Bobby Orr – Historia Kariery Jednego z Największych Hokeistów

Robert Orr urodził się 20 marca 1948 w Parry Sound w Ontario. Jest kanadyjskim byłym zawodowym hokeistą na lodzie. Grał jako obrońca i jest znany jako jeden z najlepszych zawodników w historii hokeja. W setną rocznicę powstania NHL, w styczniu 2017 roku, został wybrany jako jeden ze 100 największych graczy w historii. Dwa sezony w NHL rozegrał dla Chicago Blackhawks, a resztę swojej kariery związał z Boston Bruins.

Dwa razy zdobył Puchar Stanleya. Najpierw w 1970 roku, gdy wraz z Boston Bruins pokonał w finale St. Louis Blues, a następnie w 1972 roku, gdy rozgromił New York Rangers. W obu przypadkach strzelił zwycięskie bramki i zdobył Conn Smythe Trophy dla najbardziej wartościowego gracza playoffów. Jeszcze raz dotarł do finału z Boston Bruins, w 1974 roku, kiedy to nie udało im się wygrać z Philadelphia Flyers. Osiem razy z rzędu zdobył Trofeum Norrisa dla najlepszego obrońcy ligi, co do dziś jest rekordem. Nadal jest też jedynym obrońcą, który zdobył Trofeum Arta Rossa dla lidera strzelców ligi, które zdobył dwukrotnie. Wśród obrońców nadal jest rekordzistą pod względem największej liczby punktów i asyst w jednym sezonie. Trzy razy z rzędu zdobył też Hart Trophy dla MVP ligi.

Po przejściu na emeryturę został agentem zawodników i wraz z Paulem Krepelkou i Rickiem Curranem założył w 2002 roku Orr Hockey Group, która reprezentuje 33 aktywnych zawodników NHL, w tym Erica Staala, Cama Warda, Jeffa Cartera i Jasona Spezzę.

Młodość

Od najmłodszych lat miał talent hokejowy, który został odkryty przez skautów Boston Bruins podczas turnieju w Ontario, co skłoniło drużynę do wpłacenia 1000 dolarów na rzecz jego drużyny i nabycia praw do niego. W wieku 14 lat podpisał kontrakt z Boston Bruins, a w wieku 16 lat dołączył do Oshawa Generals z Ontario Hockey Association. Przepisy NHL zabraniały gry w tej lidze zawodnikom poniżej osiemnastego roku życia, więc musiał poczekać. W swoim trzecim sezonie z Generałami zdobył Puchar J. Rossa Robertsona dla mistrzów OHA, a w 1966 roku zdobył Puchar Memoriału dla najlepszej kanadyjskiej drużyny juniorów. W swoim ostatnim sezonie w Generałach zdobywał średnio 2 punkty na mecz. Jego pierwszy kontrakt z Boston Bruins gwarantował mu 25 tysięcy dolarów.

Kariera w Boston Bruins

W swoim pierwszym profesjonalnym sezonie zdobył Calder Memorial Trophy dla najlepszego debiutanta NHL. Mimo, że Boston Bruins kończyli rozgrywki na ostatnim miejscu, wraz z jego przybyciem drużyna zaczęła się rozwijać i w ciągu kolejnych dwudziestu dziewięciu sezonów zawsze zaliczała playoffy. W swoim pierwszym roku w drużynie zdobył nagrodę Norris Trophy dla najlepszego obrońcy ligi. Harry Howell z New York Rangers powiedział, że cieszy się, że mu się udało, bo Orr wygrywał je od następnego sezonu do końca swojej kariery.

W 1968 roku z powodu kontuzji zagrał tylko w 46 meczach, a mimo to zdobył pierwsze ze swoich rekordowych ośmiu trofeów Norrisa z rzędu. W 1970 roku zdobył 120 punktów i został pierwszym obrońcą, który zdobył Art Ross Trophy dla lidera strzelców ligi. Nadal jest jedynym defensorem, który tego dokonał. Oprócz Trofeum Arta Rossa i Trofeum Norrisa, zdobył także Trofeum Harta dla MVP sezonu regularnego, a później Trofeum Conna Smythe’a dla MVP playoffów. Stał się pierwszym graczem, który zdobył cztery główne trofea NHL.

