Fernando Alonso Díaz urodził się 29 lipca 1981 w Oviedo. To hiszpański kierowca wyścigowy, kierowca Formuły 1 i dwukrotny mistrz świata w 2005 i 2006 roku. Mieszka w swoim rodzinnym Oviedo dokąd powrócił zimą 2010 roku z Lugano w Szwajcarii, aby być bliżej rodziny i przyjaciół. Kosztowało go to jednak 50 milionów funtów w podatkach.
25 września 2005 roku w wieku 24 lat i 58 dni, został najmłodszym mistrzem świata w historii Formuły 1, bijąc rekord Emersona Fittipaldiego ustanowiony w 1972 roku (w późniejszych latach rekord ten pobili Lewis Hamilton i Sebastian Vettel). Jego pseudonim to El Nano. Oprócz swojego ojczystego języka hiszpańskiego mówi również po angielsku i włosku.
Życie osobiste
Fernando Alonso urodził w prowincji Asturia na północy Hiszpanii. Jego matka pracowała w domu towarowym, a ojciec był zatrudniony jako specjalista od materiałów wybuchowych w przemyśle górniczym.
Alonso ma starszą siostrę Lorenę. Ojciec Alonso, José Luis, był amatorskim kierowcą gokartowym i chciał, by jego dzieci poszły w jego ślady. Zbudował im gokarta, początkowo dla ośmioletniej wówczas Loreny, która nie była zbytnio zainteresowana gokartami. Natomiast dla trzyletniego Fernando było to ciekawe zajęcie.
17 listopada 2006 roku Fernando poślubił Raquel del Rosario Macías, wokalistkę hiszpańskiej grupy pop El Sueño de Morfeo.
Kariera przed Formułą 1
Jako dziecko Fernando jeździł na wyścigi gokartowe po całej Hiszpanii ze swoim ojcem, który był także jego mechanikiem. Rodzina Alonso nie miała zbyt wiele pieniędzy, ale wyniki Fernando sprawiły, że zainteresowali się nim sponsorzy i pieniądze zostały załatwione.
Fernando czterokrotnie zdobył mistrzostwo Hiszpanii w kategorii juniorów w latach 1993, 1994, 1995 i 1996. Wygrał także Mistrzostwa Świata Juniorów w 1996 roku. W 1997 roku zdobył tytuły mistrza Hiszpanii i Włoch w kategorii Inter-A, a w 1998 roku zajął drugie miejsce w Mistrzostwach Europy. W tym samym roku ponownie zdobył tytuł mistrza Hiszpanii Inter-A.
W październiku 1998 roku były kierowca Formuły 1 Minardi, Adrián Campos, dał Fernando szansę wypróbowania samochodu wyścigowego. Po trzech dniach testów czasy Alonso były porównywalne z czasami poprzedniego kierowcy Camposa, Marca Gené. Campos dał Fernando szansę ścigania się dla niego w hiszpańskiej Formule Nissana w 1999 roku. Już w drugim wyścigu Alonso wygrał. To było na torze Albecete, gdzie testował swoje umiejętności w 1998 roku. W ostatnim wyścigu Alonso potrzebował zwycięstwa i najszybszego okrążenia, by pokonać Manuela Giao, który walczył z nim o tytuł. Alonso tak właśnie zrobił i zdobył tytuł. Alonso skorzystał z możliwości testów dla zespołu Minardi w Formule 1. To tam został zauważony przez dyrektora sportowego Cesare Fiorio, gdy Fernando osiągał czasy o 1,5 sekundy szybsze niż inni kierowcy. W następnym sezonie Alonso dostał się do Formuły 3000, która zwykle była ostatnim krokiem przed wejściem do Formuły 1. Alonso dołączył do zespołu Astromega i w tym samym roku został najmłodszym kierowcą (o 11 miesięcy), który ścigał się w Formule 3000.
W pierwszych siedmiu wyścigach Alonso nie zdobył żadnego punktu, ale w dwóch ostatnich raz zajął drugie miejsce i raz wygrał. W klasyfikacji generalnej zajął czwarte miejsce za Bruno Junqueirą, Nicolasem Minassianem i Markiem Webberem.
Kariera w Formule 1
2001: Minardi
Alonso był trzecim najmłodszym kierowcą w historii Formuły 1. Zadebiutował w barwach Minardi 4 marca 2001 roku na torze w Melbourne w Australii. Minardi rozpoczęło nowy sezon z nowym właścicielem Paulem Stoddartem i nowym samochodem – Minardi PS01. W pierwszej sesji kwalifikacyjnej Alonso udowodnił, że jest szybkim kierowcą, pokonując kolegę z zespołu Tarso Marquesa o 2,6 sekundy. Już w czwartej sesji kwalifikacyjnej na Imoli pokonał oba bolidy Benettona, co powtórzył w dalszej części sezonu.
