Rafael „Rafa” Nadal Parera urodził się 3 czerwca 1986 w Manacor na Majorce. Jest hiszpańskim zawodowym tenisistą, najlepszym graczem w historii tenisa na kortach ziemnych i jedynym graczem z trzynastoma tytułami singlowymi w jednym Wielkim Szlemie na Roland-Garros. Zdobył tytuł singlowy na Igrzyskach Olimpijskich w Pekinie w 2008 roku i zdominował debel męski na Igrzyskach XXXI Olimpiady w Rio de Janeiro w parze z Marco Lópezem. Z dwudziestoma Wielkimi Szlemami zajmuje pierwsze miejsce w statystykach historycznych mężczyzn wraz z Federerem, który triumfował cztery razy w US Open, dwa razy w Wimbledonie i raz w Australian Open, nie licząc French Open.
Rafael Nadal w liczbach
W latach 2008-2020 był wielokrotnie numerem jeden w światowym rankingu singlistów, którym został po raz pierwszy jako 24-ty zawodnik wszech czasów. W ciągu ośmiu sezonów spędził na szczycie 209 tygodni. Pięciokrotnie kończył sezon na pierwszym miejscu w 2019 roku jako najstarszy w historii wicemistrz świata, który to rekord został pobity w następnym sezonie przez Djokovica.
Z 36 tytułami singlowymi dzieli pierwsze miejsce w rankingu Masters z Djokovicem, a z 22 trofeami jest drugi w rankingu ATP 500 za Federerem. Za swoje występy na cegle zyskał przydomek „The Clay King”. Dzięki zwycięstwu w 2016 w Barcelona Open wyrównał rekord 49 trofeów na mączce należący do Argentyńczyka Guillermo Vilasa, który pobił triumfując w 2017 Monte-Carlo Masters. W sumie wygrał rekordową liczbę 62 turniejów na tej nawierzchni. Stał się także pierwszym graczem Ery Otwartej z trzynastoma tytułami w jednym turnieju, a jego rekord padł podczas French Open. Dwanaście razy zdominował Barcelona Open, jedenaście razy Monte-Carlo Masters i dziesięć razy Rome Masters.
Wygrywając w 2010 roku US Open stał się czwartym zawodnikiem w erze Open i siódmym w historii, który ukończył wszystkie cztery turnieje wielkoszlemowe, po Laverze, Agassim i Federerze. Wraz z Andre Agassim posiada tzw. Złotego Szlema, czyli wszystkie cztery tytuły Wielkiego Szlema oraz złoto olimpijskie.
W 2010 i 2013 roku odchodził jako przegrany finalista z turnieju finałowego Tournament of Champions, nie mogąc pokonać Federera w pierwszym i Djokovica w drugim spotkaniu. Jest to jedyne trofeum w turnieju głównym, którego nie zdobył.
W finale turnieju w Monako w 2010 roku pokonał Verdasco 6-0 i 6-1 w najkrótszym pojedynku finałowym serii Masters, założonej w 1990 roku. Dzięki tytułowi w Monte-Carlo Masters w 2011 roku stał się pierwszym tenisistą w erze Open, który wygrał ten sam turniej siedem razy z rzędu, odrywając się od sześciu triumfów Vilasa w ATP Buenos Aires. Jego zwycięstwo w turnieju Barcelona Open 2021 przeciwko Tsitsipasowi, trwające 3 godziny i 38 minut było najdłuższym finałem na ATP od czasu rozpoczęcia statystyk w 1991 roku, w meczach dwusetowych.
W 2008, 2010, 2013, 2017 i 2019 roku kończył sezon na 1-szym miejscu w rankingu singlowym ATP. Tym samym stał się pierwszym takim zawodnikiem w pięciu kolejnych sezonach. W latach 1990-2017 funkcję głównego trenera pełnił jego wujek Toni Nadal. W sezonie 2017 zastąpił go były tenisista Carlos Moyà. Od 2005 roku jest także członkiem sztabu trenerskiego Francisco Roiga.
