Teddy Riner urodził się 7 kwietnia 1989 w Les Abymes w Gwadelupie i jest francuskim zapaśnikiem – judoką pochodzenia afro-karaibskiego. Ma na swoim koncie złote medale olimpijskie z 2012 i 2016 roku. Jest ośmiokrotnym mistrzem świata wagi ciężkiej. Nie przegrał w 154 meczach nieprzerwanie od 2010 do 2020 roku.
Kariera sportowa
Zaczął uprawiać judo w wieku 5 lat w Quartier de la Chapelle w Paryżu. Do 15 roku życia trenował w Bolivar Club pod kierunkiem Alaina Perriota. W młodości uprawiał kilka sportów drużynowych, szczególnie koszykówkę. Jednak ze względu na swoje indywidualne podejście wybrał judo. Zaczął trenować judo w centrum szkolenia młodzieży INSEP w Paryżu. W 2006 roku został członkiem szerokiej kadry narodowej Francji. W 2007 roku przeniósł się do profesjonalnego klubu Lagardère Paris Racing, gdzie trenował pod okiem duetu trenerskiego Patrick Rosso, Stéphane Frémont i odniósł swoje pierwsze międzynarodowe sukcesy. Po Igrzyskach Olimpijskich w Pekinie przeniósł się do klubu Levallois-Perret i trenował pod okiem duetu trenerskiego Christian Chaumont, Benoît Campargue. Od 2012 roku współpracuje z Franckiem Chambilly.
W zapasach kluczowa jest taktyka
Dzięki swoim rozmiarom (wzrost 204 cm, waga nieco poniżej 130 kg) już od czasów juniorskich przyciągał uwagę trenerów. Jego niezwykła dyspozycja siłowa była poparta zdolnością do ciężkiej pracy i wolą zwycięstwa. Technicznie dojrzał do tego by w 2011 roku stać się jednym z najlepszych judoków na świecie. Na początku swojej sportowej kariery używał głównie ruchów ko-soto-gari(gake) i o-uchi-gari. Wykonuje te techniki na prawą, ale w razie potrzeby także na lewą stronę. Techniki, które doprowadził do perfekcji podczas swojej sportowej kariery, to z prawego chwytu harai-goshi, uchi-mata i o-soto-gari.
Od 2016 roku do swojej kolekcji chwytów dołączył techniki sasae-curikomi-sashi i hiza-guruma. Ostatnio nie stroni od walki w parterze, w której dominują techniczne ograniczenia (trzymania) osae-komi-waza i duszenia shime-waza. W swoich walkach kieruje się również taktyką. Z tego powodu często spotyka się z krytyką ze strony fanów sportu, którzy w finałowych meczach Igrzysk Olimpijskich (najczęściej oglądanych meczach) oczekują, że mecz zakończy się w dobrym stylu na ippon. Jednak Riner wszystkie swoje dotychczasowe występy olimpijskie podporządkował taktyce i zdobyciu medalu olimpijskiego dla Francji, nie podejmując żadnego ryzyka.
Mistrzostwo Europy i pominięcie etapu juniora
Od swojego debiutu w reprezentacji Francji w 2005 roku praktycznie pominął wiek juniora. W 2006 roku po raz pierwszy wziął udział w międzynarodowym turnieju juniorów w Visé w Belgii. Dzięki zajęciu trzeciego miejsca zapewnił sobie udział w pierwszym Pucharze Świata zaliczanym do europejskiego rankingu w Leonding, gdzie zajął piąte miejsce. W 2007 roku, w wieku 18 lat, dzięki wynikom na turniejach zimowych, zdobył pozycję numer jeden we francuskiej kadrze narodowej w wadze ciężkiej powyżej 100 kg. W kwietniu w Belgradzie po raz pierwszy został mistrzem Europy, a we wrześniu w Rio w Brazylii po raz pierwszy został mistrzem świata mężczyzn.
Brąz na olimpiadzie w Pekinie
W 2008 roku był jednym z faworytów do zdobycia złotego medalu na Igrzyskach Olimpijskich w Pekinie. W ćwierćfinale zmierzył się z Uzbekistańczykiem Abdullą Tangrievem. Taktyczna walka bez żadnych wskazówek dotyczących techniki punktowania zakończyła się dla niego nieszczęśliwie. Na minutę przed końcem dogrywki przegrał walkę grapplerską i otrzymał punkt karny za wycofanie się. Mimo tych poprawek awansował jednak do meczu o trzecie miejsce z Gruzinem Lash Gudezhijani. Na minutę przed końcem potknął Gudejijaniego techniką o-soto-gari i po następującym po niej trzymaniu zakończył walkę przed upływem czasu. Zdobył brązowy medal olimpijski.