Na jego występy w 2001 roku zaczęły zwracać uwagę jeszcze lepsze drużyny. We wrześniu 2001 roku, po wyścigach w Europie, Sauber szukał kierowcy, który zastąpiłby odchodzącego na emeryturę Kimiego Räikkönena. Ale Sauber był również zainteresowany obiecującym Brazylijczykiem Felipe Massą, a także kierowcą testowym Jaguara Andre Lottererem. Miesiąc później potwierdzono, że Felipe Massa zasiądzie w kokpicie Saubera w 2002 roku.
We wrześniu tego samego roku menadżer Alonso, Flavio Briatore, zaczął planować, że Fernando będzie jeździł w Benettonie. Briatore rozważał możliwość, aby Alonso zastąpił Jensona Buttona w 2002 roku, ale ostatecznie zdecydował, że Alonso będzie oficjalnym kierowcą testowym Renault w 2002 roku. W ostatnim wyścigu 2001 roku na Suzuce Alonso zajął jedenaste miejsce, o pięć miejsc za punktowanymi pozycjami. Pokonał jednak Heinza-Haralda Frentzena (z Prost), Oliviera Panisa (BAR), obu kierowców Arrows i Alexa Yoonga, który zastąpił Tarsa Marqueza w Minardi.
2002-2006: Renault
2002-2003: Alonso został kierowcą testowym Renault (dawniej Benetton) w 2002 roku i w tym samym roku przejechał 1 642 okrążenia. Testował także dla drużyny Jaguara. W 2003 roku Briatore zwolnił Buttona i posadził Alonso w drugim samochodzie u boku lidera zespołu Jarno Trullego.
W 2003 roku Hiszpan został najmłodszym kierowcą, który zdobył pole position na torze w Malezji. Podczas wyścigu w Brazylii Alonso miał poważny wypadek, w którym rozbił się przy prędkości 200 mil na godzinę, wbijając się w szczątki samochodu Marka Webbera, który rozbił się tuż przed nim. Wyścig został wtedy przerwany. Dwa wyścigi później Alonso zajął drugie miejsce w domowym Grand Prix Hiszpanii, a następnie został najmłodszym kierowcą, który wygrał wyścig zdobywając Grand Prix Węgier. W 2003 roku zajął szóste miejsce w klasyfikacji generalnej, zdobywając 55 punktów i cztery miejsca na podium.
2004: Alonso pozostał z Renault na rok 2004. Po rozpoczęciu sezonu Alonso był nieco kwestionowany, ponieważ w kwalifikacjach został pokonany przez kolegę Jarno Trulliego. Alonso pokazał przyzwoity występ w Grand Prix Francji, gdzie najpierw zdobył pole position, ale na koniec został pozbawiony zwycięstwa przez fantastyczną taktykę czterech przystanków Ferrari i Michaela Schumachera. Z drugiej strony wyniki Trulliego zaczęły się pogarszać, więc Renault zwolniło go i posadziło na fotelu kierowcy mistrza z 1997 roku Jacques’a Villeneuve’a. Alonso ostatecznie zajął czwarte miejsce w mistrzostwach z 59 punktami.
2005: W 2005 roku Włoch Giancarlo Fisichella dołączył do zespołu Renault. Alonso wywalczył sobie drogę na szczyt w pierwszym wyścigu w Australii, gdzie po starcie z tyłu zajął trzecie miejsce. W drugim wyścigu w Malezji zdobył pole position i wygrał wyścig. Tak samo postąpił w wyścigu w Bahrajnie. Wygrał także wyścig w San Marino po 13-okrążeniowej walce z siedmiokrotnym mistrzem Michaelem Schumacherem. W Grand Prix Hiszpanii Fernando zajął drugie miejsce za Kimim Räikkönenem.
Coraz lepszy McLaren z Räikkönenem zdołał wygrać w Monako, gdzie Alonso po problemach z oponami zajął dopiero czwarte miejsce. Jeden z najbardziej ekscytujących momentów sezonu miał miejsce podczas Grand Prix Europy, kiedy to Räikkönen wycofał się na ostatnim okrążeniu po problemach z oponami, a zwycięstwo Alonso padło prosto na jego kolana.
