Ronaldo Luis Nazario de Lima lepiej znany jako „Ronaldo” urodził się 18 września 1976 w Bento Ribeiro. Jest byłym brazylijskim napastnikiem piłkarskim. Oprócz obywatelstwa brazylijskiego posiada także obywatelstwo hiszpańskie. Od 2018 roku jest większościowym właścicielem hiszpańskiego klubu drugiej ligi Real Valladolid.
Ma przydomek „O Fenômeno” („Zjawisko”). Dzięki swojej szybkości, umiejętności dryblingu i instynktowi strzeleckiemu Ronaldo jest powszechnie uznawany za jednego z najlepszych zawodników w historii współczesnej piłki nożnej. Jego słabością są długotrwałe kontuzje.
Został wybrany najlepszym piłkarzem przez FIFA w 1996, 1997 i 2002 roku. W Hiszpanii otrzymał Trofeo Pichichi za zdobycie największej ilości bramek, szczególnie w 1997 i 2004 roku.
Uczestniczył w czterech Pucharach Świata, w 1994 (złoto), 1998 (srebro), 2002 (złoto) i 2006 (ćwierćfinał). Na Mistrzostwach Świata w 2006 roku został najlepszym strzelcem w historii Mistrzostw Świata z 15 bramkami, ale w 2014 roku został wyprzedzony przez Miroslava Klose.
W lutym 2011 roku ogłosił swoje odejście na emeryturę w wieku 34 lat.
FC Barcelona (1996-1997)
Ronaldo przeszedł do Barcelony za opłatą 12,5 mln funtów (12,5 mln zł), którą prowadził angielski trener Bobby Robson. W sierpniowym meczu o Superpuchar Hiszpanii Ronaldo pokazał się z dobrej strony już po sześciu minutach, dokładając kolejną bramkę i asystę. Barcelona wygrała pierwszy mecz 5-2.
Przeciwnikiem w 10 kolejce La Liga była 26 października Valencia. Ronaldo posłał Katalończyków na prowadzenie po 15 minutach i podwyższył je w 35 minucie. Jednak przeciwnik wyrównał po połowie czasu dzięki bramkom Ferreiry i Karpina. Ostatnie słowo należało jednak do Ronaldo, który po raz trzeci tego wieczoru pokonał bramkarza Zubizarreto.
Podczas swojego rocznego pobytu w Barcelonie zdobył 47 bramek w 49 meczach.
Real Madryt (2002-2007)
W sierpniu 2002 roku niedawny mistrz świata Ronaldo dołączył do Realu Madryt, który pod wodzą Florentino Péreza budował drużynę pełną gwiazd o przydomku „Galácticos”. Opłata za transfer wyniosła 47 milionów euro. La Liga po raz pierwszy poznała Ronaldo 6 października. W drugiej połowie meczu z Alavés zastąpił Gutiego i już minutę później, po dośrodkowaniu piłki od Roberto Carlosa, celnie główkował obok bramkarza Dutruela, podwyższając wynik na 3-1. Jego druga bramka została podłożona przez McManamana, gdy Real pokonał baskijską drużynę 5-2.[26] Czekał aż do listopadowego meczu z Rayo Vallecano, by zdobyć kolejną bramkę w lidze hiszpańskiej, gdzie przyczynił się do jednego gola w zwycięstwie 3-2.
Przed trzecim domowym meczem grupowym Ligi Mistrzów z Dortmundem obrońcy tytułu „Białego Baletu” (forma tańca, którą wykonywali) nie odnieśli jeszcze zwycięstwa. Na bramkę Jana Kollera odpowiedzieli jednak Raúl i Ronaldo. Po remisie 1-1 na Signal Iduna Park, Real zmierzył się z włoskim AC Milan. Ronaldo wystąpił w towarzystwie Raula, Zidane’a i Figo. W 12 minucie wdał się w kombinację z Raúlem, a ten drugi posłał madrytczyków na prowadzenie. Raúl dołożył jeszcze jedną bramkę, a Guti, który zastąpił Ronaldo, dołożył trzecią.