W 2009 roku rozpoczął współpracę z trenerem Benoît Camparguesem, pod którego okiem dojrzał do roli praktycznie niepokonanego judoki. We wrześniu 2010 roku przegrał swój ostatni od prawie 10 lat mecz na Mistrzostwach Świata w wadze nieolimpijskiej z Japończykiem Daiki Kamikawą, po tym jak został zdyskwalifikowany przez wyrok na flagi (hantei).
Olimpiada 2011 i najwyższe trofeum
W 2011 roku dał swój pierwszy dominujący występ na dużym turnieju, pełen pięknych, technicznych rzutów. Żaden z jego przeciwników nie wytrzymał całego meczu z nim na tatami. W lutym 2012 roku miał świetny turniej w Paryżu, ale na sierpniowych Igrzyskach Olimpijskich w Londynie całkowicie podporządkował swój styl walki taktyce. Wykonał jedyny punktowy rzut turnieju, gdy w drugiej rundzie, przy rozstrzygniętym pojedynku, posłał Tunezyjczyka Faisala Jaballaha uchi-mata na ippon. W finale przeciwko Rosjaninowi Alexandrowi Mikhailinowi, po prostu przesadził z chwytem i wygrał z mniejszą liczbą ostrzeżeń (shido). Zdobył złoty medal olimpijski.
Okres od 2013 roku charakteryzował się minimalizacją startów turniejowych w jego sportowej karierze. W tym okresie zmienił trenera personalnego, którym został Franck Chambilly, przytył około 10 kg i zaczął cierpieć na różne dolegliwości zdrowotne. W 2015 roku, na Mistrzostwach Świata w Astanie (Nur-Sułtan) w Kazachstanie, tylko z trudem wytrzymał w finale trzymanie o-uchi-gari Ryu Shichinohe z Japonii. Na Igrzyskach Olimpijskich w Rio znów nie zaprezentował się w optymalnej formie. W półfinale wyrwał zwycięstwo w ostatnich sekundach techniką hikikomi-gaeshi przeciwko Izraelczykowi Oriemu Sasonowi, gdy miał problemy z odparciem dwóch ataków sode-curikomi-goshi Sasona w trakcie pojedynku. W finale przeciwko Japończykowi Hisayoshi Harasawie, uzyskał wczesną przewagę na shido po pociągnięciu za sobą swojego przeciwnika i użył trwałej taktyki, aby doprowadzić mecz do zwycięskiego końca po mniejszej liczbie kar. Zdobył swój drugi złoty medal olimpijski.
Swój czwarty cykl olimpijski rozpoczął jesienią 2017 roku występem na Mistrzostwach Świata w Budapeszcie, gdzie zdobył swój ósmy tytuł mistrza świata w wadze ciężkiej powyżej 100 kg. Jednak coraz częściej pojawia się pytanie o jego kolejną porażkę. Wielu judoków miało swoje oczy skierowane na nagrodę. Sezon 2018 opuścił z nieznanych powodów, prawdopodobnie z powodu kontuzji. W tym okresie jego waga wzrosła do 160 kg. W 2019 roku spodziewano się jego powrotu do turniejów z powodu znacznego spadku w rankingu IJF (ranking). Na powrót wybrał mniejszy turniej Grand Prix w Montréal w Kanadzie na początku czerwca i turniej w stolicy Brazylii Brasílii na jesieni. Wygrał oba turnieje, ale kilka razy znalazł się w sytuacji, w której jego przeciwnik prawie zdobył punkty techniczne. W Brasilii, w ćwierćfinałowym pojedynku z Inalem Tasevem sędzia wymierzył mu nawet wazari, ale sędzia techniczny po analizie wideo później unieważnił punktację. Nie zdążył na wrześniowe Mistrzostwa Świata w Tokio.
Podczas Wielkiego Szlema w Paryżu, 9 lutego 2020 roku, jego niepokonana passa zwycięstw zakończyła się po ponad dziewięciu latach i 154 meczach. Przegrał z Japończykiem Kokoro Kageurą w dogrywce w ósmej rundzie przez kontrpunch uchi-mata-sukashi.
Zwycięstwa i Nagrody
- 2008 – 1× Mistrzostwa Świata (Paryż)
- 2009 – 1× Mistrzostwa Świata (Paryż)
- 2010 – 2× Mistrzostwa Świata (Paryż, Lizbona), Tournament of Champions (Suwon)
- 2011 – 1× Mistrzostwa Świata (Paryż), Turniej Mistrzów (Baku)
- 2012 – 2× Puchar Świata (Paryż, Lizbona)
- 2013 – 1× Mistrzostwa Świata (Paryż)
- 2014 – 1× Mistrzostwa Świata (Jeju)
- 2015 – 2× Puchar Świata (Qingdao, Jeju), Tournament of Champions (Rabat)
- 2016 – 1× Puchar Świata (Samsun)
- 2017 – 1× Puchar Świata (Zagrzeb)
- 2019 – 2× Mistrzostwa Świata (Montreal, Brasilia)