W Grand Prix Kanady Alonso popełnił błąd i wylądował w ścianie na zakręcie Villeneuve’a. Trochę przyczyniła się do tego presja wywierana na niego przez dwa McLareny Juana Pablo Montoyi i Kimiego Räikkönena w wyścigu. W Grand Prix USA, po rekomendacji Michelin, Alonso, jak wszyscy kierowcy, nie wystartował na tych oponach.
Alonso zdobył swoje trzecie pole position i piąte zwycięstwo w Grand Prix Francji. Był również najszybszy w kwalifikacjach tydzień później w Grand Prix Wielkiej Brytanii, ale zajął drugie miejsce za Montoyą. Słaba niezawodność McLarena zagwarantowała Alonso zwycięstwo w Grand Prix Niemiec, gdzie Räikkönen wycofał się po problemach z hydrauliką. Dwa dni przed Grand Prix Węgier Fernando obchodził swoje 24 urodziny. Ale wyścig nie był dla niego zbyt dobry. Zakwalifikował się na szóstym miejscu, a wyścig ukończył na 11 po kolizji z Ralfem Schumacherem na pierwszym zakręcie.
Alonso zajmował drugie miejsce w Grand Prix Turcji, kiedy Montoya wyleciał z toru pod koniec wyścigu. Na Monzy we Włoszech, Alonso był trzeci w kwalifikacjach i drugi w wyścigu za Montoyą. Fernando zajął również drugie miejsce w Grand Prix Belgii, awansując po kolizji Antonio Pizzonii i Juana Pablo Montoyi.
Fernando Alonso zdobył pole position także w Grand Prix Brazylii, kończąc je na trzecim miejscu, ale to wystarczyło, by zdobyć mistrzostwo świata. Został mistrzem świata w wieku 24 lat i 58 dni, bijąc rekord Emersona Fittipaldiego. Zakończył też pięcioletnią dominację Michaela Schumachera. Alonso prowadził w mistrzostwach od drugiego wyścigu i nigdy nie pozwolił nikomu się wyprzedzić.
Po zdobyciu tytułu powiedział: „Chciałbym zadedykować ten tytuł mojej rodzinie i wszystkim bliskim przyjaciołom, którzy wspierali mnie przez całą moją karierę. Hiszpania nie jest krajem o kulturze F1, więc musieliśmy walczyć z własnymi słabościami na każdym kroku, by zdobyć ten tytuł. Oczywiście wielkie podziękowania należą się także zespołowi, który jest najlepszy w Formule 1 i z którym wspólnie wszystko prowadziliśmy. Ludzie będą mówić, że to ja jestem mistrzem, ale wszyscy jesteśmy mistrzami i wszyscy na to zasługujemy.”
W maju 2007 roku Alonso powiedział magazynowi F1 Racing, że Grand Prix Brazylii 2005 było jego najwspanialszym wyścigiem. Powiedział: „To było spełnienie marzeń, a zarazem bardzo emocjonalny dzień. Na ostatnich kilku okrążeniach chyba naprawdę oszalałem, wszędzie słyszałem hałas silnika. Ale wszystko było w porządku i pamiętam ulgę, jaką poczułem po przekroczeniu linii mety”.
Ostrożny styl, który był widoczny w Brazylii, kiedy Alonso walczył jeszcze o tytuł, nie był już widoczny w Grands Prix Japonii i Chin. Pomimo 16. startu Alonso ukończył wyścig jako trzeci, za zwycięzcą Kimim Räikkönenem, który startował z 17. pozycji i wygrał po wyprzedzeniu Giancarlo Fisichelli na ostatnim okrążeniu. W Grand Prix Chin, Renault zapewniło sobie zwycięstwo w Pucharze Konstruktorów.
Większość fanów F1 twierdziła, że Kimi Raikkonen był najlepszym kierowcą 2005 roku, wygrywając tyle samo wyścigów co Fernando Alonso, podczas gdy McLaren i Räikkönen zmagali się z problemami z niezawodnością bolidu.
W 2005 roku Fernando Alonso otrzymał również Nagrodę Księcia Asturii za osiągnięcia sportowe.
2006: Kolejny sezon Alonso w Renault rozpoczął od nieznacznego zwycięstwa przed Michaelem Schumacherem w Grand Prix Bahrajnu, gdzie Alonso wyprzedził Schumachera na osiemnaście okrążeń przed końcem po pit stopie. W kwalifikacjach był czwarty. W następnej sesji kwalifikacyjnej w Malezji Alonso miał problemy z paliwem i startował z siódmego miejsca, by ostatecznie zająć drugie miejsce za swoim kolegą z zespołu Fisichellą po bardzo dobrym starcie, wyprzedzając czterech rywali. W Grand Prix Australii Alonso wygrał po wyprzedzeniu Jensona Buttona na jego Hondzie.
