Agnieszka Radwańska urodziła się 6 marca 1989 w Krakowie. Agniszka to była polska zawodowa tenisistka, która grała w zawodowym tenisie od 2005 do 2018 roku. Jako pierwsza Polka w historii wygrała turniej singlowy na kortach WTA, triumfując w 2007 roku w Nordea Nordic Light Open w Sztokholmie. W następnym roku została pierwszą polską zawodniczką, która wdarła się do pierwszej dziesiątki singlowego rankingu WTA. W swojej karierze w WTA Tour wygrała dwadzieścia turniejów singlowych i dwa turnieje deblowe. Na turnieju ITF zdobyła dwa tytuły singlowe i dwa podwójne.
Najwyższe pozycje WTA
Jej najwyższa pozycja w rankingu singlowym WTA to nr 2 w lipcu 2012 roku, a w deblu nr 16 w październiku 2011 roku. W sezonach 2011-2018 była trenowana przez Tomasza Wiktorowskiego, który zastąpił na tym stanowisku jej ojca. Od sezonu 2015 do sztabu trenerskiego dołączyła na pół etatu czesko-amerykańska legenda tenisa Martina Navrátilová, której celem jest pomoc zawodniczce w zdobyciu Wielkiego Szlema.
Wielki Szlem – pierwszy finał
Swój pierwszy finał Wielkiego Szlema rozegrała podczas Wimbledonu 2012, w którym uległa Amerykance Serenie Williams. Była pierwszą Polką, która wygrała Turniej Mistrzów pokonując w finale 2015 roku Petrę Kvitovą. W kategorii juniorów zdobyła dwa singlowe Wielkie Szlemy.
Zadebiutowała w reprezentacji Polski w Fed Cup w 2006 roku w meczu Grupy 2 Strefy Europa-Afryka z Portugalią, w którym wygrała mecz singlowy z Magali de Lattre. W zawodach rozegrała trzydzieści pięć międzynarodowych meczów z bilansem 34-9 w singlach i 8-2 w deblu.
Olimpiada w Londynie
Reprezentowała Polskę na Igrzyskach XXX Olimpiady w Londynie, gdzie podczas ceremonii otwarcia była chorążym polskiej drużyny. W rywalizacji singlistek przegrała w pierwszej rundzie z rozstawioną z numerem drugim Niemką Julią Görges. Razem ze swoją siostrą Urszulą Radwańską odpadły w drugiej rundzie debla kobiet. W deblu mieszanym startowała z Marcinem Matkowskim jako czwarta, ale również nie przeszła przez fazę otwarcia turnieju.
W 2006 roku Women’s Tennis Association uznało ją za debiutantkę roku, a sześć razy zdobyła nagrodę Fan’s Choice Player of the Year. Zakończenie kariery z powodów zdrowotnych ogłosiła 14 listopada 2018 roku.
Kariera tenisowa
W 2005 roku pokonała Austriaczkę Tamir Paszek w finale juniorskiego Wimbledonu. Dwa lata później naśladowała ją jej młodsza siostra Urszula Radwańska, która wygrała Wimbledon juniorek w 2007 roku. Następnie wygrała juniorskie rozgrywki singlowe podczas French Open 2006, pokonując w meczu o tytuł Rosjankę Anastazję Pawliuczenkową.
W 2007 roku została pierwszą Polką, która wygrała turniej z cyklu WTA, a konkretnie Nordea Nordic Light Open Tier IV w Sztokholmie.
W sezonie 2008 dołożyła jeszcze trzy tytuły w turniejach Tier IV Pattaya Open, Tier III w Istambule i Tier II w Eastbourne. Podczas Australian Open w 2008 roku została pierwszą Polką, która dotarła do ćwierćfinału turnieju wielkoszlemowego w erze Open (pierwszą Polką w historii była tenisistka Jadwiga Jędrzejowska w latach 30-tych XX wieku).
Pobiła kolejny rekord narodowy, kiedy to 24 maja 2008 roku zarobiła ponad milion dolarów w nagrodach pieniężnych, co nie udało się do tej pory żadnemu rodakowi.
Na French Open 2008 została wyeliminowana w czwartej rundzie przez Jelenę Jankovic. Na Wimbledonie 2008 skończyła w ćwierćfinale na rakiecie Sereny Williams.
Sezon 2011
W sezonie 2011 dotarła do trzech finałów i wygrała wszystkie, zamieniając je na trzy tytuły.
