w późnych latach 40-tych przez ESTI (Ente Sport e Turismo Imolese) w ramach akcji mającej na celu ożywienie powojennej sytuacji w regionie. W projekt zaangażowana była grupa przyjaciół – Alfredo Campagnoli, Graziano Golinelli, Ugo Montevecchi i Gualtieri Vighi do których później dołączył Checco Costa.

Położenie kamienia węgielnego miało miejsce 22 marca 1950 roku. Odbiór toru odbył się 19 października, kiedy Enzo Ferrari testował tam swoje Ferrari 340 Sport w obecności najlepszych kierowców takich jak Alberto Ascari, Giannino Marzotto i Luigi Villores. Z tej okazji na torze odbył się również test motocykla Gilera z udziałem mistrza Umberto Masettiego. Jednak prawdziwa uroczystość otwarcia miała miejsce dopiero 25 kwietnia 1953 roku, kiedy to na torze odbyły się Motocyklowe Mistrzostwa Włoch w klasach 125 i 500 cm3.

Po raz pierwszy na tym torze pojawiła się 21 kwietnia 1963 roku Formuła 1, choć był to tylko mały wyścig niebędący Mistrzostwami Świata. W wyścigu zwyciężył Jim Clark w Lotusie.

Od 1970 roku tor nosi imię Dino Ferrari, syna Enzo Ferrari, który zmarł przedwcześnie w latach 50-tych. Ostatecznie w 1979 roku, a dokładnie 16 września w wyścigu nazwanym Dino Ferrari Grand Prix, na torze Imola rozpoczęła się nowa era Formuły 1. Następnego roku, 14 września 1980, Imola gości pierwszy pełnowymiarowy wyścig Formuły 1: Grand Prix Włoch. W następnym roku Grand Prix wraca na tor Monza, a Imola staje się gospodarzem Grand Prix San Marino.

Zwycięzcy na torze w Imola

Grand Prix Emilia Romagna

Grand Prix Emilii Romanii to wyścig Formuły 1 rozgrywany na torze Autodromo Enzo e Dino Ferrari. Jak wcześniej opisano tor Imola był miejscem Grand Prix Włoch w 1980 roku i Grand Prix San Marino w latach 1981-2006.

W 2020 roku Pandemia covid-19 doprowadziła do zakłócenia pierwotnie zaplanowanego kalendarza, odwołując wiele wyścigów. Grand Prix Emilia Romagna zostało dodane do zmienionego kalendarza jako jedno z nowych Grand Prix. Zawody odbyły się w formacie jednorazowego dwudniowego weekendu z jedną sesją treningową w sobotę, zamiast zwyczajowych trzech. Kierowca Mercedesa Valtteri Bottas zdominował kwalifikacje, a jego kolega z zespołu Lewis Hamilton wygrał wyścig.

Grand Prix Emilia Romagna oryginalnie zostało planowane tylko jako jednorazowy wyścig, ale z powodu trwającej pandemii zastąpiło przełożone Grand Prix Chin w sezonie 2021. Wyścig odbył się jako drugi wyścig sezonu i miał miejsce 18 kwietnia 2021. Został wygrany przez Maxa Verstappena.

Grand Prix Emilia Romagna 2022 zaplanowane jest na 24 kwietnia 2022 roku.

Nazwy oficjalne tego Grand Prix

2020: Emirates Gran Premio dell’Emilia Romagna
2021: Pirelli Gran Premio del Made in Italy e dell’Emilia Romagna

Melbourne Grand Prix Circuit to tor wyścigowy znajdujący się na ulicach Melbourne wokół jeziora Albert Park. Leży zaledwie kilka kilometrów na południe od centrum miasta. Od 1996 roku jest używany do wyścigów Formuły 1 i wielu innych zawodów.

Pierwsze wyścigi Formuły 1 odbyły się tutaj w 1953 i 1956 roku, ale nie były wliczane do mistrzostw. Chociaż tor w stolicy stanu Wiktoria nie jest tak popularny jak jego poprzednik w Adelajdzie, na którym rywalizowano w latach 1985-1995, to piękne otoczenie, dobra obsługa i dobrze zbudowana infrastruktura sprawiają, że ten tor świetnie się sprawdza. Trasa przebiega drogą (Albert Park Lane), która w ciągu roku jest używana jako droga dla miejska. Trasa biegnie wokół sztucznego jeziora. Nawierzchnia toru została odnowiona przed wyścigiem w 1996 roku, aby zapewnić odpowiednią stabilność i równą nawierzchnię. Sprawia to, że nawierzchnia toru jest bardzo gładka w porównaniu z innymi torami, które korzystają z dróg publicznych (jak np. Circuit de Monaco).