Po nieudanych kwalifikacjach w San Marino, Alonso nie był w stanie wyprzedzić Michaela Schumachera w wyścigu. Była to w zasadzie powtórka z sezonu 2005, z tą różnicą, że Niemiec trzymał za sobą Alonso dwa razy dłużej niż Fernando trzymał za sobą Michaela w zeszłorocznym wyścigu. Schumacher zakwalifikował się dopiero na 14. miejscu, ale prawie natychmiast znalazł się w czołówce. W Grand Prix Europy Alonso zdobył pole position przed Michaelem Schumacherem, ale Schumacher wyprzedził go po pit stopie i Fernando musiał zadowolić się drugim miejscem. 14 maja 2006 roku Fernando Alonso wygrał Grand Prix Hiszpanii, stając się pierwszym Hiszpanem, który wygrał na swoim domowym torze.
Alonso zapewnił sobie swoje jubileuszowe 12 zwycięstwo i 12 pole position w Monako, gdzie zajął pierwsze miejsce w kwalifikacjach dopiero po tym, jak Michael Schumacher został ukarany za wyłączenie samochodu, przez co nikt nie był w stanie ustanowić przyzwoitego czasu.
Alonso zdominował także Grand Prix Wielkiej Brytanii wygrywając kwalifikacje i wyścig. To był pierwszy raz, kiedy Alonso wygrał „trójkę”, czyli wygrał kwalifikacje, wyścig i ustanowił najszybsze okrążenie w wyścigu. W Kanadzie zdobył swoje piąte pole position w sezonie i wygrał wyścig.
W Grand Prix USA zajął piąte miejsce w kwalifikacjach i na tej samej pozycji ukończył wyścig. Zwycięstwo Schumachera zmniejszyło przewagę Alonso z 25 punktów do 19. Schumacher wygrał także Grand Prix Francji, Alonso był drugi. W Grand Prix Niemiec Fernando zajął dopiero piąte miejsce, oba Renaulty nie były zbyt konkurencyjne w tym wyścigu.
Po dwóch sekundach kary w Grand Prix Węgier Alonso zakwalifikował się dopiero na 15 miejscu. Jego rywal otrzymał jednak taką samą karę i ruszył jako jedenasty. Fernando od razu przebił się na czoło wyścigu, wyprzedzając jednego kierowcę za drugim, w tym Schumachera, i udowadniając, że potrafi jeździć po mokrej nawierzchni. Nie ukończył jednak wyścigu z powodu problemów mechanicznych. Schumacher zajął ósme miejsce po dyskwalifikacji Roberta Kubicy, odbierając Alonso jeden punkt przewagi. W kolejnym wyścigu w Turcji Alonso zajął drugie miejsce przed Schumacherem, który był trzeci, po długiej 13-sto okrążeniowej walce.
W Grand Prix Włoch Alonso miał pecha w kwalifikacjach, kiedy przebił oponę i uszkodził karoserię z tyłu swojego bolidu. Zakwalifikował się jako piąty, ale został zdegradowany przez stewardów do dziesiątki, gdy rzekomo blokował Felipe Massę z Ferrari. W wyścigu Hiszpan walczył o trzecie miejsce, wyprzedzając Massę i Roberta Kubicę dzięki pit stopom. Jednak jego silnik zawiódł i Alonso musiał wycofać się z wyścigu. Michael Schumacher wygrał wyścig i zmniejszył przewagę Alonso do zaledwie dwóch punktów.
W kolejnym wyścigu w Chinach Alonso zdobył pole position w mokrej serii kwalifikacyjnej. Z nieregularną pogodą w wyścigu, Alonso początkowo prowadził, ale z powodu złego drugiego kompletu opon Alonso skończył drugi za Schumacherem i punkty były wyrównane, ale Alonso był tylko drugi dzięki dodatkowemu zwycięstwu Schumachera.
