Circuit Gilles Villeneuve to tor wyścigowy znajdujący się na Île Notre-Dame, sztucznej wyspie na rzece Świętego Wawrzyńca – niedaleko centrum Montrealu. Tor jest miejscem rozgrywania Grand Prix Kanady w Formule 1 oraz kanadyjskiej edycji NASCAR.
Pierwotna nazwa toru to Île Notre-Dame Circuit, ale w 1982 roku, po tragicznej śmierci kanadyjskiego kierowcy wyścigowego Gillesa Villeneuve’a, tor został przemianowany na jego cześć.
Charakterystyka toru
Tor Gilles Villeneuve w Montrealu nie jest torem o charakterze stałym. Charakteryzuje się długimi prostymi, po których następuje ostre hamowanie. Poza tym ma też kilka wolnych zakrętów wymagających doskonałej trakcji i dużego momentu obrotowego. Kierowcy muszą również uważać na tylne opony, ale największym problemem jest zużycie hamulców. Opony są wykonane z najbardziej miękkich mieszanek.
Ostre Zwężenia
Cały tor jest wyłożony szykanami, a w niektórych miejscach tor jest wąski bez szerszych stref, co sprawia problemy nawet doświadczonym kierowcom. Dlatego najsłynniejszą częścią toru jest ściana na wyjściu z ostatniej szykany. W 1999 roku „Ściana Quebecu” zakończyła wyścigi trzech mistrzów Formuły 1. Damon Hill, Michael Schumacher i Jacques Villeneuve. Zderzyli się tutaj podczas Grand Prix i od tego czasu ściana ta nazywana jest „Ścianą Mistrzów”.
Fakty i liczby o torze w Kanadzie
- Długość toru: 4,361 m
- Liczba okrążeń: 70
- Długość wyścigu: 305.2 km
- Odległość między startem a metą: 0 m
- Liczba zakrętów: 13 (8 w prawo i 5 w lewo)
- Rekord toru: 1:13.622 (213.246 km/h) – Rubens Barrichello/Ferrari (2004)
- Najszybsze okrążenie kwalifikacyjne: 1:12.275 (217.220 km/h) – Ralf Schumacher/Williams-BMW (2004)
- Prędkość maksymalna: 320 km/h
- Pierwsze GP: 1978 (zwycięzca Gilles Villeneuve (CAN) – Ferrari 312T3)
- Liczba Grand Prix: 31
- Średnie zużycie paliwa: 2.1 kg/okrążenie
- Jazda na pełnych obrotach: 60%.
- Liczba zmian biegów: ok 30 / okrążenie
- Zużycie opon: niskie
- Zużycie hamulców: bardzo wysokie
- Pojemność trybun: 100 000
Strategia
- 1 postój: okrążenia 33 – 38
- 2 postoje: 22 – 30 i 46 – 52
- 3 postoje: 17 – 22, 31 – 37 i 47 – 52
Historia
Grand Prix Kanady odbyło się po raz pierwszy w 1961 roku w Ontario na Mosport Park, ale nie zostało dodane do kalendarza Formuły 1 aż do sześciu lat później. Do 1977 roku wyścigi odbywały się w Ontario prawie regularnie. Dopiero w sezonach 1968 i 1970 Grand Prix zostało przeniesione na tor Mont-Tremblant. Został on jednak zamknięty po ostatnim wyścigu z powodu niewystarczającego poziomu bezpieczeństwa, pozostawiając Mosport Park jedynym torem odpowiednim dla Grand Prix Kanady.
Zmotywowani sukcesem Gillesa Villeneuve’a, francuscy Kanadyjczycy postanowili zbudować w 1977 roku zupełnie nowy tor. Jednak na przeszkodzie ich ambitnym planom stanęły czas i pieniądze. W końcu zdecydowali się rozwiązać skomplikowaną sytuację, umieszczając tor w Montrealu na Wyspie Notre-Dame, gdzie w 1967 roku odbywała się Światowa Wystawa EXPO. Aby zaoszczędzić, jako część trasy wykorzystano już wybudowane drogi lokalne.
Po zainwestowaniu 2 milionów dolarów, tor został w końcu przystosowany do standardów Formuły 1, a pierwsze Grand Prix odbyło się tam w październiku 1978 roku. Gilles Villeneuve zdołał wygrać na swoim domowym torze już w swoim pierwszym sezonie w bolidzie Ferrari.
Cztery lata później tor został przemianowany na cześć Gillesa Villeneuve’a, który zginął tragicznie w Zolder w Belgii.
W swojej długiej historii obwód nie doczekał się żadnych znaczących zmian. Chociaż tor został skrócony, najbardziej jednak zmodyfikowano odcinek za serpentyną Virage du Casino. Zmodyfikowane zostały także strefy pit stopów. Musiały one zostać rozszerzone na potrzeby wyścigów NASCAR.
Tor jest bardzo atrakcyjny dla widzów, co zawsze znajduje odzwierciedlenie w wysokiej frekwencji. Jest także popularny wśród telewidzów. W 2005 roku kanadyjski wyścig był najczęściej oglądanym wyścigiem grand prix Formuły 1, a nawet stał się trzecim najczęściej oglądanym wydarzeniem sportowym po Super Bowl i finale Ligi Mistrzów UEFA.
Grand Prix Kanady nie odbyło się w 2009 roku z powodu problemów finansowych, ale dzięki pomocy rządowej tor w Montrealu będzie wciąż używany w przyszłości.