Jej pierwszy triumf miał miejsce w Mercury Insurance Open, gdzie w finale pokonała rozstawioną z numerem pierwszym Verę Zvonarevą. Następnie zdobyła dwa pozostałe tytuły na azjatyckim torze. Najpierw w Toray Pan Pacific Open w Japonii, kiedy powtórzyła swoją finałową wygraną ze Zvonarevą, a następnie wygrała najważniejszą imprezę w swojej dotychczasowej karierze – China Open, kiedy w finale pokonała Andreę Petkovic.
W Wielkich Szlemach osiągnęła swój czwarty w karierze ćwierćfinał Australian Open, w którym została pokonana przez zwyciężczynię turnieju Kim Clijsters. W ósmej rundzie French Open pokonała Marię Sharapovą. W pozostałych turniejach Wielkiego Szlema nie przeszła drugiej rundy – na Wimbledonie uległa Petrze Cetkovskiej, a na US Open przegrała z niespodzianką turnieju, późniejszą półfinalistką Angelique Kerber.
Sezon 2012
W tym sezonie zdobyła trzy tytuły singlowe, dotarła do finału swojego pierwszego Wielkiego Szlema i zajęła 2 miejsce w rankingu WTA.
Australijski etap turnieju otworzyła półfinałowym występem na Apia International Sydney, gdzie w ćwierćfinale pokonała ówczesny numer jeden na świecie Caroline Wozniacki. Następnie dotarła do ćwierćfinału Australian Open w Melbourne, dzięki czemu znalazła się na szóstej pozycji w rankingu WTA. Również w Doha dotarła do pierwszej czwórki. Swój pierwszy tytuł w tym roku zdobyła podczas Dubai Tennis Championships, pokonując w finale Niemkę Julię Görges, stając się piątą zawodniczką na świecie. Z powodu problemów z barkiem wycofała się przed ćwierćfinałem turnieju w Kuala Lumpur, gdzie była rozstawiona z numerem pierwszym. W marcu w Indian Wells przegrała w ćwierćfinale jako piąta zawodniczka, ale ten wynik wystarczył, by w poniedziałek awansować na czwartą pozycję. Swoje drugie turniejowe trofeum zdobyła podczas Sony Ericsson Open w USA, pokonując w meczu o tytuł Marię Sharapovą.
Zagrała w dwóch turniejach półfinałowych w glinianej części sezonu, pierwszym w Stuttgarcie w Niemczech i drugim na niebieskiej glinie w Madrycie, przegrywając z numerem 1 na świecie Wiktorią Azarenką w dwóch setach za każdym razem. Te wyniki zapewniły jej trzecie miejsce w rankingu WTA. Następnie niespodziewanie odpadła w pierwszej rundzie Internazionali BNL d’Italia w Rzymie przeciwko Petrze Cetkovskiej. Czeszka stała się dopiero drugą tenisistką po Azarence, która pokonała ją od stycznia, ale potwierdziła swój dobry sezon zdobywając dziesiąty tytuł w karierze na Brussels Open, gdzie w finale pokonała Simonę Halep z Rumunii. Na French Open w Paryżu została wyeliminowana w trzeciej rundzie przez Svetlanę Kuznetsovą po gładkim przebiegu.
Na pierwszym turnieju trawiastym sezonu w Eastbourne, gdzie była rozstawiona z numerem pierwszym, przegrała swój pierwszy mecz z Tsvetaną Pironkovą 2-0 w setach. Na Wimbledonie osiągnęła swój pierwszy finał Wielkiego Szlema. W walce o tytuł uległa jednak faworyzowanej Amerykance Serenie Williams, co przyniosło jej nowe, wysokie, drugie miejsce w rankingu WTA, choć zwycięstwo zapewniłoby jej tron. Na korty All England Club powróciła miesiąc później podczas Igrzysk Olimpijskich w Londynie, gdzie nie przeszła pierwszej rundy. Jej przeciwniczką była Julia Görges.