W Grand Prix Japonii zarówno Schumacher jak i Massa z Ferrari zakwalifikowali się na pierwszym i drugim miejscu, pokonując Renaulty na piątym i szóstym miejscu o ponad pół sekundy. Alonso jechał jako drugi i był pięć sekund za Schumacherem. Wtedy silnik Schumachera zawiódł i musiał się wycofać. Alonso ostatecznie wygrał wyścig i miał 10 punktów przewagi przed ostatnim wyścigiem. W ostatnim grand prix potrzebował tylko jednego punktu, by zdobyć mistrzostwo świata. W Grand Prix Brazylii, ostatnim wyścigu sezonu 22 października Alonso zajął drugie miejsce za Felipe Massą. Schumacher ukończył wyścig na czwartym miejscu, zwiększając różnicę między nim a Alonso do 13 punktów. Fernando Alonso został najmłodszym podwójnym mistrzem w historii. Zespół Renault wygrał także Puchar Konstruktorów pokonując Ferrari o 5 punktów.
2007: McLaren
19 grudnia 2005 roku ogłoszono, że Alonso będzie jeździł dla McLarena w 2007 roku. Kontrakt Alonso z Renault wygasał 31 grudnia 2006 roku, ale już 15 grudnia Alonso testował dla McLarena na torze w Jerez, za zgodą Flavio Briatore i zespołu Renault. Fernando jechał w nieoznakowanym McLarenie MP4-21, w białym kasku i przejechał 95 okrążeń, ale wystąpiły problemy z pomiarem czasu, więc czasy Alonso nie są w pełni zweryfikowane i dokładne. Lewis Hamilton został wybrany jako kolega Alonso z drużyny. McLaren ogłosił, że pensja Alonso za rok 2007 wyniesie około 20 milionów funtów (w przeliczeniu 39 milionów dolarów). Alonso oficjalnie zadebiutował w nowym McLarenie 15 stycznia 2007 roku na ulicach Walencji. Alonso przejechał się także limitowaną edycją Mercedesa-Benz SLR McLaren. Hiszpan opisał ten samochód jako „najpiękniejszy na świecie”.
McLareny pokazały swoją konkurencyjność już w Australii, gdzie Alonso i Hamilton zajęli drugie i trzecie miejsce. Alonso odniósł swoje pierwsze zwycięstwo dla McLarena w drugim wyścigu sezonu w Malezji i pierwsze dla zespołu od Grand Prix Japonii w 2005 roku. Trudny przejazd na torze Sakhir w Bahrajnie sprawił, że Alonso zajął dopiero piąte miejsce, podczas gdy jego kolega z zespołu Hamilton ponownie stanął na podium. W czwartym wyścigu na swoim domowym torze w Hiszpanii, Alonso zakwalifikował się jako drugi. Już na pierwszym okrążeniu doszło do kontaktu z Felipe Massą, co spowodowało niewielkie uszkodzenia samochodu, ale Alonso ukończył wyścig na trzecim miejscu. Alonso spisał się jednak dobrze w kolejnym wyścigu, tym razem na ulicach Monako, gdzie Fernando zdobył swoje drugie zwycięstwo w sezonie, pole position i najszybsze okrążenie. Alonso kontynuował zdobywanie punktów w dalszej części sezonu, wygrywając wyścigi w Europie i we Włoszech. W Japonii Fernando zanotował swoją pierwszą i ostatnią przerwę w sezonie. W przedostatnim wyścigu w Chinach zajął drugie miejsce i przed ostatnim wyścigiem był cztery punkty za liderem mistrzostw Lewisem Hamiltonem.
W Brazylii wciąż miał szansę na zdobycie tytułu mistrza świata. Nie udało mu się to, choć Hamilton ukończył wyścig na siódmym miejscu, co nie zagwarantowało mu tytułu mistrza świata, ale Alonso zajął trzecie miejsce za Massą i Räikkönenem, który ostatecznie „wydarł” tytuł kierowcom McLarena. Hamilton ostatecznie pokonał Alonso będąc na prowadzeniu od GP Kanady i pozostając przed nim do końca sezonu. Oznacza to, że debiutant Hamilton pokonał podwójnego mistrza świata, pozostawiając broniącego tytułu Alonso na trzeciej pozycji. Po niezwykle kontrowersyjnym sezonie Alonso, 2 listopada zarząd McLarena ogłosił rozwiązanie kontraktu z Alonso, który miał obowiązywać do 2009 roku. Ponadto Alonso nie musi płacić żadnych pieniędzy, aby zostać zwolnionym z kontraktu, ale jego odejście z drużyny nie było bynajmniej dobrowolne.
