Diego Maradona – Życie osobiste i Wielka Kariera Piłkarza

Diego Armando Maradona urodził się 30 października 1960 w Lanús w Buenos Aires (Argentyna). Był argentyńskim piłkarzem i trenerem reprezentacji Argentyny w piłce nożnej. Jest powszechnie uważany za jednego z najlepszych i najbardziej utalentowanych zawodników wszechczasów na świecie. Z reprezentacją Argentyny wygrał w 1979 roku finały Mistrzostw Świata Under-20 w Japonii, w 1986 roku Mistrzostwa Świata w Meksyku i był wicemistrzem świata w 1990 roku we Włoszech. W 2004 roku Pelé uznał go za jednego ze 125 najlepszych żyjących piłkarzy.

Był ofensywnym graczem o drobnej, krępej budowie ciała. Jego krótkie, silne nogi i nisko położony środek ciężkości dawały mu przewagę w krótkich sprintach, a dodatkowo był genialny w posiadaniu piłki. Zwykle grał lewą nogą, nawet w sytuacjach, w których z racji położenia piłki wydawało się, że lepiej jest grać prawą.

Zmarł 25 listopada 2020 w Tigre, Buenos Aires

Na Mistrzostwach Świata w 1982, 1986, 1990 i 1994 roku rozegrał 21 meczów i strzelił 8 goli.

Kariera klubowa

Piłkarskie początki

Diego Maradona dorastał w Villa Fiorito, dzielnicy slumsów w Buenos Aires, stolicy Argentyny. Miał dwóch młodszych braci: Hugo i Eduardo. Obaj też zostali zawodowymi piłkarzami. W 1969 roku talent ośmioletniego Maradony został odkryty przez trenera młodzieży Argentinos Juniors, Francisa Cornejo. Przedstawił się on kibicom drużyny seniorów jako podający piłkę, pokazując swoje umiejętności z piłką podczas przerw w połowie meczu. W wieku 14 lat pomógł wygrać ligę młodzieżową.

Zadebiutował wśród mężczyzn w wieku 15 lat (dziesięć dni przed swoimi 16-tymi urodzinami) w meczu z Tallares de Córdoba 20 października 1976 roku, choć trener Juan Carlos Montes początkowo planował posadzić go na ławce rezerwowych. W trakcie meczu błysnął tak zwaną „szopką”, kiedy to sprytnie przepuścił piłkę między nogami obrońcy Juana Domingo Cabrery. Ten moment wzbudził podziw tłumu, ale jego drużyna przegrała mecz. Swoją pierwszą bramkę zdobył jako 16-latek, przeciwko San Lorenzo 14 listopada 1976 roku, wygrywając 5-2.

Boca Juniors

Boca Juniors za 1 milion funtów w sezonie 1981 Zainteresowało się nim także River Plate, inny wielki klub w lepszej kondycji finansowej niż Boca, którego skład obejmował takich zawodników jak Daniel Passarella, Ubaldo Fillol i Américo Gallego. Maradona wybrał jednak Boca Juniors, które nie posiadało odpowiednich środków finansowych i było zmuszone do wypożyczenia Maradony. Tutaj przetrwał półtora roku i pomógł zdobyć tytuł mistrzowski w rozgrywkach zwanych Campeonato Metropolitano. W drodze do tego sukcesu pomógł również River Plate wygrać jedną bramką w derbach zwanych Superclásico.

FC Barcelona

Barcelona kupiła Maradonę po Mistrzostwach Świata w 1982 roku za około 5 milionów funtów, co było wówczas rekordem świata, pozostawiając Juventusowi, który był kolejnym kandydatem do przejęcia talentu Maradony, zadowolenie z pozyskania Michela Platiniego. W Barcelonie początkowo trenował go Niemiec Udo Lattek, który w końcu zabronił Maradonie wstępu na boisko jego agentowi Jorge Cyterszpilerowi i Fernando Signoriniemu, jego osobistemu trenerowi fitness. Lattek został jednak zwolniony z powodu nieprzekonujących wyników i zastąpiony Argentyńczykiem Césarem Luisem Menottim. To ostatnie nie tylko podniosło formę Maradony, ale Barcelona awansowała do finału Pucharu Hiszpanii (Copa del Rey), gdzie zmierzyła się i pokonała Real Madryt w czerwcu 1983 roku.