Charakterystyka toru

Szybka i płaska trasa o niezbyt równej nawierzchni jest interesująca dla zawodników, ale nie ma na niej zbyt wiele miejsca do wyprzedzania. Najszybsza część toru to koniec prostej (308,7 km/h), a najwolniejszy jest zakręt 3 (Sports Center), gdzie na drugim zakręcie bolid jedzie z prędkością około 85 km/h. Tor jest szczególnie wymagający dla hamulców. W trakcie jednego okrążenia kierowcy zmieniają biegi około 56 razy.

Rekordzistą w Australii, a także na torze w Melbourne jest Michael Schumacher, który triumfował tu czterokrotnie. Od roku 2000 nie zaznał tu porażki więcej niż trzy razy z rzędu. Od tamtej pory nikt nie był w stanie powtórzyć jego triumfu na torze Albert Park.

Fakty i liczby

• Długość toru: 5 303 m
• Liczba okrążeń: 58
• Długość wyścigu: 307,574 m
• Odległość między startem a metą: 0 m
• Liczba zakrętów: 16 (10 w prawo i 6 w lewo)
• Rekord toru: 1:24.125 (226.933 km/h) – Michael Schumacher/Ferrari (2004)
• Najszybsze okrążenie kwalifikacyjne: 1:20.486 Lewis Hamilton (2019)
• Prędkość maksymalna: 308.7 km/h
• Pierwsze Grand Prix: 1996 (zwycięzca Damon Hill (GBR) – Williams FW18)
• Średnie zużycie paliwa: 2.62 kg/okrążenie
• Jazda na pełnej mocy: 66.3%.
• Odcinek trasy na pełnej mocy: 735 m
• Liczba zmian biegów: ok 60 / okrążenie
• Zużycie opon: średnie do niskiego
• Zużycie hamulców: wysokie
• Poziom przyczepności: wysoki
• Pojemność trybun: 80 000

Strategia toru w Australii

• 1 postój: 29 – 34 okrążenie
• 2 postoje: 21-25 i 35-43.
• 3 postoje: 15-18 i 29-33 oraz 42-47

Historia toru Albert Park

W 1992 roku premierem Wiktorii został Jeff Kennett, a główny wysiłek, by podnieść rangę wyścigów w Melbourne skupiał się na wygraniu Grand Prix w Adelajdzie. Do porozumienia doszło w 1995 roku, ale kontrakt Adelaide wygasł dopiero dwa lata później. Miasto udostępniło drogi prowadzące wokół jeziora w przepięknym otoczeniu Albert Park. W ten sposób powstał jeden z najpiękniejszych torów w serii Formuły 1, na który można się dostać z centrum miasta. W rezultacie Grand Prix Australii może poszczycić się rekordową frekwencją ponad 360,000 widzów w trakcie weekendu wyścigów.

Pierwszy wyścig w Melbourne w 1996 roku przyniósł podwójne zwycięstwo zespołowi Williams (Damon Hill, Jacques Villeneuve) i koszmarny wypadek Martina Brundle’a. Od 1996 roku, z dwoma wyjątkami, to właśnie ten tor otwierał serię Mistrzostw Świata. Tor w Melbourne składa się z ulic, które są używane do normalnego ruchu drogowego. Jeździ się wokół sztucznego jeziora w Albert Park, kilka kilometrów na południe od centrum Melbourne. Odcinki drogi używane przez tor zostały zmodernizowane przed pierwszym wyścigiem w 1996 roku, więc nawierzchnia jest dobrej jakości. Tor w Australii jest jednym z niewielu, które znajdują się w pobliżu zbiornika wodnego.

Z punktu widzenia zawodników jest to stosunkowo szybki tor, który jest raczej łatwy do pokonania. Kierowcy komentują, że ustawienie zakrętów jest łatwe do zapamiętania, więc szybko uczą się toru i osiągają dobre czasy. Jeśli chodzi o wyprzedzanie, tor w Melbourne jest jednym z przeciętnych.

Ile czasu trwa budowa tory?

Każdego roku, mniej więcej na cztery tygodnie przed GP Australii trzeba „zbudować” tor, to znaczy zamknąć drogi publiczne, wybudować trybuny, wiadukty dla widzów itp. Po zakończeniu Grand Prix wszystko zostaje zdemontowane i zabrane z powrotem. Wyścigi Formuły 1 w Albert Park mają też wielu przeciwników, zwłaszcza ekologów, ale tłumy fanów i entuzjastów sportów motorowych zawsze zwyciężają, a atmosfera podczas wyścigu jest dzięki temu zawsze bardzo dobra.

Zwycięzcy Grand Prix Australii