2008-2009: Renault
Po wymuszonym zakończeniu współpracy z McLarenem media spekulowały, dla którego zespołu Alonso będzie się ścigał w sezonie 2008. Mówiło się o Renault, Red Bullu, Toyocie i Hondzie. Ostatecznie Fernando wrócił do Renault, z którym podpisał 2-letni kontrakt za około 25 milionów funtów. Przed sezonem Alonso został okrzyknięty czarnym koniem, ale już w pierwszym wyścigu zawiódł wszelkie ambicje zajmując szczęśliwe 4. miejsce, ale Renault nie było w stanie się rozpędzić. W Malezji zdobył tylko jeden punkt. W Bahrajnie, gdzie niekonkurencyjny samochód Fernando Alonso został po raz pierwszy zaatakowany przez Lewisa Hamiltona, Alonso i jego Renault zajęli 10. miejsce.
Zespół przywiózł do Hiszpanii innowacje aerodynamiczne, które od razu pomogły Alonso stanąć w pierwszym rzędzie w kwalifikacjach. Start nie był tak dobry, a Alonso spadł na trzecie miejsce za oba Ferrari. Szło mu dobrze, dopóki awaria silnika nie zmusiła go do wycofania się ze świetnego wyścigu.
W Turcji Alonso zajął 6 miejsce potwierdzając, że Renault się poprawiło. Gdyby nie problemy z oponami w Monako, a potem kolizja z Heidfeldem, Alonso mógłby liczyć na bardzo dobry finisz. W szalonym wyścigu w Kanadzie Renault mogło nawet myśleć o zwycięstwie dzięki Alonso, ale strategia i duże opóźnienie za Nickiem Heidfeldem spowodowały maksymalny wysiłek, by wyprzedzić wolniejszy samochód BMW co doprowadziło do kraksy i zakończenia wyścigu. Hiszpan startował we Francji z doskonałej trzeciej pozycji, ale ostatecznie spadł na ósme miejsce podczas wyścigu, kiedy jego kolega z zespołu Piquet wyprzedził go na kilka okrążeń przed końcem. Silverstone przyniosło dobre i złe rezultaty podczas deszczowego wyścigu, co oznaczało szóste miejsce na mecie. Podobnie jak na Mangy-Cours, nadzieje na dobry wynik pojawiły się na torze Hockenheimring po świetnej sesji kwalifikacyjnej, ale fatalny przejazd z mnóstwem błędów nie przyniósł ani jednego punktu do obozu Renault ze strony Alonso. Natomiast Piquet przywiózł do domu osiem punktów za drugie miejsce. Tor na węgierskim torze Hungaroring pomógł Alonso utrzymać za sobą szybszego Räikkönena przez większość wyścigu, a nagrodą dla niego była czwarta pozycja. Do końca sezonu Alonso wygrał przecież 2 GP (Singapuru i Japonii), VC Singapuru po kontrowersyjnym przejeździe (dzięki celowej kraksie kolegi z zespołu Nelsona Piqueta, która spowodowała wyjazd Safety Cara, co Alonso wykorzystał podczas pitstopu), oraz drugie miejsce w ostatnim wyścigu (Brazylii).
2010-2014: Ferrari
30 września 2009 roku Fernando podpisał kontrakt z Ferrari na 3 sezony do 2012 roku za około 25 milionów euro za sezon. Tym samym stał się najdrożej opłacanym kierowcą na starcie (i w historii F1) w sezonie 2010.
Zaczął od wygrania wyścigu otwarcia w Bahrajnie po problemach technicznych Sebastiana Vettela, ale w kolejnych wyścigach nie miał sobie równych. Pokazał, że wciąż może dotrzymywać kroku najlepszym. Przed ostatnim wyścigiem w Abu Dhabi prowadził w klasyfikacji generalnej przed Markiem Webberem i Sebastianem Vettelem, który wciąż miał realne szanse na zdobycie tytułu. Ferrari było jednak skoncentrowane tylko na Webberze, a nie na Vettelu, więc kiedy Webber wpadł na bolidy i zjechał do pit-stopu, Ferrari zdecydowało się wysłać najpierw Felipe Massę, by sprawdził stan opon, a po kolejnych 2 okrążeniach Alonso również stanął z pomocą swoich mechaników. Wrócił do wyścigu za Rosjaninem Witalijem Pietrowem, który zakończył postój w pit stopie po kolizji na pierwszym okrążeniu. Ale Alonso nie był w stanie go wyprzedzić do końca wyścigu i ukończył na 7 miejscu, podczas gdy Mark Webber utknął za tą parą i awansował na 8 miejsce. Z takimi wynikami Sebastian Vettel jechał w stylu start-finish, by nie tylko wygrać wyścig, ale także mistrzostwa.
