Ronaldo de Assis Moreira, w skrótowej wersji Ronaldinho urodził się 21 marca 1980 w Porto Alegre. To były brazylijski piłkarz. Z drużyną narodową wygrał Mistrzostwa Świata w 2002 roku i Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej w 1999 roku. Na poziomie klubowym wygrał raz LM (2005/06), Puchar Liberatorów (2013) i Superpuchar Ameryki Południowej (2014). Tytuły zdobywał także w Hiszpanii (2004/05 i 2005/06) oraz we Włoszech (2010/11).
Wygrał plebiscyt Ballon d’Or (Ballon d’Or 2005), dwukrotnie został uznany Piłkarzem Roku FIFA (2004 i 2005) oraz raz Piłkarzem Roku Ameryki Południowej (2013). W 2004 roku został uznany przez Pelégo za jednego ze 125 najlepszych żyjących piłkarzy.
W 2020 roku podczas podróży do Paragwaju został zatrzymany przez policję, która odkryła przy nim fałszywy paszport. Podczas pobytu w więzieniu obchodził również swoje 40 urodziny.
Kariera klubowa
Grêmio
Skrócone imię przyjął już w młodości, kiedy to zazwyczaj był najmniejszy wśród kolegów z drużyny. Również dlatego, że w 1999 roku, kiedy debiutował w drużynie narodowej był w niej obecny Ronaldo. Na Mistrzostwach Świata FIFA U-17 w 1997 roku nosił na koszulce swoje oryginalne imię Ronaldo.
W 1995 roku po raz pierwszy został powołany do młodzieżowej reprezentacji Grêmii. W lutym 1997 roku podpisał swój pierwszy profesjonalny kontrakt. Swój pierwszy mecz rozegrał 4 marca 1998 roku w Pucharze Wyzwolicieli przeciwko CR Vasco da Gama (1-0). W sumie w ciągu 4 lat rozegrał 125 meczów i strzelił 58 bramek. Jedynym trofeum, jakie zdobył z klubem, było zwycięstwo w lidze w regionie Gaúcho (Campionato Gaúcho 1999).
PSG
Francuski klub Paris Saint-Germain FC ogłosił jego zakup 17 stycznia 2001 roku wywołując kontrowersje z macierzystym klubem, który nie wyraził zgody na transfer. Sprawa transferu została rozstrzygnięta zarówno przez sądy, jak i FIFA, która nałożyła na brazylijski klub odszkodowanie. Z powodu tego sporu nie mógł grać, sama FIFA zatwierdziła rejestrację zawodnika w sierpniu 2001 roku.
Zadebiutował 11 sierpnia 2001 roku przeciwko Auxerre (1-1). Swoją pierwszą bramkę zdobył 14 października przeciwko Lyonowi (2-2). Sezon zakończył z dziewięcioma bramkami i 4 miejscem w tabeli. W kolejnym sezonie okazał się najlepszym zawodnikiem swojego klubu, ale nie zapobiegł zajęciu 11 miejsca w ligowej tabeli. Dał do zrozumienia, że chce odejść z klubu. W ciągu dwóch sezonów spędzonych we Francji rozegrał w sumie 77 spotkań i zdobył 25 bramek. Jego największym osiągnięciem było przegranie finału krajowego pucharu w sezonie 2002/03.
Barcelona
W lipcu 2003 roku kupiła go FC Barcelona i zapłaciła za niego 32 miliony euro, przenosząc Ronaldinho do faworyzowanego Manchesteru United. Swój pierwszy mecz rozegrał 30 sierpnia 2003 roku przeciwko Bilbao (1-0), a pierwszą bramkę strzelił 3 września przeciwko Sevilli (1-1). W sezonie zdobył w sumie 22 bramki i został najlepszym strzelcem drużyny. W następnym sezonie zdobył swój pierwszy tytuł ligowy. W sezonie 2005/06 obronił tytuł mistrza ligi, także dzięki zwycięstwu nad Realem, w którym zdobył dwie bramki. Drugą bramkę zdobył uciekając z piłką, omijając drużynę przeciwną i zdobywając aplauz całego stadionu Realu, gdy opuszczał boisko. Wygrał plebiscyt Ballon d’Or. Zakończył sezon zwycięstwem w Premier League, pokonując Arsenal (2-1).