W sezonie 1970 poprowadził Boston Bruins do zdobycia Pucharu Stanleya. 10 maja 1970 roku w finale Pucharu Stanleya zdobył prawdopodobnie najsłynniejszą bramkę w historii hokeja, dając Boston Bruins ich pierwszy Puchar Stanleya od 1941 roku. Przy golu asystował Derek Sanderson czterdzieści sekund po rozpoczęciu pierwszej części dogrywki. Kiedy obrońca St. Louis Blues Noel Picard zobaczył krążek za bramkarzem Glennem Hallem, potknął Orra, który z podniesionymi rękami przeleciał w powietrzu, ciesząc się z bramki. Zdjęcie, które uwieczniło ten lot, wygrało wiele konkursów.

W 1971 roku Boston Bruins byli jeszcze silniejsi. W tamtym sezonie pobili wiele ofensywnych rekordów. Orr był drugi w kanadyjskim konkursie punktowym, ale ustanowił nowy i wciąż aktualny rekord w ilości punktów zdobytych w jednym sezonie przez obrońcę oraz w statystyce plus-minus dla dowolnej pozycji – +124. Boston Bruins stali się w ten sposób głównym pretendentem do Pucharu Stanleya, ale zostali zaskoczeni w playoffach przez Montreal Canadiens z debiutantem Kenem Drydenem w bramce. W 1972 roku Boston Bruins zdobyli kolejny Puchar Stanleya, a Bobby Orr ponownie strzelił zwycięską bramkę. Po raz drugi zdobył Conn Smythe Trophy jako MVP playoffów. W 1973 roku jego coraz większe problemy z kontuzjowanym kolanem odbiły się na liczbie jego gier. Mimo to doprowadził Boston Bruins do finału Pucharu Stanleya, w którym przegrali z Philadelphia Flyers. W 1976 roku, pomimo kilku operacji kolana, które sprawiły, że grał z bólem, został uznany MVP Pucharu Kanady.

Przejście do Chicago Blackhawks

Boston Bruins złożyli mu lukratywną ofertę, w tym 18% udziałów w Boston Bruins. Ale agent Orra i dyrektor NHLPA Alan Eagleson powiedział mu, że Chicago Blackhawks mają dla niego lepszą ofertę. Plotka głosi, że Eagleson nie powiedział Orrowi o posiadaniu udziałów w Boston Bruins. Don Cherry, który w tym czasie był trenerem Boston Bruins, powiedział, że Orr nie podpisał nowego kontraktu z Boston Bruins, ponieważ miał pełne zaufanie do Eaglesona, o którym często mówił, że jest jak jego brat. Z powodu licznych kontuzji rozegrał w Blackhawks tylko 26 spotkań w ciągu trzech sezonów, po czym w 1979 roku przeszedł na emeryturę. W trakcie swojej kariery zdobył 270 bramek, miał 645 asyst w 657 meczach i 953 minuty karne. Tylko Wayne Gretzky, Mario Lemieux i Mike Bossy mieli lepsze średnie punktów na mecz podczas swoich karier.

Styl gry Bobbiego Orra

Zainspirował hokejową publiczność swoją umiejętnością atakowania i bronienia, co nie było powszechne wśród obrońców przed jego przybyciem do NHL. Był bardzo szybki, szczególnie w przyspieszaniu, dzięki czemu mógł poruszać się w otwartej przestrzeni. Ustanowił prawie wszystkie rekordy wśród obrońców.

W przeciwieństwie do czysto defensywnej gry obrońców w latach 50-tych i 60-tych, on wyróżniał się w skatingu i forecheckingu. Jego forechecking pozwalał mu być dokładnie tam, gdzie krążek, co pozwalało mu nie tylko zdobywać bramki, ale też świetnie bronić. Trener i dyrektor generalny Boston Bruins Harry Sinden powiedział, że stał się gwiazdą już wtedy, gdy na jego pierwszym meczu odegrano hymn narodowy.