2012: Po zakwalifikowaniu się na dwunastym miejscu w Grand Prix Australii, zajął piąte miejsce. Po dziewiątym miejscu w kwalifikacjach wygrał Grand Prix Malezji. Zajął dziewiąte miejsce w kwalifikacjach do Grand Prix Chin, a także dziewiąte miejsce w wyścigu. Z dziewiątej pozycji na starcie Grand Prix Bahrajnu zajął siódme miejsce. Po starcie z drugiego miejsca walczył z Pastorem Maldonado o zwycięstwo w Grand Prix Hiszpanii, ale po drugim pit stopie Wenezuelczyk objął prowadzenie i zasłużenie wygrał. Po starcie z piątej pozycji, zepchnął Romaina Grosjeana do barier, walcząc przez cały wyścig, by ukończyć go na trzecim miejscu i objąć prowadzenie w mistrzostwach. Nie ukończył 2 wyścigów przed końcem sezonu. Na torze Spa samochód Romaina Grosjeana przeleciał przed nim, a tył jego samochodu został zniszczony przez Lewisa Hamiltona. Na Suzuce został wyeliminowany przez własny błąd, kiedy zaraz po starcie wyjechał poza tor. Ale zachwycił wszystkich fanów swoim występem, utrzymując do samego końca nadzieję na tytuł z Ferrari. W Brazylii musiał stanąć na podium, by mieć jakiekolwiek szanse na tytuł, ale Sebastian Vettel zajął 6 miejsce, gwarantując sobie 3 z rzędu mistrzostwo, tym razem najmniejszym marginesem 3 punktów.
2013: Alonso rozpoczął nowy sezon od drugiego miejsca w Grand Prix Australii. W kolejnym wyścigu w Malezji Alonso zakwalifikował się na trzecim miejscu, ale po starcie uderzył w tył Red Bulla Vettela, uszkadzając przednie skrzydło. Alonso nie zjechał jednak do pit-stopu po nowy, mając nadzieję, że nie zepsuje się całkowicie i będzie mógł zjechać do pit-stopu w odpowiednim momencie w dalszej części wyścigu. Na drugim okrążeniu urwało się jednak skrzydło i Alonso musiał wycofać się z wyścigu. Wygrał już w następnym wyścigu w Chinach. Do swojego domowego Grand Prix Hiszpanii zakwalifikował się na piątym miejscu. W wyścigu udało mu się zająć pierwsze miejsce i ostatecznie wygrać. W Monako zajął siódme miejsce. W kolejnych dwóch wyścigach stanął na podium: drugi w Kanadzie i trzeci w Wielkiej Brytanii. Jednak kiedy w połowie sezonu Pirelli wprowadziło nowe opony, Red Bull i Vettel stali się nie do pokonania. Vettel wygrał dziewięć ostatnich wyścigów, podczas gdy Alonso walczył o miejsce przynajmniej na podium. Ostatecznie ponownie zajął drugie miejsce z 242 punktami, o 155 mniej niż mistrz Vettel.
2014: Już po pierwszym wyścigu było jasne, że Ferrari jest bezkonkurencyjne. Alonso potrafił jednak zdziałać cuda i w dwóch pierwszych wyścigach zajął czwarte miejsce. Pierwsze podium przyszło w czwartym wyścigu w Chinach, gdzie Alonso zajął trzecie miejsce. Kolejny sukces przyszedł siedem wyścigów później na Węgrzech, kiedy Alonso prowadził przez część wyścigu i odpierał ataki Red Bulla Daniela Ricciardo oraz obu Mercedesów Lewisa Hamiltona i Nico Rosberga na ostatnich okrążeniach. Ricciardo zdołał go jednak wyprzedzić i Alonso ukończył wyścig na drugim miejscu. Do końca sezonu Alonso nie stanie już na podium. Zajął szóste miejsce w klasyfikacji generalnej z 161 punktami, całkowicie „miażdżąc” swojego kolegę z drużyny Kimiego Raikkonena, który miał tylko 55 punktów.
2015: McLaren
2015: W listopadzie 2014 roku ogłoszono, że Alonso odchodzi z Ferrari. W grudniu Alonso ogłosił, że powraca do McLarena, który teraz napędzany jest silnikiem Hondy.
Podczas drugiego dnia przedsezonowych testów w Barcelonie Alonso miał wypadek. Został przetransportowany samolotem do szpitala, gdzie stwierdzono u niego wstrząs mózgu. Poradzono mu, by opuścił pierwszy wyścig sezonu w Australii co też uczynił. Zastąpił go Kevin Magnussen.