Życie prywatne
Wraz z rodzicami i młodszą siostrą Marią Isabel Nadal dorastał w pięciopiętrowym apartamentowcu w rodzinnym Manacor na Majorce. W czerwcu 2009 roku hiszpańska gazeta La Vanguardia podała informację, którą następnie podał również The New York Times, że jego rodzice Ana Maria i Sebastian są w separacji.
Jako praworęczny chłopak grał oburęcznie na forehand i backhand aż do wieku około dziesięciu lat, kiedy to zaczął grać na forehand lewą ręką. Jego pierwszy trener, wujek Toni Nadal, który trenował go od czwartego roku życia zachęcał do tej koncepcji, biorąc pod uwagę przewagę leworęcznych na korcie. W życiu codziennym Rafael Nadal jest wyłącznie praworęczny.
W 2010 roku w wywiadzie dla magazynu Sports Illustrated określił siebie jako agnostyka. Jako uczeń oglądał historie Goki w japońskim anime Dragon Ball. Późniejszy tekst opublikowany przez CNN na temat jego inspiracji z dzieciństwa określił go mianem „Dragon Ball tenisa” w nawiązaniu do anime i ze względu na jego niekonwencjonalny styl gry „z innej planety”.
Książka autobiograficzna
Oprócz tenisa gra także w piłkę nożną, golfa i pokera. W kwietniu 2014 roku grał w pokera z Vanessą Selbst w Monako, a w 2011 roku wydał książkę biograficzną „Rafa”, napisaną wspólnie z dziennikarzem Johnem Carlinem. W 2005 roku związał się z Maríą Franciscą (Xisca) Perelló, po czym w styczniu 2019 roku doszło do zaręczyn, a ślub odbył się w październiku tego samego roku w twierdzy La Fortaleza na Majorce, w obecności byłego króla Hiszpanii Juana Carlosa I.
Kariera tenisowa
Jego najwyższa pozycja w rankingu ATP to nr 1 w sierpniu 2008 roku. Utrzymywał pozycję nr 1 na świecie nieprzerwanie przez 46 tygodni, zanim 6 lipca 2009 roku Roger Federer powrócił na szczyt.
W tenisie jest uważany za najlepszego gracza na cegle. Pomiędzy kwietniem 2005 a majem 2007 roku zanotował 81-meczową passę niepokonanych zawodników na cegle, która zakończyła się finałową porażką z Federerem w Hamburgu. Podczas tej passy zdobył trzynaście tytułów na kortach ziemnych, co jest rekordem wszech czasów wśród mężczyzn.
W swojej dotychczasowej karierze w ATP Tour wygrał osiemdziesiąt osiem turniejów singlowych, co plasuje go na czwartym miejscu w Open Erze, w tym rekordową liczbę dwudziestu Wielkich Szlemów – French Open w 2005, 2006, 2007, 2008, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2017, 2018, 2019 i 2020 roku, Wimbledon w 2008 i 2010 roku, Australian Open w 2009 roku oraz US Open w 2010, 2013, 2017 i 2019 roku. Odszedł jako przegrany finalista z finałów Wimbledonu 2006 i 2007, po tym jak nie sprostał nr 1 na świecie Rogerowi Federerowi. Do swoich singlowych trofeów na ATP Tour dołożył jedenaście triumfów w deblu.
W czerwcu 2009 roku musiał wycofać się z Wimbledonu, gdzie miał bronić tytułu, z powodu chronicznych problemów z kolanem. Podczas turnieju w Monte-Carlo w 2010 roku został pierwszym tenisistą w Erze Otwartej, który wygrał ten sam turniej sześć razy z rzędu (2005-2010), pokonując w finale Verdasco 6-0, 6-1, co było najkrótszym finałem Masters w historii od 1990 roku. W finale turnieju w Madrycie w maju 2010 roku pokonał broniącego tytułu Rogera Federera, by zdobyć rekordowy osiemnasty tytuł Masters, najwięcej spośród wszystkich tenisistów w historii. Drugi Andre Agassi ma ich na koncie siedemnaście. Był też pierwszym tenisistą, który wygrał trzy kolejne turnieje na kortach ceglastych w tej kategorii w Monte-Carlo, Rzymie i Madrycie. W tych turniejach stracił tylko dwa sety. Te wyniki zapewniły mu powrót na drugie miejsce w rankingu ATP 17 maja 2010 r. Po wygraniu French Open w 2010 r. powrócił na szczyt rankingu ATP. Następnie wygrał dwa pozostałe Wielkie Szlemy tego sezonu, Wimbledon i US Open, potwierdzając swoją dominację w tym roku kalendarzowym. Otrzymał nagrodę Laureus, zwaną sportowym Oscarem, dla najlepszego sportowca świata w 2011 i 2021 roku.