Starcie wielkich klubów zakończyło się wynikiem 3-1, a bramkę dla Milanu zdobył Rivaldo. Jedyny gol w wyjazdowym meczu z Lokomotivem ustawił kolejną obronę. W pierwszym meczu ćwierćfinałowym u siebie z Manchesterem United, nie udało mu się wygrać, ale Real wygrał 3-1. W 20 minucie Ronaldo został zatrzymany przez Wesleya Browna, ale sędzia Anders Frisk nie odgwizdał karnego. Pierwsze piętnaście minut na Old Trafford należało do Anglików, ale potem Los Blancos przejęli inicjatywę i po osi Zidane-Guti piłka trafiła do Brazylijczyka, który nie dał szans bramkarzowi Barthezowi. Van Nistelrooy wyrównał przed upływem połowy, po czym Ronaldo przywrócił Hiszpanom prowadzenie, ponownie korzystając z kombinacji Zidane’a i Gutiego oraz nieuwagi obrońców Browna i O’Shea.
David Beckham odwrócił losy meczu na 4-3 dla Anglików, ale nie wystarczyło to do pokonania Realu. W półfinale przeciwko Juventusowi wystąpił u boku Morientesa. W 23 minucie strzelił obok Buffona, by otworzyć wynik spotkania, ale jego problemy z łydką zmusiły trenera del Bosque do zastąpienia go. Juventus ostatecznie przegrał 1-2, ale znokautował Los Blancos na własnej ziemi.
W sezonie 2003-04 miał 25 bramek w 32 meczach, zdobywając swoje drugie Trofeo Pichichi dla najlepszego strzelca La Liga.
AC Milan (2007-2008)
30 stycznia 2007 roku przeszedł do drużyny za 7,5 mln euro + 500 000 euro premii w przypadku zakwalifikowania się do LM 2007-08. Ponieważ w LM grał dla Realu Madryt, nie może pomóc Rossonerim w LM zgodnie z przepisami UEFA, które zabraniają gry dla dwóch różnych klubów w europejskich pucharach. W pierwszym meczu zagrał 11 lutego przeciwko Livorno (2-1), a pierwszą bramkę zdobył w drugim spotkaniu 17 lutego, kiedy to przyczynił się do zwycięstwa 4-3 nad Sieną. Do końca sezonu zagrał w czternastu meczach i strzelił siedem bramek, przyczyniając się do zajęcia czwartego miejsca, które zapewniło mu kwalifikację do kolejnej edycji LM. Choć oficjalnie nigdy nie wygrał LM, stał się przynajmniej sławnym kolegą z drużyny.
W sezonie 2007-08 doznał kilku kontuzji, które zmusiły go do opuszczenia Klubowych Mistrzostw Świata. W ostatnim meczu, który rozegrał 13 lutego 2008 roku, pojawił się na boisku tylko w sześciu spotkaniach i zdobył dwie bramki. Po tym meczu przyszła kolejna poważna kontuzja lewego kolana i musiał poddać się operacji. Już po operacji media rozpisywały się o końcu jego kariery. 30 czerwca 2008 roku wygasł jego kontrakt z Rossoneri, a on sam zdecydował się nie przedłużać go na kolejny sezon. Po raz pierwszy w swojej karierze brazylijski napastnik został bez kontraktu
Kariera w drużynie narodowej
Mistrzostwa Świata 1994
Trener Carlos Alberto Parreira wcisnął 17-letniego Ronaldo do kadry na Mistrzostwa Świata w 1994 roku. Gracze tacy jak Romário, Dunga, Zinho, Jorginho i Cafú zdobyli historyczne czwarte złoto Brazylii. Ronaldo nie pojawił się na boisku podczas mistrzostw.
Copa América 1997
Ronaldo został włączony przez trenera Mário Zagallo do ostatecznej nominacji na turniej Copa América w 1997 roku. W pierwszym meczu z Kostaryką zdobył dwa gole i wygrał 5:0. Zwycięstwa nad Meksykiem 3:2 i Kolumbią 2:0 zapewniły Brazylijczykom pierwsze miejsce, a w ćwierćfinale czekał na nich Paragwaj. W finale Ronaldo stanął u boku Edmundo, a nie Romário, przeciwko gospodarzom – Boliwii, którzy jeszcze w drugiej połowie remisowali 1-1. Najpierw Ronaldo, a potem Zé Roberto zadecydowali o zwycięstwie 3-1 i pierwszym złocie od turnieju Copa América w 1989 roku.