Sezon 2006/07 rozpoczął od zwycięskiej obrony Superpucharu Hiszpanii, następnie przegrał mecz o Superpuchar UEFA. W trakcie sezonu wziął udział w Klubowych Mistrzostwach Świata, gdzie przegrał w finale z SC Internacional (0-1). W lidze obrona zawiodła z powodu niekorzystnego wyniku z Realem.
W kolejnym sezonie 2007-08 miał częste problemy zdrowotne i sporadycznie pojawiał się w wyjściowym składzie. Przybył nowy trener Josep Guardiola. Nowy trener zaczął rotować składem i oznajmił Ronaldinho, że w przyszłym roku nie będzie już na niego liczył i może zacząć szukać nowego angażu. Największe zainteresowanie nim wykazały Manchester City i AC Milan. W sumie rozegrał dla Barcelony 207 spotkań i strzelił 94 bramki. Zdobył z klubem w sumie 5 trofeów.
Mediolan
Zawodnik odrzucił ofertę Manchesteru City, woląc podpisać kontrakt z włoskim klubem AC Milan. Opłata za transfer wyniosła 22 miliony euro plus bonus 1,05 miliona euro za każdy rozegrany sezon.
Swój pierwszy mecz rozpoczął 31 sierpnia przeciwko Bolognie (1:2) W zwycięskich derbach 28 września przeciwko Interowi (1:0) zdobył swoją pierwszą bramkę dla Rossoneri. W trakcie sezonu zmagał się jednak ze słabą kondycją i wchodził na mecze jako zmiennik. Sezon zakończył z 10 bramkami i bez żadnego trofeum.
Nowy sezon 2009/10 był lepszy. Nowy trener Leonardo przesunął go z pozycji atakującego pomocnika na lewą stronę w formacji 4-3-3. I rozkwitł. Pod koniec roku został wybrany Piłkarzem Dekady przez magazyn World Soccer. Zakończył sezon na 3 miejscu w ligowej tabeli i został najlepszym strzelcem klubu z 15 bramkami.
Choć pojawiały się doniesienia o jego odejściu, ostatecznie rozpoczął sezon 2010-11 w koszulce Rossoneri z nowym trenerem Allegrim. W pierwszej połowie sezonu był częścią ataku, do którego dołączyło dwóch nowych zawodników: Ibrahimović i Robinho. Jednak w miarę upływu czasu nie grał już zbyt wiele, wolał w styczniu odejść do brazylijskiego klubu CR Flamengo. Mimo, że opuścił klub w połowie sezonu, wciąż kwalifikował się do medalu zwycięzcy ligi, który zdobył w sezonie z AC Milan. W sumie rozegrał 95 spotkań dla Rossoneri i zdobył 26 bramek.
Flamengo
Do Flamengo przeszedł za 3 miliony euro, podpisał kontrakt do 2014 roku i został powitany przez ponad 20 tysięcy fanów, kiedy przybył na stadion. Swój pierwszy mecz rozegrał 2 lutego 2011 roku przeciwko Nova Iguaçu FC (1-0), a w następnej kolejce strzelił swoją pierwszą bramkę przeciwko Boavista SC (3-2) – wszystko podczas mistrzostw Carioca, które również wygrał. 31 maja 2012 roku pozwał klub za niewypłacanie pensji przez cztery miesiące i rozwiązał kontrakt. W sumie rozegrał 72 mecze i strzelił 28 goli.
Mineiro
Po jego zwolnieniu, już 4 czerwca podpisał nowy kontrakt z CA Mineiro. Swój pierwszy mecz rozegrał 9 czerwca przeciwko Palmeiras (1-0). Pierwszą bramkę zdobył 23 czerwca przeciwko Náutico (5-1). Sezon zakończył z 2 miejscem w tabeli i bezpośrednim awansem do Pucharu Liberatorów 2013. Na koniec sezonu wygrał plebiscyt na najlepszego gracza ligi. Podpisał z klubem nowy kontrakt na sezon 2013. Zdobył mistrzostwo z Mineiro. 24 lipca 2013 roku zdobył Puchar Wyzwolicieli 2013 dzięki rzutom karnym w zremisowanym 2-2 meczu z paragwajskim klubem Club Olimpia. Podczas zawodów strzelił cztery bramki i asystował przy ośmiu z nich, dzięki czemu zajął pierwsze miejsce w klasyfikacji podających.