Plusem było to, że prawie całą swoją karierę grał w Boston Garden, który był o trzy stopy krótszy i o ponad stopę węższy niż standardowe lodowisko NHL. To właśnie to, podczas forecheckingu, pozwoliło mu wracać o wiele szybciej niż zwykle. Jego styl gry nie był łagodny dla jego kolan, co znacznie skróciło jego karierę.

Emerytura hokeisty

W 1978 roku przeszedł kilka operacji kolana, a ponieważ miał problemy z chodzeniem i jazdą na łyżwach, postanowił przejść na emeryturę. Swoją ostatnią bramkę zdobył 28 października 1978 roku na Olympia Stadium w Detroit. NHL zniosła dla niego trzyletni okres oczekiwania i w wieku trzydziestu jeden lat wprowadziła go do Hokejowej Galerii Sław. Jest jednym z zaledwie dziesięciu zawodników, którzy zostali przyjęci do drużyny bez czekania. Gordie Howe powiedział, że strata Bobby’ego Orra jest największą stratą, jaką kiedykolwiek poniosła NHL. Bardzo przyczynił się do popularyzacji hokeja na lodzie w Ameryce Północnej. W styczniu 1979 roku z numerem 4 został wybrany przez Boston Bruins. Z tej okazji tłum w Boston Garden nie przestał bić braw, więc reszta programu wieczoru musiała zostać odwołana.

Jest lojalny wobec byłych zawodników i pracowników Boston Bruins. Kiedy jego były kolega z drużyny Derek Sanderson uzależnił się od alkoholu, narkotyków i został bez grosza, Orr wydał własne pieniądze, by opłacić całkowity odwyk. Później założyli razem własny biznes, zajmując się finansami innych graczy. Pomagał także byłemu asystentowi trenera Boston Bruins Johnowi Forristallowi, kiedy Tampa Bay Lightning zwolniła go za alkoholizm w 1994 roku. Po powrocie do Bostonu Forristall popadł w kłopoty z bratem i był bezrobotny. Dodatkowo zdiagnozowano u niego guza mózgu. Orr zaproponował mu mieszkanie w swoim domu aż do jego śmierci. Forristall zmarł w wieku pięćdziesięciu jeden lat. Jego nazwisko widnieje na kanadyjskiej Alei Sław. W 1979 roku został odznaczony Orderem Kanady.

Później zagrał jedną z głównych ról w sprawie karnej swojego prawnika, Alana Eaglesona. Mówił o nim jak o swoim własnym bracie, ale kiedy dowiedział się, że nie mówi prawdy, zmienił zdanie i zakończył przyjaźń. Niezależny księgowy dowiedział się po zakończeniu swojej kariery, że grozi mu bankructwo, mimo że miał jedną z najwyższych pensji w tamtych czasach. Dzięki wsparciu i pracy public relations udało mu się wyjść z kłopotów finansowych.

Oprócz tego, że celowo wprowadzał w błąd swoich klientów co do warunków ich kontraktów nadużywał także NHLPA, by się wzbogacić. Eagleson został później oskarżony zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i w Kanadzie i skazany na osiemnaście miesięcy więzienia z czego odsiedział tylko sześć. Był jednym z dziewiętnastu zawodników, którzy zapowiedzieli, że wycofają się z Hockey Hall of Fame, jeśli Eagleson nie zostanie stamtąd usunięty. Ostatecznie odszedł w 1998 roku wkrótce po postawieniu go w stan oskarżenia.

Przez kilka lat wybierał najlepszych zawodników z kanadyjskich lig juniorskich w ramach CHL, których przeciwstawiał selekcji byłego trenera Boston Bruins, Dona Cherry’ego. Cherry uważa go za najlepszego gracza w historii hokeja. Był jednym z dwunastu niosących flagę olimpijską podczas ceremonii otwarcia Igrzysk Olimpijskich w Vancouver w 2010 roku.