Na dwóch wielkich turniejach w Ameryce, w Montrealu i Cincinnati, miała dwie szanse, by stać się numerem jeden po wycofaniu się Azarenki, Szarapowej i nieobecności Williams. Jednak w obu przypadkach przegrała w ćwierćfinale z Na Li. W New Haven zrezygnowała z meczu z Białorusinką Govortsovą z powodu problemów z barkiem. Na US Open w Nowym Jorku po raz pierwszy w swojej karierze została rozstawiona z numerem dwa. W ćwierćfinale przegrała z Włoszką Robertą Vinci. W rezultacie spadła na trzecie miejsce w nowej edycji rankingu WTA. W sezonie azjatyckim obroniła swój tytuł podczas Toray Pan Pacific Open w Japonii. Ponownie dotarła do finału, gdzie po szalonym przebiegu setów uległa Nadieżdzie Pietrowej z Rosji. Broniła tytułu także w Pekinie. Przegrała jednak w ćwierćfinale tego turnieju z miejscową tenisistką Na Li. W następnym tygodniu na trzecim miejscu zastąpiła ją Serena Williams.
Po raz kolejny zakwalifikowała się do turnieju mistrzowskiego. Znalazła się w grupie z Marią Sharapovą, Petrą Kvitovą i Sarą Errani. Pokonała Petrę Kvitovą w dwóch setach i przegrała z Marią Sharapovą po trzysetowej, trzygodzinnej walce, mimo prowadzenia 4-2 w drugim secie. Kwalifikację do swojego pierwszego półfinału na tym turnieju zapewniła sobie wygrywając kolejny trzysetowy pojedynek z Sarą Errani, którą pokonała w najdłuższym meczu w historii turnieju, trwającym 3 godziny i 29 minut, pomimo serwowania, by pozostać w meczu w drugim secie przy stanie 4-5. W półfinale nie sprostała jednak perfekcyjnej Serenie Williams, wygrywając tylko trzy gemy.
Serena pokonała Williams w listopadzie podczas turnieju w Toronto. W grudniu weszła do czeskiej Ekstraligi jako numer jeden wśród kobiet w TK Agrofert Prostějov. Po zwycięstwie ona i jej drużyna zostały mistrzyniami Czech w drużynach mieszanych.
Sezon zakończyła na czwartym miejscu w rankingu WTA, ponad tysiąc punktów za numerem jeden Azarenką.
Sezon 2013
W ciągu tego roku zdobyła trzy tytuły singlowe i zagrała w półfinale Wimbledonu. Znalazła się w elitarnej piątce w światowych rankingach.
Sezon rozpoczęła od dwóch tytułów z rzędu, najpierw wygrywając ASB Classic w kategorii International. W meczu finałowym pokonała Belgijkę Yaninę Wickmayer. Następnie triumfowała na turnieju Apia International Sydney z kategorii Premier, gdzie w pierwszej rundzie z wolnym losowaniem startowała jako najwyżej rozstawiona zawodniczka. Pokonała Robertę Vinci w ćwierćfinale, Li Na w półfinale, a w swoim ostatnim meczu zdekapitowała Słowaczkę Dominikę Cibulkovą dwoma kanarkami 6-0 i 6-0. Jej 13-meczowa passa niepokonanych zawodniczek została przerwana przez Li Na w ćwierćfinale Australian Open, gdzie przyjechała jako numer cztery. Była to czwarta porażka Polki w ćwierćfinale tego turnieju i trzecia z rzędu. W poprzednim półfinale nie miała szans z Aną Ivanovic.
Po roku dotarła do półfinału Qatar Total Open bez straty seta, gdzie ponownie przegrała z numerem 1 na świecie Azarenką w dwóch setach. Do Dubaju przyjechała jako obrończyni tytułu, ale w ćwierćfinale przegrała w dwóch setach z późniejszą zwyciężczynią Petrą Kvitovą z Czech.
W Indian Wells (USA) przegrała z Rosjanką Kirilenko 5-7 w trzecim secie w ósmej rundzie. Nie udało jej się obronić zwycięstwa w Miami, gdzie po zwycięstwach w trzech setach nad Rybárikovą, Stephens i Flipkens, w półfinale przegrała z Sereną Williams, która w pierwszym secie okazała się „kanarem”.
Nie radziła sobie jednak dobrze w turniejach na glinie w Madrycie i Rzymie, kończąc w obu przypadkach w drugiej rundzie. Była jedną z ostatnich ośmiu zawodniczek, które zajęły drugie miejsce w turnieju French Open w Paryżu, kiedy to po raz drugi w karierze uległa Sarze Errani.