Puchar Konfederacji 1997
Brazylia wystawiła gwiazdorski atak Ronaldo-Romário na Pucharze Konfederacji FIFA 1997 w Arabii Saudyjskiej w grudniu 1997 roku i sięgnęła po tytuł mistrzowski[43]. Po awansie z fazy grupowej Ronaldo zdobył swoją pierwszą bramkę w turnieju w półfinale z Czechami. Brazylia również wygrała 2-0 dzięki Romário, a w finale zmierzyła się z Australią, której nie pokonała w meczu grupowym, zakończonym remisem 0-0. Tłum czekał 15 minut na bramkę, Denílson znalazł Ronaldo, a ten otworzył wynik spotkania. W 27. minucie podwyższył prowadzenie na 2-0 i strzelił kolejną bramkę z rzutu karnego. Romário zaliczył także hat-tricka, a Brazylia wygrała 6-0.
Puchar Świata 1998
Mistrzostwa Świata 1998, Ronaldo stał się gwiazdą całych mistrzostw, których gospodarzem była Francja. Z powodu kontuzji Romário nie mógł go wspierać, więc trener Mário Zagallo połączył Ronaldo z Bebetem. Po wygranym 2-1 meczu otwarcia ze Szkocją, Brazylia zmierzyła się z Marokiem, przeciwko któremu Ronaldo zdobył swoją pierwszą bramkę w turnieju już w 10. minucie po podaniu od Rivaldo. Brazylia pokonała Maroko 3-0, aby zapewnić sobie miejsce w ósmym finale.[46] Nie zmieniła tego nawet porażka 1-2 z Norwegią, w której Ronaldo zagrał pełne 90 minut.
Copa América 1999
Ronaldo wziął udział w swoim trzecim turnieju Copa América w 1999 roku. Trener Vanderlei Luxemburgo wprowadził trójząb atakujący Ronaldo, Ronaldinho, Rivaldo, który później odniósł sukces na Mistrzostwach Świata 2002. W meczu otwarcia Ronaldo strzelił dwa gole w zwycięstwie 7-0 nad Wenezuelą. W trzecim meczu z Chile zapewnił sobie pierwsze miejsce z dziewięcioma punktami z karnych, Brazylia wygrała 1-0. Przeciwko Argentynie strzelił zwycięską bramkę na 2-1 i wprowadził drużynę do półfinału. Po tym jak podopieczni trenera Luxemburgo wyeliminowali Meksyk dzięki bramkom Amoroso i Rivaldo, zagrali z Urugwajem w Asunción. Krótko po rozpoczęciu drugiej połowy, po dwóch golach Rivaldo, powiększyli przewagę do 3-0. Wynik nie uległ już zmianie.
Mistrzostwa Świata 2002
Na Mistrzostwach Świata w 2002 roku trener Luiz Felipe Scolari postanowił postawić na atakujące trio trzech „R”, które tworzą Ronaldo, Rivaldo i Ronaldinho. Mimo że Ronaldo był po długotrwałej kontuzji, a Brazylia miała problemy w kwalifikacjach, zdobyła swój piąty złoty medal na Mistrzostwach Świata w Korei Południowej i Japonii. Ronaldo był najlepszym strzelcem całego turnieju z ośmioma bramkami. Tylko czterech zawodników zdobyło więcej niż osiem bramek na jednym mundialu: Just Fontaine (13 goli), Sándor Kocsis (11), Gerd Müller (10) i Eusébio (9).
Mistrzostwa Świata 2006
Trener Parreira miał do dyspozycji w ataku na MŚ 2006 nie tylko Ronaldo, ale także Ronaldinho, Kaká, Robinho czy Adriano. Pomimo wątpliwości co do swojego zdrowia, Ronaldo rozpoczął mecz z Chorwacją w wyjściowym składzie obok Adriano w wygranym 1-0 spotkaniu. Jego mecz otwarcia nie był do końca udany, nie potrafił włączyć się do akcji i dopiero po 55 minutach po raz pierwszy zagroził bramkarzowi Pletikosowi. Po 69 minutach zastąpił go Robinho. Przeciwko Australii Brazylia zagrała w identycznym składzie, z parą napastników wspieraną ofensywnie przez Kakę i Ronaldinho. Obrona Socceroos sprawiała brazylijskim gwiazdom problemy, a Ronaldo otrzymał nieco niepotrzebną żółtą kartkę, gdy po odgwizdaniu spalonego wpakował piłkę do bramki przeciwnika. Kilka minut po rozpoczęciu drugiej połowy dośrodkował jednak na pierwszą bramkę Adriana. Później ponownie zastąpił go Robinho, a Brazylia wygrała 2-0 dzięki ostatniej bramce i zapewniła sobie awans do ósmego finału.