Kariera agenta zawodników hokejowych

Po zakończeniu kariery zawodniczej Orr służył jako asystent trenera w Chicago Blackhawks oraz jako konsultant dla NHL i Hartford Whalers. Przez wiele lat pracował jako dyrektor banku w Bostonie.

Później został agentem zawodników, gdy w 1996 roku kupił agencję. W 2002 roku usamodzielniła się bostońska agencja Orr Hockey Group, której większościowym właścicielem jest Orr. Najbardziej znani zawodnicy to Eric Staal, Jason Spezza, Jordan Staal, Nathan Horton, Rick DiPietro, Marc Staal, Jeff Carter, Tomas Kaberle, Steve Downie, Anthony Stewart i Colton Orr.

Życie osobiste

On i jego żona Peggy mają dwójkę dzieci, z których żadne nie jest zaangażowane w hokej. Chronił swoją prywatność.

Osiągnięcia i kluczowe fakty o zawodniku

• Wśród obrońców jest obecnie szósty pod względem zdobytych bramek, jedenasty pod względem asyst i dziewiąty pod względem punktów.
• Wśród wszystkich graczy post jest obecnie pięćdziesiąty pierwszy w asystach i osiemdziesiąty pierwszy w punktach.
• W sezonie 1974-75 został pierwszym obrońcą, który zdobył 40 bramek w jednym sezonie.
• W latach 1968-1975 za każdym razem był wybierany do pierwszej drużyny NHL All-Star.
• W 1967 roku został wybrany do Drugiej Drużyny Gwiazd NHL.
• W 1967 roku zdobył Calder Trophy dla najlepszego debiutanta sezonu.
• W latach 1968-1975 osiem razy z rzędu zdobył nagrodę Norris Trophy dla najlepszego obrońcy sezonu.
• W latach 1970-1975 zdobył Art Ross Trophy dla mistrza punktacji sezonu zasadniczego.
• W latach 1970-1972 trzy razy z rzędu zdobył Hart Trophy jako MVP sezonu zasadniczego.
• W latach 1970-1972 zdobył Conn Smythe Trophy dla MVP rozgrywek, stając się pierwszym graczem, który zdobył to trofeum dwukrotnie.
• Zdobył Puchar Stanleya w 1970 i 1972 roku.
• Oprócz Pucharu Stanleya zdobył Trofeum Norrisa, Trofeum Arta Rossa, Trofeum Harta i Trofeum Conna Smythe’a w 1970 i 1972 roku, stając się pierwszym graczem w historii, który zdobył wszystkie te najważniejsze trofea w jednym sezonie.
• Grał w NHL All-Star Game w latach 1968-1973 oraz w 1975 roku.
• W 1970 roku zdobył nagrodę Lou Marsh Trophy dla najlepszego kanadyjskiego sportowca roku.
• W latach 1969-1975 przewodził lidze w statystykach plus/minus za każdym razem z wyjątkiem 1973 roku.
• W 1975 roku zdobył nagrodę Lestera B. Pearson Award dla najbardziej wartościowego gracza ligi przyznawana przez NHLPA.
• W 1976 roku został uznany MVP Pucharu Kanady.
• W 1979 roku został odznaczony Orderem Kanady.
• W 1979 roku został uhonorowany Trofeum Lestera Patricka za wkład w rozwój hokeja na lodzie w Stanach Zjednoczonych.
• W 1979 roku został najmłodszą osobą, która została przyjęta do Hokejowej Galerii Sław.
• W 1970 roku otrzymał nagrodę „Sportowca Roku” przyznawaną przez magazyn Sports Illustrated.
• Czytelnicy „Boston Globe” uznali go za najwybitniejszego sportowca w historii Bostonu.
• W 1997 roku został wybrany przez The Hockey News drugim najlepszym graczem w historii hokeja, ustępując jedynie Wayne’owi Gretzky’emu.
• W 1999 roku został uznany przez ESPN za 31-go największego sportowca XX wieku.