Na Wimbledonie dotarła do półfinału, gdzie została znokautowana przez późniejszą finalistkę Sabine Lisicki po dramatycznej walce w trzech setach. Na Bank of the West Summer Classic pomściła swoją miażdżącą porażkę z Cibulkovą w finale w styczniu. Zdobyła swój trzeci tytuł w tym sezonie podczas turnieju Seoul KDB Korea Open po finałowym zwycięstwie nad Rosjanką Anastazją Pavlyuchenkovą.
Sezon 2014
W sezonie pełnym nieregularnych wyników, zagrała w dwóch finałach. Walkę o tytuł mistrzowski na Canada Masters zamieniła na jedno turniejowe trofeum. W Wielkim Szlemie najdalej zaszła do półfinału Australian Open.
Pierwszy rok grała w reprezentacji Polski na Pucharze Hopmana, gdzie u jej boku grał Grzegorz Panfil. Podczas turnieju wygrała wszystkie trzy mecze singlowe w grupie regularnej, pokonując Flavię Pennettę, Eugenie Bouchard i Samanthę Stosur. Potem dołożyła jeszcze zwycięstwo nad Alize Cornet w finale, które jednak nie wystarczyło do zdobycia tytułu, gdyż Polki przegrały 1-2 z Francją.
Podczas Sydney International została wyeliminowana w drugiej rundzie przez Bethanie Mattek-Sands. Podczas Australian Open znokautowała w ćwierćfinale dwukrotną obrończynię tytułu Wiktorię Azarenkę, by w kolejnym turnieju ulec Dominice Cibulkovej. Była także wśród czterech ostatnich zawodniczek, które awansowały do Qatar Total Open, gdzie została wyeliminowana przez Simonę Halep. W marcu zagrała w swoim debiucie w finale turnieju Indian Wells Masters, gdzie przegrała zaledwie trzy gemy z Włoszką Flavią Pennettą, ze łzami w oczach przepraszając tłum za to, że nie była w stanie grać. W ćwierćfinale turnieju Miami Masters została znokautowana przez Cibulkovą.
Po powrocie do Europy wzięła udział w turnieju BNP Paribas Katowice Open. Ostatnim etapem był półfinał, w którym nie znalazła recepty na walkę z Francuzką Alizé Cornet. W ćwierćfinale znalazła się podczas glinianego turnieju Porsche Tennis Grand Prix. Podczas Mutua Madrid Open znalazła się tuż za bramkami finału. W obu przypadkach przegrała z Marią Sharapovą. Nie udało jej się jednak powtórzyć tych dobrych wyników na French Open, gdzie niespodziewanie uległa Ajli Tomljanovic w trzeciej rundzie. Pożegnała się z Wimbledonem porażką w ósmym finale po nieudanym pojedynku z Rosjanką Jekateriną Makarową.
Swój jedyny tytuł w tym sezonie zdobyła podczas letniego Rogers Cup, gdzie w finale pokonała Venus Williams. Następnie udała się na turniej Western & Southern Open, gdzie została zatrzymana w ćwierćfinale przez Caroline Wozniacki. Jej występ w US Open był krótkotrwały, gdyż w drugiej rundzie przegrała z Chinką Peng Shuai. Nie udało jej się wygrać meczu otwarcia w Wuhan Open z Francuzką Caroline Garcią, a swój chiński pobyt w Beijing China Open zakończyła porażką w drugiej rundzie z deblistką nr 1 na świecie Robertą Vinci.
2 października 2014 roku po raz szósty zakwalifikowała się do Turnieju Mistrzów, rozgrywanego po raz pierwszy w Singapurze. W białej grupie pokonała Kvitovą, a w drugiej grupie odeszła pokonana przez Wozniacki i Sharapovą. Dzięki lepszemu stosunkowi setów awansowała z drugiego miejsca do półfinału. Tam nie mogła znaleźć recepty na walkę z Simoną Halep z Rumunii, której oddała tylko cztery gemy.
