Techniki Poszczególnych Uderzeń w Tenisie Ziemnym

Tenis jest bardzo wymagającym technicznie sportem, dlatego tenisiści powinni skupić się na poszczególnych fazach uderzenia. Jeśli przykładowo zawodnik nie uzyska prawidłowej postawy do wykonania uderzenia, samo uderzenie może nie być poprawnie wykonane, a zatem efekt nie będzie zadawalający. Dlatego tak ważne są różne fazy uderzenia i skupienie się na kluczowych jego etapach. Podstawowe uderzenia tenisowe to oczywiście: forehand, backhand, volley, smash, serve.

Rodzaje uderzeń i ich techniki ich wykonania

Uderzenia tenisowe dzielimy zwykle na: uderzenia z górną rotacją (lift, topspin), uderzenia z dolną rotacją (chop, slice) i uderzenia kombinowane. Dodatkowo w tej kategorii znajdują się uderzenia o specyficznym znaczeniu taktycznym (half volley, stop volley, lob).

Istnieją również cztery fazy wykonania każdego uderzenia:

1. Przygotowanie
2. Uderzenie
3. Rozciągnięcie uderzenia
4. Powrót do pozycji wyjściowej

Technika uderzenia Forehand

1. Ułożenie rakiety: do gry z forehandu zalecane jest trzymanie rakiety w pozycji forehand.
2. Przygotowanie do uderzenia (overhead) rozpoczyna się jeszcze zanim piłka uderzy o kort. Z postawy podstawowej przechodzi do postawy uderzającej, obracając się na prawej nodze, a następnie obracamy tułowiem tak, by stanąć lewą stroną ciała do siatki (jeśli zawodnik jest praworęczny). W tym samym czasie ramię zaczyna przechylać się wraz z rakietą. Początkowo rakieta jest podtrzymywana lewą stroną do przodu. Ciężar ciała przenoszony jest na prawą nogę, lewa noga jest rozluźniona. Prawe ramię porusza się do tyłu. Ważne jest, by ruch zaczynał się w łokciu i by nadgarstek został usztywniony przed wykonaniem uderzenia. Główka rakiety porusza się szybciej do tyłu, wykonując płaską pętlę.
3. Uderzenie piłki. Na końcu ruchu ręka z rakietą tworzy płaską pętlę, biegnąc w kierunku przeciwnym do piłki i jednocześnie lekka pod nią. W tym samym czasie ciężar ciała zostaje przeniesiony z prawej nogi na lewą. Lewa robi krok do przodu, a ciało przesuwa się w kierunku piłki. Nazywamy to pozycją zamkniętą. Z drugiej strony, pozycja otwarta to taka, w której obie nogi znajdują się w tej samej pozycji – w lekkim rozkroku, zawodnik stoi bokiem do siatki i jest zgięty w kolanach. Ruch ramienia z rakietą jest stopniowo przyspieszany. Tuż przed uderzeniem uchwyt ręki się zacieśnia, główka rakietki jest na tej samej wysokości co nadgarstek. Zawodnik podąża za piłką. Powinien uderzyć ją na wysokości lewego biodra lub tuż przed nim.
4. Rozciąganie uderzenia. Ramię rakiety kontynuuje ruch w kierunku uderzenia, tak jakby towarzyszyło piłce, kończąc go mniej więcej przed lewym obojczykiem. Tułów obraca się do pozycji zbliżonej do frontalnej względem siatki, a ciężar ciała przenoszony jest całkowicie na lewą stopę. Rakieta jest ustawiona pod kątem w lewo w kierunku siatki i nieco górę. nadgarstek prawej ręki jest na poziomie lewego barku. Powierzchnia rakiety jest ustawiona pionowo. Lewe ramię na początku wymachu pomaga prowadzić rakietę do tyłu, co pomaga w rotacji i ułożeniu tułowia. Przesuwa się wtedy niemal równolegle do uderzającego ramienia i przyczynia się do utrzymania równowagi.
5. Powrót do pozycji wyjściowej. Zawodnik wraca do pozycji podstawowej.

Technika Backhand

1. Trzymanie rakiety jest tak zwanym trzymaniem backhandowym.
2. Przygotowanie do uderzenia. Wychodząc z pozycji podstawowej, zawodnik obraca się na przedniej części lewej stopy (gdy zawodnik jest praworęczny). W tym samym czasie obraca ramiona i wykonuje wymach. Ciężar ciała przenoszony jest na lewą stopę. Prawe biodro i prawe ramię są zwrócone w stronę siatki. Ramię ręki jest lekko zgięte w łokciu, zgina się w tył w ruchu poziomym, aż do momentu, gdy rakieta jest trzymana jest przy lewym biodrze prostopadle do siatki. Łokcie znajdują się przy ciele, nieco powyżej bioder.
3. Uderzenie piłki. Ruch pochodzi najpierw z łokci, ramię jest płynnie napięte. Ciężar ciała przenosi się na prawą nogę wykonując wykrok do przodu, pozycja ta jest pozycją zamkniętą. Z drugiej strony, pozycja otwarta to taka, w której obie stopy stoją tak jak w uderzeniu w przód, w lekkim rozkroku, zawodnik stoi bokiem do siatki i ma zgięte kolana. Piłka powinna być uderzona przed ciałem. Nadgarstki powinny być zaciśnięte tuż przed uderzeniem. Zawodnik obserwuje piłkę. W momencie uderzenia ciężar ciała jest całkowicie przeniesiony na prawą nogę.
4. Rozciąganie uderzenia. Napięte ramię prowadzi piłkę w kierunku jego toru lotu. Po wykonaniu uderzenia zawodnik jest lekko odwrócony w stronę siatki. Ciężar ciała spoczywa na prawej nodze. W ruchu kończącym, powierzchnia rakiety jest pionowa, nadgarstki znajdują się na poziomie prawego barku. Po przedłużeniu uderzenia zawodnik wraca do pozycji wyjściowej.