Poza tym, Barcelona i Real rywalizowały o Puchar Ligi Hiszpańskiej (Copa de la Liga), podczas którego Maradona zdobył kolejną ikoniczną bramkę. Po podaniu od Carrasco dryblował, by ominąć bramkarza Agustina, ale nie spieszył się i zatrzymał piłkę przed obrońcą Juanem José, który wślizgiem próbował zapobiec bramce. Dopiero wtedy Maradona umieścił piłkę w siatce, czym zasłużył sobie na oklaski tłumu Realu, na co nie zasłużył żaden piłkarz Barcelony w ciągu następnych 22 lat, zanim nie zrobił tego Ronaldinho w 2005 roku.

Barcelona nie wygrała ligi podczas dwuletniej kadencji Maradony z baskijskimi klubami Athletic Bilbao i Real Sociedad, ale sam Argentyńczyk zdobył najwięcej bramek w jednym sezonie w swojej karierze – 23. To właśnie przeciwko Athleticowi we wrześniu 1983 roku Maradona doznał kontuzji po faulu Andoniego Goikoetxea. Athletic został mistrzem Hiszpanii, ale Barcelona, z odzyskanym już Maradoną, miała okazję zdeklasować swoich przeciwników w finale Pucharu na stadionie Santiago Bernabéu 5 maja 1984 r. Goikoetxea znów biegał po boisku i urządził kolejny ostry atak na Argentyńczyka, podczas gdy Miguel Sola, z drugiej strony, próbował sprowokować Maradonę. Baskowie wygrali finał, ale Maradona nie mógł się opanować i wdał się w przepychankę ze swoim przeciwnikiem, co wkrótce doprowadziło do bójki między wszystkimi zawodnikami na boisku. Reputacja Barcelony i Maradony spadła, a na stadionie obecny był król Juan Carlos I. Barcelona zwolniła Menottiego, a prezydent Núñez zdecydował się sprzedać Maradonę. Obecność Platiniego w Juventusie sprawiła, że Maradona trafił do Neapolu i po raz drugi w swojej karierze stał się przedmiotem najwyższej opłaty transferowej.

Neapol

Napoli powitało 23-letniego Maradonę na stadionie San Paolo, gdzie pojawiło się 70.000 neapolitańczyków. W tamtym czasie miejscowy klub piłkarski nie mógł się równać z gigantami i zwycięzcami ostatnich lat z północy, takimi jak Juventus, AC Milan, Inter Mediolan czy rzymskie AS i Lazio. Wzmocnienia ze strony prezydenta Corrado Ferlaino rozbudziły jednak nadzieje. Pierwszy mecz ligowy Maradony pokazał, jak trudna jest liga włoska, gdy jego Napoli przegrało 1-3 z Hellas Verona. Strzelił bramkę w swoim domowym debiucie przeciwko Sampdorii, ale dopiero w 4-tej kolejce, w meczu z Calcio Como, zdobył swoją pierwszą bramkę, która zapewniła zwycięstwo 3-0. W swojej euforii Argentyńczyk wbiegł za bramkę, by świętować z tłumem, co skłoniło sędziego do przyznania mu kartki za świętowanie poza boiskiem, po raz pierwszy w historii włoskiej ekstraklasy.

W połowie października Maradona strzelił gola przeciwko Lazio po kombinacji z Bertonim. Po meczu, który zakończył się wynikiem 1-1, pojednał się z Batistą, którego poznał na Mistrzostwach Świata w 1982 roku. Jednak drużyna poniosła kilka porażek przed końcem roku i w pewnym momencie była o punkt od spadku. Wykonał dwa rzuty karne w pierwszym meczu 1985 roku przeciwko Udinese, pomagając im wygrać 4-3, a następnie w kolejnym meczu wynikiem 1-0. Do końca sezonu Neapol przegrał tylko raz i zdołał pokonać Lazio 4-0 dzięki hat-trickowi Maradony. Udało mu się nawet strzelić bramkę dla Rzymian z rzutu rożnego. Napoli zajęło ósme miejsce, a Maradona był trzeci wśród najlepszych strzelców za duetem Platini-Altobelli z odpowiednio 18 i 17 bramkami. Włoski magazyn Guerin Sportivo przyznał mu nagrodę Guerin d’Oro.