Między 2012 a 2015 rokiem cztery razy z rzędu opuścił Wimbledon na początku zawodów. Za każdym razem kończył na rakiecie tenisisty sklasyfikowanego na 100 lub niższym miejscu w światowym rankingu. Hiszpan został kolejno znokautowany przez Lukasa Rosola (100 miejsce ATP, 2012), Steve’a Darcisa (135. miejsce, 2013), Nicka Kyrgiosa (144 miejsce, 2014) i wreszcie niemieckiego kwalifikanta Dustina Browna (102 miejsce w 2015).
Po zdobyciu swojego dziesiątego trofeum podczas Barcelona Open 2017, organizatorzy nazwali kort centralny jego imieniem. W kolejnej edycji Barcelona Open 2018 wygrał swój 400 mecz na cegle jako czwarty zawodnik ery Open. Tym samym wyprzedził Guillermo Vilasa (659 zwycięstw), Manuela Orantesa (502) i Thomasa Mustera (422).
Od French Open 2017 do ćwierćfinału Mutua Madrid Open 2018 Nadal był niepokonany w 21 meczach i 50 setach na kortach ziemnych, ale w tygodniu poprzedzającym Roland Garros przegrał z Austriakiem Dominikiem Thiemem, który został jedynym zawodnikiem, który pokonał Nadala na kortach ziemnych w ćwierćfinale Rome Masters 2017 w maju. Hiszpan z kolei pokonał Thiema w finale poprzedniego turnieju Mutua Madrid Open 2017, w półfinale French Open 2017 i zdekapitował go podczas Monte-Carlo Rolex Masters 2018. Następnie uległ Austriakowi w ćwierćfinale Mutua Madrid Open 2018, tracąc na tydzień pozycję światowego numeru jeden. Thiem stał się trzecim zawodnikiem po Djokovicu i Gaudim, który pokonał Majorczyka przynajmniej trzy razy na cegle. Po ósmym triumfie Nadala w Rome Masters 2018, wrócił on na szczyt światowego rankingu. Jego zwycięstwo w Rogers Cup 2018 sprawiło, że Canada Masters stał się pierwszym turniejem Masters Series na twardej nawierzchni, w którym Nadal wygrał cztery razy.
Na French Open 2019 awansował do finału pokonując Federera. W meczu o tytuł pokonał numer cztery na świecie Dominica Thiema, który zdobył swojego jedynego seta w turnieju. Wygrywając swój 12. triumf, pobił historyczny rekord Wielkiego Szlema w grze pojedynczej należący do Australijki Margaret Court. Zwycięstwo w finale było jego 950 wygranym meczem w ATP Tour, co plasuje go na czwartym miejscu za Federerem, Connorsem i Lendlem. W lipcu dotarł do półfinału Wimbledonu 2019, gdzie przegrał z Federerem w czterech setach, a następnie wyszedł zwycięsko z pięciosetowego pojedynku finałowego podczas US Open 2019 przeciwko Rosjaninowi Daniilowi Medvedevowi, by zdobyć swoje czwarte trofeum na Flushing Meadows.
