Sir Bradley Wiggins, CBE urodził się 28 kwietnia 1980 w Gandawa w Belgii. Jest brytyjskim kolarzem torowym i szosowym, trzykrotnym mistrzem olimpijskim w kolarstwie torowym, mistrzem olimpijskim z 2012 roku w kolarstwie szosowym (jazda indywidualna na czas), rekordzistą świata w wyścigu drużynowym na 4000 metrów w kolarstwie torowym oraz synem australijskiego zawodowego kolarza Gary’ego Wigginsa. Obecnie ściga się w zawodowej drużynie ProTour Sky ProCycling. Podczas Tour de France 2012 został pierwszym Brytyjczykiem w historii, który zwyciężył w klasyfikacji generalnej. 7 czerwca 2015 roku Wiggins ustanowił nowy światowy rekord godzinny, pokonując 54,526 km.
Kariera
Swój pierwszy brązowy medal zdobył na Igrzyskach Olimpijskich w Sydney w 2000 roku, jeden złoty, jeden srebrny i jeden brązowy na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Atenach w 2004 roku oraz dwa złote medale na Igrzyskach Olimpijskich w Pekinie w 2008 roku. Od 2002 roku jest zawodowym kolarzem. Podczas Giro d’Italia w 2010 roku wygrał różową koszulkę na pierwszym etapie wyścigu. W 2012 roku wygrał kolarski klasyk Paryż-Nicea, wyścig etapowy Tour de Romandie i Tour de France. Na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Londynie w 2012 roku zdobył swój czwarty złoty medal olimpijski w kolarstwie szosowym, w jeździe indywidualnej na czas.
Tour de France i wypadek
„Chcemy wygrać Tour de France w ciągu pięciu lat”. Z tym przekonaniem nowo utworzony brytyjski Team Sky wszedł do grona drogowych profesjonalistów. Kierownictwo Team Sky było ściśle związane z brytyjską drużyną narodową – Dave Brailsford, Shane Sutton, Sean Yates, Tim Kerrison, itd. Bradley Wiggins ścigał się w narodowej drużynie torowej, więc w Team Sky czuł się jak w domu. Po fantastycznym 4-tym miejscu w Tour 2009 był idealnym kandydatem, by poprowadzić Sky do zwycięstwa w Tour de France. Droga Team Sky nie była jednak łatwa, ponieważ Wiggins wciąż był związany kontraktem z amerykańską drużyną Garmin. W ten medialny spór wdarł się jeszcze silniejszy cios. Zmarł nagle dziadek Wigginsa. Wiggins był na dnie, a sezon 2010 dopełnił całości. Z pomocą nowych metod treningowych (Tim Kerrison), najwyższej klasy sprzętu i postawy całej ekipy Sky w 2011 roku Wiggins był zupełnie inny. Zdobył nawet medal niepokonanego Fabiana Cancellary w jeździe na czas Bayern Rundfahrt. Jednak w gorączkowym pierwszym tygodniu Tour pełnym masowych kraks, znalazł się w jednej z nich. Tour de France 2011 jest dla niego zakończony. Złamany obojczyk nie przeszkadza Wigginsowi, uczciwie trenującemu w swojej szopie treningowej, w zdobyciu co najmniej trzeciego miejsca na Vuelcie za drugim Froome’em i pierwszym Cobo. Cobo został zdyskwalifikowany w 2019 roku, a Wigginsowi ostatecznie zaliczono drugie miejsce za zwycięskim Froome’em.
Powrót do formy
Pod koniec sezonu 2011 miał jeszcze mnóstwo sił, pomagając swojemu byłemu koledze z drużyny i przyjacielowi Markowi Cavendishowi w zdobyciu Mistrzostwa Świata. W 2012 roku Wiggins robi wszystko, co mu się zamarzy. Wygrywa wyścig Paryż-Nicea, Romandie i Dauphiné. Otoczony wspaniałą drużyną (E. Boasson Hagen, R. Porte, M. Rogers, M. Cavendish, C. Knees, C. Froome, B. Eisel i K. Sivtsov) również wygrywa Tour de France 2012.
Pokonuje drugiego Froome’a i trzeciego Nibalego dzięki doskonałej strategii drużynowej i świetnej jeździe na czas. W 2012 roku Wiggins miał jednak w planach jeszcze jedno wydarzenie, niedługo po Tour. Były to Igrzyska Olimpijskie w Londynie. Tutaj, pomimo całej presji mediów, udaje mu się wygrać jazdę na czas po tym jak Brytyjczycy kompletnie zawiedli w wyścigu szosowym. Rok 2012 był niewątpliwie rokiem Sir Bradleya Wigginsa, który potwierdza to w tytule swojej książki „Mój czas”.