McLaren walczył w Australii, podczas gdy były zespół Alonso, Ferrari, stanął na podium dzięki trzeciemu miejscu Sebastiana Vettela, który zastąpił Alonso w Ferrari. Alonso odpowiedział, że po 14 latach w Formule 1 nie jest zadowolony z podium, ale jest gotowy podjąć ryzyko, by wygrać. W Malezji, w pierwszym wyścigu sezonu dla Alonso, zepsuł się jego samochód i musiał się wycofać, podczas gdy Vettel wygrał. Alonso również skomentował to wydarzenie, mówiąc, że odszedł od Ferrari, mimo że obiecywali mu, że samochód z 2015 roku będzie o wiele lepszy niż ten z zeszłego roku, ale on już nie wierzył. Powiedział też, że będzie żałował zmiany tylko wtedy, gdy Ferrari zdobędzie tytuł. W kolejnym wyścigu w Chinach znów zajął miejsce poza punktami, ale powiedział, że cieszy się z tego miejsca i że dało mu ono informacje niezbędne do rozwoju samochodu. Wycofał się z kolejnych czterech wyścigów z powodu problemów z zawodnym silnikiem Hondy. W Grand Prix Wielkiej Brytanii Alonso zdobył swój pierwszy punkt za dziesiąte miejsce. Już w następnym wyścigu na Węgrzech Alonso zdobył kolejny punkt za piąte miejsce. W kolejnych wyścigach nie udało mu się jednak zdobyć kolejnych punktów. Tym samym zakończył sezon z zaledwie 11 punktami, zajmując 17 miejsce w klasyfikacji generalnej.
2016: Podczas Grand Prix Australii Alonso zderzył się z Haasem Estebana Gutiérreza. Był to jeden z najgorszych wypadków w ostatnich latach. Wydostał się z połamanymi żebrami i częściową niewydolnością płuc. Z powodu kontuzji musiał opuścić kolejne Grand Prix w Bahrajnie, gdzie zastąpił go Stoffel Vandoorne. Powrócił na Grand Prix Chin gdzie zajął 12 miejsce. W kolejnym wyścigu w Rosji zajął szóste miejsce. W kwalifikacjach do Grand Prix Hiszpanii Alonso po raz pierwszy od czasu współpracy McLarena i Hondy w 2015 roku znalazł się w trzeciej sesji kwalifikacyjnej, ale wycofał się z wyścigu. W Monako ponownie dostał się do Q3, a po ukaraniu Raikkonena wystartował z 9 pozycji. Wyścig ukończył na 5 miejscu, wyrównując swój najlepszy wynik z 2015 roku na Węgrzech w McLarenie napędzanym Hondą. W Kanadzie po raz trzeci z rzędu znalazł się w Q3 podczas kwalifikacji, ale w wyścigu uplasował się tuż za punktowaną pozycją, na 11 miejscu. Wycofał się z udziału w kolejnym Grand Prix Europy.
Fernando Alonso w 2021
Fernando Alonso podpisał jednosezonowy kontrakt z zespołem Alpine w 2020 roku z opcją na sezon 2022. Po 2675 dniach (7 latach i 3 miesiącach), Alonso odzyskał podium w Formule 1, zajmując trzecie miejsce podczas Grand Prix Kataru.
Kontrowersje związane z Alonso
- Podczas Grand Prix Europy 2003, David Coulthard, zespół McLaren i dyrektor generalny Martin Whitmarsh oskarżyli Alonso o hamowanie Coultharda podczas wyścigu.
- Po incydencie na treningu Michael Schumacher został zapytany czy Alonso celowo zwolnił, powodując, że Schumacher wyprzedził go przy czerwonej fladze na treningu. Schumacher odpowiedział: „Ty to powiedziałeś, ja nie”.
- Podczas Grand Prix Włoch 2006 Alonso zablokował Felipe Massę podczas kwalifikacji, przez co został cofnięty o pięć miejsc na starcie.
- Podczas kwalifikacji do Grand Prix Węgier 2007 celowo zablokował wyjazd z pit-stopu kolegi z zespołu, uniemożliwiając mu przejechanie ostatniego okrążenia czasowego, za co został ukarany przez FIA przesunięciem o pięć miejsc do tyłu na polach startowych.
- Podczas Grand Prix Singapuru 2008 zespół Renault, którego członkiem był Alonso spowodował wypadek na 14 okrążeniu po pit stopie Alonso. Na tor wyjechał samochód bezpieczeństwa. W rezultacie Alonso z 15 pozycji startowej awansował na pierwsze miejsce i wygrał wyścig.