Na Australian Open 2020 dotarł do ćwierćfinału, gdzie został znokautowany przez Dominica Thiema. Swoje trzecie trofeum zdobył w lutym w Acapulco Mexican Open na kortach Abierto Mexicano Telcel 2020, gdzie w walce o tytuł pokonał Amerykanina Taylora Fritza. Potem nastąpiło pięciomiesięczne zawieszenie sezonu z powodu pandemii koronawirusów. W sierpniu wycofał się z udziału w US Open 2020 z powodu rozczarowującego przebiegu infekcji w Stanach Zjednoczonych. Pierwszym turniejem wznowionego sezonu był Internazionali BNL d’Italia 2020 w Rzymie, gdzie przegrał z Diego Schwartzmanem w ćwierćfinale. Argentyńczyk pokonał go w zaledwie dziesiątym ich wspólnym meczu. Pomścił dwutygodniową porażkę z Schwartzmanem w półfinale French Open 2020, gdzie udało mu się również wygrać finałowy mecz z Djokovicem. Z rekordowym, trzynastym trofeum Rolanda Garrosa powiększył swój własny rekord Wielkiego Szlema pod względem największej liczby tytułów singlowych na jednym mityngu. Stał się też pierwszym tenisistą z trzynastoma trofeami z jednego profesjonalnego turnieju. Ze swoim dwudziestym Wielkim Szlemem w karierze, zrównał się z Federerem na pierwszym miejscu w męskiej statystyce. Wygrywając finał w swoim 1200. meczu w ATP Tour, stał się pierwszym tenisistą, który osiągnął setne zwycięstwo w Paryżu lub 999. mecz na tym torze. Opuścił turniej z ogólnym rekordem 100-2 w meczach i 299-27 w setach, w tym z półfinałowymi i finałowymi zwycięstwami 26-0. Został także pierwszym człowiekiem w Erze Otwartej, który po raz czwarty zdominował Wielkiego Szlema bez straty seta i pierwszym tenisistą w historii, który po raz dziesiąty obronił tytuł z jednego turnieju wielkoszlemowego.
Zawody drużynowe
Puchar Davisa
Zadebiutował w reprezentacji Hiszpanii w Pucharze Davisa w 2004 roku w meczu 1 rundy Grupy Światowej z Czechami w Brnie, w którym przegrał z Jirim Novakiem i pokonał Radka Stepanka. Choć w deblu również był niepokonany, Hiszpanie awansowali po zwycięstwie 3-2 w singlach. Porażka z Novakiem jest jego jedyną przegraną w 30 meczach singlowych rozegranych w tych zawodach.
Poprowadził hiszpańską drużynę do Salad Bowl w 2004, 2008, 2009, 2011 i 2019 roku. Do 2020 roku rozegrał dwadzieścia trzy mecze międzypaństwowe w Pucharze Davisa z rekordem 29-1 w singlach i 8-4 w deblu.
Igrzyska Olimpijskie
Reprezentował Hiszpanię na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Pekinie w 2008 roku. W grze pojedynczej mężczyzn startował z drugiego miejsca. W półfinale pokonał Novaka Djokovica, a w meczu o złoty medal pokonał bez straty seta numer 12 turnieju Fernando Gonzáleza z Chile. On i Tommy Robredo wystartowali w deblu mężczyzn z szóstej pozycji. Opuścili zawody po przegranej w drugiej rundzie z australijską parą Chris Guccione i Lleyton Hewitt.
Z powodu kontuzji kolana wycofał się z Igrzysk XXX Olimpiady w Londynie, kiedy przez wiele miesięcy ostatnim turniejem był lipcowy Wimbledon 2012.
Podczas ceremonii otwarcia Letnich Igrzysk Olimpijskich 2016 w Rio de Janeiro niósł flagę reprezentacji Hiszpanii.
ATP Cup
Podczas premierowej edycji australijskiego turnieju drużynowego w 2020 roku poprowadził reprezentację Hiszpanii z pozycji numer jeden na świecie do finału, wygrywając cztery z sześciu meczów singlowych. Jego przeciwnikami w ćwierćfinale będą Belg David Goffin, a w finale drugi w rankingu Serb Novak Djokovic. W meczu o tytuł Hiszpania przegrała 1-2 z Serbią.
Rywalizacja i najwięksi konkurenci
Rafael Nadal vs Roger Federer
Nadal i Roger Federer ścierają się na torze ATP od 2004 roku, a ich mecze stanowią znaczącą część kariery każdego z nich.