Sezon 2015
W sezon weszła w parze z Jerzym Janowiczem na turnieju Hopman Exhibition Cup w Perth, gdzie zdobyła trofeum. W finale reprezentacja Polski zmierzyła się z amerykańskim duetem John Isner i nr 1 na świecie Serena Williams, których pokonała po raz pierwszy w karierze.Na Apia International Sydney przeszła do drugiej rundy, w której przegrała z Garbiñe Muguruzą. Opuściła Wielkiego Szlema po przegranej z Venus Williams w ósmej rundzie Australian Open. Podczas Indian Wells Masters w marcu, w trzeciej rundzie skończyła na rakiecie Heather Watson. W kolejnym turnieju Miami Open dotarła do czwartej rundy, gdzie została zatrzymana przez Carlę Suárez Navarro. Znalazła się wśród czterech ostatnich zawodniczek, które zakończyły udział w turnieju Katowice Open wraz z Włoszką Camilą Giorgi.Po szybkiej eliminacji w glinianym turnieju Porsche Tennis Grand Prix, nie przeszła do trzeciego etapu Mutua Madrid Open, gdzie przegrała z Caroline Wozniacki. Tym samym wypadła z pierwszej dziesiątki rankingu WTA po raz pierwszy od października 2011 roku. Jej spadek formy trwał podczas French Open, gdzie została pokonana przez Niemkę Annikę Beck w meczu otwarcia. Podczas AEGON Open Nottingham, Monica Niculescu zakończyła swoją podróż przez pawilon w półfinale. Następnie rozegrała swoje inauguracyjne finałowe starcie sezonu w AEGON International, w którym nie pokonała Szwajcarki Belindy Bencic. Wimbledon przyniósł jej trzeci półfinał w ciągu ostatnich czterech lat. Nie znalazła jednak recepty na pokonanie w tym meczu Hiszpanki Garbiñe Muguruzy. Zdobyte punkty pozwoliły jej jednak wrócić do światowej czołówki.
Amerykańska seria letnia oznaczała porażki w ćwierćfinale Bank of the West Classic z Angelique Kerber, a także podczas Rogers Cup z Simoną Halep. Ze względu na wczesne opuszczenie Cinncinati Masters, zdecydowała się przyjechać także na follow-up Connecticut Open. Wśród ostatnich ośmiu zawodniczek została zatrzymana przez Petrę Kvitovą. W trzecim etapie US Open skończyła na rakiecie Amerykanki Madison Keys. Zdobyła swój pierwszy tytuł w Toray Pan Pacific Open w Tokio po finałowym zwycięstwie nad Belindą Bencic, mszcząc się za czerwcową porażkę na trawie. Trzydzieści sześć godzin później stanęła na korcie w Wuhan Open, z którego wycofała się pokonana po raz trzeci w sezonie przez Venus Williams. China Open zakończyła w półfinale porażką z Garbiñe Muguruzą. Dopiero jej drugie trofeum w sezonie w Tianjin Open, gdzie pokonała Czarnogórkę Dankę Kovinic, zapewniło jej start w Turnieju Mistrzyń, gdzie awansowała po raz piąty z rzędu.
Turniej WTA Finals w Singapurze przyniósł jej najcenniejszy tytuł w dotychczasowej karierze. Została pierwszą Polką i pierwszą zawodniczką z jednym zwycięstwem w fazie grupowej, która odniosła tam triumf. W fazie grupowej singla kobiet przegrała z Sharapovą i Pennettą. Mimo to, jej zwycięstwo nad drugą Halep wystarczyło, by zająć drugie miejsce i awansować do półfinału. Tam pokonała niepokonaną wcześniej, trzecią w rankingu Garbiñe Muguruzę w zaciętym, trzysetowym pojedynku. Do finału z Petrą Kvitovą weszła z pasywnym bilansem meczów 2-6, choć w Tournament of Champions były 2-2.
Zdominowała otwierającego seta finałowego z minimalną ilością niewymuszonych błędów i dobrym poruszaniem się po korcie. Początek drugiego seta był podobny do tego, co działo się w pierwszej połowie, kiedy to wysunęła się na prowadzenie 3-1. Mimo to, jej przeciwniczka udoskonaliła swoją grę i nie próbowała szybko kończyć wymian. Zaczęła przeważać nad Polką na korcie i po wygranej 6-4 wymusiła decydującego seta. Weszła w nią z przewagą 2-0 w gemach, ale zobaczyła kolejny odwrót i Radwańska zdobyła decydującego breaka przy stanie 3-3. Potwierdziła prowadzenie 4-3 dzięki wygranemu serwisowi. Następnie wygrała mecz o tytuł, przekraczając granicę 20 milionów dolarów w zarobkach i wchodząc do pierwszej dziesiątki historycznych statystyk nagród pieniężnych.