Trzeci mecz z Japonią został rozegrany w zmienionym składzie, ale Ronaldo zagrał pełne 90 minut. Wyrównał na 1-1, by przekroczyć rekord Pelégo na mundialu i zrównał się z niemieckim napastnikiem Gerdem Müllerem, do tej pory najlepszym strzelcem turnieju, strzelając gola na 4-1 w 81. minucie. Między innymi został wybrany Człowiekiem Meczu FIFA. Przeciwko Ghanie strzelił bramkę już po pięciu minutach, definitywnie ustępując Gerdowi Müllerowi. Ponownie rozegrał cały mecz, który Brazylia wygrała 3-0. Podobnie jak w 1998 roku, Brazylia została zatrzymana przez Francję tym razem w ćwierćfinale. Europejska reprezentacja wygrała 1-0 i podczas gdy Ronaldo nie mógł znaleźć recepty na bramkarza Fabiena Bartheza, Thierry Henry pokonał Didę, który ostatecznie otrzymał brązowy puchar FIFA dla trzeciego najlepszego strzelca turnieju.
Osiągnięcia i Nagrody
Klubowe
- 1× zwycięzca Ligi Paulisty (2009)
- 1× zwycięzca ligi Mineiro (1994)
- 2× zwycięzca ligi hiszpańskiej (2002/03, 2006/07)
- 2× zdobywca Pucharu Brazylii (1993, 2009)
- 1× zdobywca Pucharu Holandii (1995/96)
- 1× zdobywca Pucharu Hiszpanii (1996/97)
- 2× zdobywca Superpucharu Hiszpanii (1996, 2003)
- 1× zdobywca Pucharu UEFA (1997/98)
- 1× zdobywca Pucharu PVP (1996/97)
- 1× zwycięzca Pucharu Interkontynentalnego (2002)
Reprezentacja
- 4 x Mistrzostwach Świata (1994 – złoto, 1998 – srebro, 2002 – złoto, 2006)
- 3 x Copa América (1995 – srebro, 1997 – złoto, 1999 – złoto)
- 1 Puchar Konfederacji FIFA (1997 – złoto)
- 1× na Letnich Igrzyskach Olimpijskich (1996 – brąz)
- Indywidualnie
- 3× Piłkarz Roku FIFA (1996, 1997, 2002)[3
- 2× Ballon d’Or (1997, 2002)
- 3× Najlepszy zawodnik według magazynu World Soccer (1996, 1997, 2002)
- 2× Onze d’Or (1997, 2002)
- 2× Bravo Award (1997, 1998)
- 1× Najlepszy strzelec bramki w prowincji Mineiro (1993)
- 1× Najlepszy strzelec Eredivisie (1994/95 – 30 bramek)[101]
- 2× najlepszy strzelec Primera División (1996/97, 2003/04)
- 1× Najlepszy strzelec Pucharu PVP (1996/97)
- 1× najlepszy strzelec Mistrzostw Świata (2002)
- 1× Najlepszy strzelec CA (1999)
- 1× Golden Boot (1996/97)[102][103]
- 1× Najlepszy Gracz Ligi (1997/98)
- 1× Najlepszy zawodnik prowincji Paulista (2009)
- 1× Klubowy Piłkarz Roku UEFA (1997/98)[104]
- 2× Najlepszy zagraniczny zawodnik ligi (1996/97, 1997/98)
- Mistrzostwo Świata Drużyn All Stars (1998, 2002)
- UEFA All Stars Team (2002)[105]
- All Stars Team ESM (1997, 1998)
- Globe Soccer Awards (Nagroda za całokształt twórczości – 2018)
- Złota Stopa (2006)
- Złota Piłka – Najlepsza Drużyna (2020)