Napoli rozpoczęło swój złoty okres, pokonując Juventus 1-0 w listopadzie 1985 roku dzięki celnemu bezpośredniemu kopnięciu Maradony. Napoli, pod wodzą nowego trenera Ottavio Bianchiego, wcisnęło się do pierwszej trójki. Bianchi pozwolił Maradonie na swobodę w ataku. Maradona przystąpił do sezonu 1986/87 jako świeżo upieczony Mistrz Świata z Argentyną. Zdobył 17 bramek w 41 meczach w sezonie i poprowadził Napoli do historycznego tytułu – po raz pierwszy klub z południa został mistrzem Włoch. Nie było to jedyne trofeum w 1987 roku, ponieważ Napoli dotarło do finału Coppa Italia, pokonując Atalantę 4-0, by świętować dublet. Szanse na obronę tytułu miało zwiększyć przybycie napastnika o nazwisku Careca, który wraz z Maradoną i Bruno Giordano tworzył trójkę o przydomku „Ma-Gi-Ca”. Drużyna otrząsnęła się po słabym początku i była na dobrej drodze do obrony, z czteropunktową przewagą na pięć meczów przed końcem. Napoli jednak raz zremisowało i przegrało cztery razy, w tym w kluczowym meczu z AC Milan, z którym przegrało 2-3. To AC Milan zdobył tytuł, co doprowadziło do spekulacji na temat wpływu mafii bukmacherskiej. Maradona został Capocannoniere, czyli królem strzelców ligi, z dorobkiem 15 bramek.

W listopadzie 1988 roku był jednym z architektów wygranego 4-1 meczu z AC Milan, w którym mimo swojego wzrostu strzelił gola głową. W tym czasie Ma-Gi-Ca nie funkcjonował już na boisku, ponieważ Giordano opuścił drużynę. Na jego miejsce przybył Alemão. Napoli zajęło drugie miejsce w lidze za Interem Mediolan. W Pucharze UEFA, Napoli rozpoczęło od zwycięstwa 1-0 z PAOK Saloniki, po tym jak Maradona wykorzystał rzut karny. Jesienią, Napoli było niepokonane w meczach z PAOK, Lokomotivą Lipsk i Bordeaux. W ćwierćfinale, musiało znieść porażkę 0-2 na wyjeździe z Juventusem, ale u siebie prowadziło po 20 minutach po golu z karnego strzelonym przez Maradonę, a w połowie meczu nawet 2-0. Mecz zakończył się dogrywką, którą wygrało Napoli.

W półfinale z Bayernem Monachium neapolitańczykom udało się wygrać 2-0, a Maradona, otoczony przez trzech graczy, najpierw podał do Carecy, a potem dośrodkował na głowę Carnevale.W Monachium Maradona i Careca dwukrotnie wyprowadzili swoją drużynę na prowadzenie dwoma golami (Maradona miał dwie asysty) i choć mecz zakończył się remisem 2-2, Neapol awansował do finału. Był to mecz o dwie nogi, z których pierwsza miała zostać rozegrana we Włoszech. Ostatni przeciwnik, Stuttgart, objął prowadzenie 1-0, ale wtedy ich obrońca został odesłany, a Maradona wykorzystał karnego. Napoli zdobyło zwycięską bramkę pod koniec meczu, a Maradona ponownie asystował przy trafieniu Careca. W Niemczech Maradona przyczynił się do remisu 3-3, a Napoli po raz pierwszy w swojej historii wygrało europejskie rozgrywki.

Bianchi odszedł, a nowym trenerem został Alberto Bigon, który wzmocnił drużynę o kolejnego mniejszego napastnika, 23-letniego Włocha Gianfranco Zolę. Został „uczniem” Maradony i pomógł zdobyć Napoli drugi tytuł mistrzowski. Maradona zdobył 16 bramek, najwięcej spośród wszystkich zawodników w drużynie.

Życie osobiste

W życiu osobistym Maradonie doskwierała nie tylko ogromna sława i uznanie, ale także uzależnienie od kokainy i działalność w przestępczym podziemiu. Miał przydomek „Złoty Chłopiec” i „Ręka Boga”. Były właściciel Napoli, Corrado Ferlaino, przyznał później, że uzależnienie Maradony od kokainy było tak silne, że czasami musiał on kazać komuś innemu sikać do probówki, aby przejść testy antydopingowe. Maradona przyjaźnił się z przywódcami neapolitańskiej organizacji przestępczej Camorra, którzy regularnie zaopatrywali go w narkotyki.

Maradona był ojcem ośmiorga dzieci z pięcioma kobietami, jednym z nich jest syn we Włoszech, którego istnieniu długo zaprzeczał, ponieważ w momencie jego narodzin był żonaty ze swoją wieloletnią dziewczyną Claudią.

Zmarł 25 listopada 2020 roku na zawał serca.

Stanowiska polityczne

Często krytykował Kościół katolicki i jego bogactwo, które według Maradony nie było wykorzystywane dla dobra ubogich, ale po spotkaniu z papieżem Franciszkiem powiedział, że papież pomógł mu wrócić do wiary. Powiedział, że na jego poglądy polityczne miało wpływ dzieciństwo spędzone w slumsach na obrzeżach Buenos Aires, gdzie się wychował.