Przeskoczyła Kvitovą w rankingu WTA i zakończyła sezon na 5. miejscu. Pod koniec 2015 roku zdominowała kilka kategorii WTA Awards przyznawanych tenisistkom przez Women’s Tennis Association: WTA Match of the Year (półfinał WTA Finals przeciwko Garbiñe Muguruzy), Best Dress (na korcie, Rogers Cup), Stroke of the Month (zdominowała cztery miesiące), po raz trzeci z rzędu zdominowała WTA Stroke of the Year (finałowy mecz WTA Finals przeciwko Petrze Kvitovej) i po raz piąty z rzędu triumfowała w plebiscycie Fan’s Choice Player of the Year.
Sezon 2016
Weszła w sezon z tytułem z Shenzhen Open w styczniu, gdzie jako najwyżej rozstawiona zawodniczka nie straciła seta podczas turnieju. W finale pokonała Amerykankę Alison Riske po porażce w dwóch setach. Po turnieju wspięła się na 4. miejsce w kolejnych edycjach rankingu WTA. Podczas wielkoszlemowego turnieju otwierającego nowy sezon, Australian Open, awansowała do półfinału, gdzie uległa Serenie Williams, numer jeden na świecie, z którą rozegrała zaledwie cztery mecze. Pod koniec lutego przeniosła się do Doha w Katarze, gdzie awansowała do swojego piątego półfinału turnieju, pokonując Ukrainkę Katerynę Bondarenko, Rumunkę Monicę Niculescu i Robertę Vinci. W tym turnieju przegrała z Hiszpanką Carlą Suárez Navarro, ale po turnieju awansowała na pozycję nr 3 w rankingu. Na amerykańskim kortach BNP Paribas Open w Indian Wells pokonała Dominikę Cibulkovą ze Słowacji, Monicę Niculescu, Jelenę Janković z Serbii i Petrę Kvitovą w rundach otwarcia i w ćwierćfinale. Dzięki wygranej zapewniła sobie awans na pozycję nr 2 w światowym rankingu. W półfinale przegrała w drugim secie tiebreaka z Sereną Williams. Na kolejnym amerykańskim turnieju, Miami Open, pokonała francuską tenisistkę Alizé Cornet i miejscową Madison Brengle, zanim przegrała w trzech setach ze Szwajcarką Timeae Bacsinszky w 4-tej rundzie.
Jej pierwszy turniej na glinie podczas Porsche Tennis Grand Prix zakończył się półfinałową porażką z niemiecką kwalifikantką Laurą Siegemund. Wczesna eliminacja nastąpiła podczas Mutua Madrid Open z Dominiką Cibulkovą. Podczas wielkoszlemowego turnieju French Open w Paryżu awansowała do czwartej rundy, gdzie uległa bułgarskiej i 102. w rankingu zawodniczce Tsvetanie Pironkovej w meczu rozgrywanym przez trzy dni z powodu deszczu. Przed przerwą prowadziła 6-3 i 3-0. Po tym wydarzeniu przegrała dziesięć meczów z rzędu i ostro skrytykowała organizatorów: „To nie jest turniej dziesięciotysięczny… ale wielki szlem. Jak można w ogóle pozwolić na to, by rozgrywany był w deszczu? Awansujący Bułgar skomentował: „… to był niezwykle trudny mecz, czekaliśmy prawie dwa dni, zanim mogliśmy go zakończyć.
W pierwszej rundzie turnieju Birmingham AEGON Classic rozgrywanego na trawie, Coco Vandeweghe była ponad swoje siły. Turniej AEGON International w Eastbourne oznaczał przegraną w półfinale z Dominiką Cibulkovą, która znokautowała ją również w czwartej rundzie kolejnego Wimbledonu.
Sezon letni w USA rozpoczęła od kanadyjskiego turnieju Rogers Cup, gdzie została zatrzymana w trzeciej rundzie przez szesnastą w kolejności Anastasiję Pavlyuchenkovą. Podróż z Montrealu na turniej olimpijski w Rio de Janeiro zajęła jej 55 godzin i opuściła zawody w meczu otwarcia po przegranej z Chinką Zheng Kai-sai. Następnie nie znalazła recepty na walkę z Simoną Halep w ćwierćfinale Cincinnati Western & Southern Open. Jako nr 1 turnieju pojechała na Connecticut Open w New Haven, gdzie dotarła do finału po pokonaniu dwukrotnej obrończyni tytułu Petry Kvitovej. Tam pokonała Elinę Svitolinę i zdobyła swój 19. tytuł singlowy w WTA Tour. Jej podróż na US Open zakończyła 18-letnia nastolatka Ana Konjuh w czwartej rundzie.