Technika wykonania Voleya w Tenisie

1. Chwyt rakiety jest zależny czy jest to uderzenie forehandowe czy backhandowe.
2. Przygotowanie do uderzenia. Zawodnik zaczyna ustawiać nogi, a za nim tułów do postawy bocznej. Rotacja tułowia i jednoczesna lekka rotacja barków, przedramion i główki rakiety kończy przygotowaniem do uderzenia. Następnie dalsza noga (lewa noga dla forehandu, prawa noga dla backhandu) robi krok w kierunku piłki.
3. Uderzenie piłki. Zawodnik uderza piłkę bardziej z przodu ciała niż w tych uderzeniach wykonywanych po odbiciu się piłki od ziemi. Ręka jest lekko napięta w łokciu. Nadgarstek ma mocny chwyt. Równocześnie z uderzeniem ciężar ciała jest przenoszony w kierunku uderzenia. Zawodnik podąża za piłką.
4. Zakończenie uderzenia. Przedłużenie uderzenia jest dość krótkie i jedynie ramię podąża lekko za piłką.

Technika Smeczu

1. Chwyt rakiety jest wyśrodkowany.
2. Przygotowanie do uderzenia. Zawodnik odwraca się bokiem do siatki by przyjąć optymalną pozycję w stosunku do piłki, cały czas mając ją na oku. Właściwe uderzenie jest wykonywane przed ciałem (w przeciwieństwie do serwisu). Niegrająca ręka wskazuje na piłkę. Ręka trzymająca rakietę jest lekko zgięta w łokciu, a sama rakieta skierowana do góry. Ciężar ciała przenoszony jest na tylną nogę, tułów jest lekko zgięty. Z pozycji celującej rakieta zostaje opuszczona w kierunku pleców. Niegrająca ręka zaczyna cofać się przed ciało, a tułów zaczyna ruch obrotowy w kierunku siatki, przenosząc jednocześnie ciężar ciała na nogę wysuniętą do przodu. Ruch rakiety jest skierowany ku górze.
3. Uderzenie i zakończenie. Podczas uderzenia ramię grającej ręki jest napięte i wyciągnięte od barku. Piłka jest uderzana w najwyższym punkcie lotu. Przyspieszenie uderzenia i ruchu rakiety ma być spowodowane szybkim złożeniem się nadgarstka.

Technika serwu w Tenisie

1. Chwyt rakiety jest środkowy lub lekko backhandowy.
2. Postawa uderzająca. Zawodnik stoi w rozluźnionej, lekkiej postawie kołyskowej za linią, skiterowany bokiem do siatki. Ciężar ciała jest rozłożony równomiernie na obie nogi. Tułów jest całkowicie rozluźniony i lekko wyprostowany, ramię z rakietą znajduje się przed ciałem, końce palców lewej ręki podtrzymują rakietę na szyjce a powierzchnia naciągu rakiety lekko dotyka piłki trzymanej w lewej ręce (jeśli zawodnik jest praworęczny).
3. Przygotowanie do uderzenia (pitch, loft i loop). Głównym zadaniem tej fazy jest prawidłowe wyczucie czasu, dokładne wyrzucenie piłki i przejście do pozycji umożliwiającej ostre i celne uderzenie. Ramiona zaczynają poruszać się w przeciwnych kierunkach ruchem „wahadłowym”, lewe ramię wyrzuca (właściwie wypuszcza) piłkę pionowo w górę bezpośrednio przed graczem (nieco wyżej niż gracz sięga rakietą), piłka oddala się od palców, gdy ramię jest prawie w pozycji pionowej (wskazując dalej na piłkę). Ten długi ruch towarzyszący daje zawodnikowi maksymalną dokładność miotania. Gdy piłka jest podrzucana, ciężar ciała przesuwa się bardziej na przednią (lewą) stopę. Prawe ramię z rakietą wchodzi w dolny łuk, a ruch prawego barku do tyłu kontynuuje przesunięcie w górę, lekko zgina się w łokciu. Rakieta skierowana jest do góry. Łokieć znajduje się mniej więcej na poziomie barku. Ta pozycja, w której ramię łączy się z rakietą, jest bardzo ważna dla następnej fazy serwu – pętli. W tej pozycji rakiety zawodnik zgina tułów i lekko opuszcza prawe ramię.
4. Uderzenie piłki. Z najgłębszego punktu pętli, faza uderzenia rozpoczyna się od rozciągnięcia nóg. Jak wspomniano w punkcie (3) prawe ramię jest wysunięte ostro do przodu z rakietą i przedramieniem idącym za nią z lekko rozluźnionym nadgarstkiem. W ten sposób ramię jest napięte, a rakieta znajduje się w przedłużeniu ramienia. Dla dokładności serwu ważne jest, by cały jego przebieg był wykonany w idealnym rytmie, tzn. by prędkość zamachu rakietą równomiernie przyspieszała. Lewa ręka jest już wycofana w fazie pętli do poziomu pasa, przed ciałem. Ciężar ciała, gdy piłka jest uderzana, spoczywa na nodze znajdującej się z przodu.
5. Zakończenie uderzenia. Ramię rakiety podąża za piłką w kierunku jej toru lotu, a następnie kontynuuje ruch w dół, kończąc go obok lewego kolana. Przy wyciąganiu nadgarstek lekko się pochyla. Zawodnik spada za piłką w momencie uderzenia. Prawa noga wysuwa się do przodu, aby zapewnić ciału równowagę.