Dzięki temu zwycięstwu stał się pierwszym graczem w historii, który podczas swojej kariery zdobył Puchar Świata, Puchar Ameryki Południowej, Ballon d’Or, LM i Puchar Wyzwolicieli. Pod koniec września 2013 roku doznał kontuzji i nie powrócił do gry aż do turnieju Klubowych Mistrzostw Świata w 2013 roku. Tam świętował zajęcie 3. miejsca. Dzięki bramkom zdobytym w turnieju stał się pierwszym graczem, który strzelał w tych rozgrywkach w dwóch różnych drużynach (FC Barcelona i CA Mineiro). 31 grudnia został uznany za najlepszego piłkarza roku w Ameryce Południowej.
Ponownie przedłużył kontrakt z klubem o rok, a 24 lipca 2014 roku wygrał Superpuchar Ameryki Południowej z Club Lanús (0-1 i 4-3 po dogrywce). Był to ostatni mecz, w którym zagrał, gdyż następnie rozwiązał kontrakt z klubem. W sumie rozegrał dla Mineiro 85 spotkań, w których strzelił 27 bramek i zdobył trzy trofea.
Querétaro
5 września 2014 roku ogłosił podpisanie kontraktu z meksykańskim klubem Querétaro FC na dwa sezony. W swoim pierwszym meczu nie wykorzystał karnego i przegrał 0-1. Swoją pierwszą bramkę zdobył 22 września. W trakcie sezonu nie przekonał swoimi występami włodarzy klubu, a przede wszystkim kibiców, którzy obwiniali go o brak profesjonalnego zaangażowania (często opuszczał treningi). Ostatecznie wytrzymał jeden sezon, a 20 czerwca 2015 roku ogłoszono rozwiązanie jego kontraktu.
Fluminense
11 lipca 2015 roku ogłosił swój powrót do Brazylii i podpisał 18-miesięczny kontrakt z Fluminense, ale 28 września za porozumieniem stron rozwiązał umowę. Podczas dwumiesięcznego pobytu w klubie zagrał w dziewięciu meczach, nie zachwycił i był mocno krytykowany przez kibiców. Po rozwiązaniu kontraktu grał tylko w meczach pokazowych.
Oficjalne zakończenie kariery ogłosił 16 stycznia 2018 r.
Kariera w drużynie narodowej
Jego pierwsze doświadczenie z reprezentacją narodową miało miejsce na Mistrzostwach Świata U17 w 1997 roku, gdzie świętował złoty medal i znalazł się w drużynie All Stars turnieju. Brał także udział w Mistrzostwach Świata U20 w 1999 roku. Tam dotarł do ćwierćfinałów drużyny narodowej.
Zagrał w swoim pierwszym meczu dla seniorskiej reprezentacji narodowej przeciwko Łotwie (3-0) 26 czerwca 1999 roku, notując dwie asysty. Pierwszą bramkę zdobył cztery dni później przeciwko Wenezueli (7-0) w wygranym turnieju Copa América. Wziął również udział w Pucharze Konfederacji FIFA 1999 Confederations Cup, który również wygrał, a także został najlepszym strzelcem i zawodnikiem.
Następnie uczestniczył w zwycięskiej kampanii na Mistrzostwach Świata w 2002 roku. Szczególnie w ćwierćfinale przeciwko Anglii był fantastyczny. Zdobył piękną bramkę z 35 jardów. Krótko po zdobyciu bramki otrzymał czerwoną kartkę za faul. Został członkiem drużyny All Stars turnieju.
Do następnych Mistrzostw Świata w 2006 roku zagrał jeszcze w dwóch Pucharach Konfederacji w 2003 i 2005 roku. Nie obronił Pucharu Świata w 2006 roku i zakończył go w ćwierćfinale. Jego ostatnim ważnym turniejem był brązowy medal olimpijski z 2008 roku. Swój ostatni mecz z opaską kapitańską rozegrał 25 kwietnia przeciwko Chile (2-2) Rozegrał w sumie 97 meczów i strzelił 33 bramki dla Brazylii, odnosząc z nią trzy wielkie zwycięstwa (Copa América 1999, Mistrzostwa Świata 2002 i Puchar Konfederacji FIFA 2005).