Po raz piąty dotarła do półfinału turnieju Toray Pan Pacific Open w Tokio, gdzie uległa Dunce Caroline Wozniacki. Została zatrzymana przez Swietłanę Kuzniecową w ćwierćfinale turnieju Wuhan Open, a swoje drugie trofeum zdobyła podczas Beijing China Open, gdy wygrała swój pojedynek o tytuł z Brytyjką Johanną Kontą. Przeszła przez turniej bez straty seta. Przed ćwierćfinałem turnieju Tianjin Open w Tianjin wycofała się z powodu kontuzji prawego uda.
4 października po raz ósmy zakwalifikowała się jako czwarta z kolei do finałowego turnieju Champions Tournament w Singapurze. Jako obrończyni tytułu przegrała ze Swietłaną Kuzniecową na starcie białej grupy, która zakwalifikowała się dopiero dzień przed rozpoczęciem zawodów. Następnie jednak pokonała Garbiñe Muguruzę i Karolinę Pliskovą, a z drugiego miejsca przeszła do półfinału przeciwko numerowi jeden na świecie Angelique Kerber, ale przegrała z nią. Po raz pierwszy w swojej karierze zakończyła sezon na wysokim miejscu, zajmując 3 miejsce w rankingu WTA.
Po raz czwarty z rzędu zdominowała kategorię WTA Stroke of the Year, jedną z kategorii WTA Awards przyznawanych tenisistkom przez Women’s Tennis Association, za uderzenie w 3 rundzie turnieju w Indian Wells przeciwko Monice Niculescu ze Stanów Zjednoczonych. Po raz drugi z rzędu wygrała także kategorię WTA Match of the Year, dzięki zwycięstwu nad Dominiką Cibulkovą na Wimbledonie i po raz szósty z rzędu triumfowała w plebiscycie Fan’s Choice Player of the Year.
Sezon 2017
Sezon otworzyła turniejem Shenzhen Open, gdzie jako najwyżej rozstawiona zawodniczka dotarła do ćwierćfinału po przegranej w trzech setach z Amerykanką Alison Riske. Następnie w Sydney, w Australii, jako rozstawiona z numerem drugim przegrała w finale z Johanną Kontą, Brytyjką, z którą do tej pory nie przegrała. Na otwarciu Wielkiego Szlema nowego sezonu, Australian Open, najpierw z trudem pokonała w trzech setach bułgarkę Tsvetanę Pironkovą, a następnie przegrała w drugiej rundzie Australian Open. W połowie lutego zagrała jako czwarta z kolei w turnieju Qatar Total Open, gdzie została wyeliminowana w pierwszej rundzie przez Caroline Wozniacki z Danii po wolnym losowaniu. Podczas turnieju w Dubaju przeszła przez drugą rundę przeciwko Elise Mertens z Belgii, by w następnej rundzie przegrać z 17-letnią Amerykanką Catherine Bellis.
Życie prywatne
Urodziła się w 1989 roku w Krakowie, w Polsce. Ma młodszą siostrę, Urszulę Radwańską (ur. 1990), która również jest zawodową tenisistką. W finałowym rankingu ITF w 2007 roku jej siostra została sklasyfikowana jako światowy numer jeden wśród juniorów i została mistrzynią świata juniorów.
Mąż Agnieszki Radwańskiej
W 2016 roku zaręczyła się z byłym polskim tenisistą i sparingpartnerem Dawidem Celtem. Ślub odbył się 22 września 2016 roku. Pod koniec lipca 2020 roku małżeństwu urodził się syn Jacob w obecności tenisistów – siostry Urszuli Radwańskiej, Angelique Kerber, Wozniacki, Marty Domachowskiej, Alicji Rosolskiej, Katarzyny Piter, Mariusza Fyrstenberga, Marcina Matkowskiego i Jerzego Janowicza.
Radwańska jest praktykującą katoliczką, która uczestniczyła w kampanii „Nie wstydzę się Jezusa!” ,jednak latem 2013 roku została usunięta z kampanii po tym, jak pozowała nago w magazynie ESPN „The Body Issue”.
W 2019 roku wzięła udział w polskiej wersji telewizyjnego konkursu tanecznego Tenic z Gwiazdami u boku włoskiego tancerza Stefano Terrazzino. Zostawiła honorarium dla UNICEF-u.