W 2004 roku wziął udział w demonstracji przeciwko wojnie USA w Iraku, a w 2005 roku w koszulce „Stop Bush” protestował przeciwko obecności prezydenta USA George’a W. Busha na Szczycie Ameryk w Buenos Aires, Maradona wyraził swoją antypatię do USA i spotkał kilka osobistości, które podzielały ten pogląd. Wspierał boliwijskiego prezydenta Evo Moralesa. Zaprzyjaźnił się z kubańskim prezydentem Fidelem Castro, kiedy ten próbował na Kubie zerwać z uzależnieniem od kokainy, nawet wytatuował sobie twarz Castro na nodze. Spotkał się także z prezydentem Wenezueli Hugo Chávezem oraz z prezydentem Iranu Mahmudem Ahmadineżadem. W 2008 roku zmienił swoje nastawienie do Stanów Zjednoczonych, stwierdzając, że wiąże duże nadzieje z nowo wybranym prezydentem USA Barackiem Obamą.

W swojej autobiografii z 2006 roku napisał, że postrzegał zwycięstwo w ćwierćfinale Mistrzostw Świata 1986 z Anglią jako zemstę za poległych argentyńskich żołnierzy zabitych przez Brytyjczyków w wojnie o Falklandy w 1982 roku.

Kariera w drużynie narodowej

Swój pierwszy mecz dla Argentyny zagrał 27 lutego 1977 roku przeciwko Węgrom (5-1) przez ostatnie 28 minut spotkania. Swoją pierwszą bramkę zdobył 8 sierpnia 1979 roku na turnieju CA przeciwko Boliwii (3-0).

Uczestniczył w czterech turniejach Pucharu Świata (1982, 1986 – złoto, 1990 – srebro i 1994). W sumie rozegrał w nich 21 meczów i zdobył 8 bramek. Brał także udział w trzech turniejach Copa América (1979, 1987 i 1989 – brąz).

Swój ostatni mecz na Mistrzostwach Świata w 1994 roku rozegrał po drugim meczu grupowym, kiedy to został wykluczony z turnieju z powodu pozytywnego wyniku testu antydopingowego na obecność efedryny.

Osiągnięcia

Klubowe

• Zwycięzca ligi argentyńskiej – sezon regularny Metropolitan (1981)
• Dwukrotny zwycięzca ligi włoskiej (1986/87, 1989/90)
• Zdobywca Pucharu Hiszpanii (1982/83)
• Zdobywca Pucharu Włoch (1986/87)
• Zdobywca Pucharu Ligi Hiszpańskiej (1983)
• Zdobywca Superpucharu Hiszpanii (1983)
• Zdobywca Superpucharu Włoch (1990)
• Zdobywca Pucharu UEFA (1988/89)

Drużyna narodowa

• Cztery razy na Mistrzostwach Świata (1982, 1986 – złoto, 1990 – srebro, 1994)
• Trzy razy na CA (1979, 1987, 1989 – brąz)
• Raz na Mistrzostwach Świata 20 (1979 – złoto)

Indywidualnie

• Dwukrotny Piłkarz Roku Ameryki Południowej (1979, 1980)
• Czterokrotny Argentyński Piłkarz Roku (1979, 1980, 1981, 1986)
• Najlepszy strzelec ligi (1987/88)
• Trzykrotny najlepszy strzelec Metropolitan – sezon regularny (1978, 1979, 1980)
• Dwukrotny najlepszy strzelec Nacional – playoffy (1979, 1980)
• Najlepszy zawodnik na Mistrzostwach Świata 20 (1979)
• Najlepszy zawodnik Mistrzostw Świata (1986)
• Najlepszy zawodnik według magazynu World Soccer (1986)
• Dwukrotnie najlepszy zawodnik według magazynu Onze Mondial (1986, 1987)
• Nagroda Złotej Piłki za całokształt twórczości (1995)

• Najlepszy piłkarz stulecia według IFFHS (2000)
• Szóste miejsce w plebiscycie FIFA na Piłkarza Stulecia (2000)
• Zwycięzca plebiscytu na Najlepszego Argentyńskiego Sportowca Stulecia (1999)
• Zwycięzca plebiscytu na najlepszego argentyńskiego piłkarza wszech czasów (1993)
• Nagroda Guerin d’oro (1984/85)
• Członek Klubu Złotej Stopy
• Członek Włoskiej Galerii Sław Futbolu jako zawodnik zagraniczny (2014)
• Trener 1 raz na Mistrzostwach Świata (2010)