Obaj zawodnicy zajmowali pierwsze i drugie miejsce w rankingu ATP nieprzerwanie od lipca 2005 roku do 17 sierpnia 2009 roku, kiedy to Nadal został zastąpiony na drugiej pozycji przez Szkota Andy’ego Murraya. Szwajcar i Hiszpan są jedyną parą w historii męskiego tenisa, która przez sześć kolejnych sezonów, od 2005 do 2010 roku, zajmowała dwa pierwsze miejsca w światowych rankingach. Od lutego 2004 roku Federer był numerem jeden na świecie nieprzerwanie przez 237 tygodni, co jest rekordowym okresem w tenisie. Pięć lat młodszy Nadal awansował na pozycję numer dwa w lipcu 2005 roku i utrzymywał ją przez 160 kolejnych tygodni, ustanawiając tym samym nowy rekord tej pozycji. W sierpniu 2008 roku zastąpił Bazylego na szczycie rankingu mężczyzn.
Szesnaście z trzydziestu dziewięciu pojedynków odbyło się na cegle, najbardziej dominującej nawierzchni rodaka z Majorki. Federer wygrał więcej razy na preferowanej przez siebie trawie (2-1), a także w pomieszczeniach na twardej nawierzchni (5-1), podczas gdy Hiszpan jest bardziej skuteczny na otwartych kortach twardych (8-6) i cegle (14-2). Ze względu na to, że rozstawienie w turniejach jest oparte na rankingu, obaj zawodnicy zmierzyli się ze sobą w finałach 24 razy, w tym 9 razy w Wielkim Szlemie, co również jest rekordem tej pary. W latach 2006-2008 zmierzyli się ze sobą w każdym finale French Open i Wimbledonu. Spotkali się także w finałowym meczu Australian Open 2009 i French Open 2011. Nadal odniósł sześć zwycięstw na swoją korzyść, przegrywając tylko dwa pierwsze finały Wimbledonu i jeden finał w Melbourne. Cztery z dziewięciu meczów o tytuł Wielkiego Szlema zakończyły się pięcioma setami, szczególnie na Wimbledonie w 2007 i 2008 roku oraz na Australian Open w 2009 i 2017 roku. Finał Wimbledonu z 2008 roku jest często określany przez wielu analityków tenisowych jako najwspanialszy mecz w historii tenisa.
Trzynaście spotkań rozstrzygnęło się w ostatnim, decydującym secie. Para ta ustanowiła również rekord dwunastu wspólnych finałów w serii Masters. Te ostatnie pojedynki to między innymi długa, pięciogodzinna walka podczas Rome Masters 2006, którą Hiszpan wygrał na swoją korzyść dopiero w tie breaku piątego seta, po tym jak wcześniej odrzucił dwa punkty meczowe.
Djokovic vs. Nadal
Nadal i Novak Djokovic rozegrali ze sobą więcej meczów niż jakakolwiek inna para w otwartej erze tenisa. Rozegrali w sumie pięćdziesiąt osiem spotkań, przy czym Djokovic po raz pierwszy ma dodatni bilans zwycięstw i porażek (30-28).
W sezonach 2006-2010 ich wspólna seria została przyćmiona przez rywalizację Federera i Nadala. Zaczęto zwracać na siebie większą uwagę od czasu ich pierwszego finału Wielkiego Szlema podczas US Open w 2010 roku. Są jedyną parą tenisistów, której członkowie grali ze sobą mecze finałowe na wszystkich czterech turniejach Wielkiego Szlema, nawet bez przerwy. Finałowy pojedynek podczas Australian Open 2012 jest przez wielu ekspertów uznawany za jeden z najlepszych meczów w historii tenisa. Mary Carillo i John McEnroe nazwali ten mecz, wraz z ich półfinałem na French Open 2013, najlepszymi zawodami w historii rozgrywanymi na kortach twardych i cegle. Strona ATPworldtour.com oceniła rywalizację tego duetu jako trzecią najlepszą w pierwszej dekadzie trzeciego tysiąclecia.
Swój pierwszy pojedynek obaj rozegrali w ćwierćfinale French Open 2006, z którego zwycięsko wyszedł Hiszpan, po tym jak Serb musiał opuścić mecz w trzecim secie z powodu kontuzji. Po meczu Djokovic powiedział mediom, że zrozumiał, co musi zrobić by pokonać Nadala, dodając, że jego przeciwnik jest „do pokonania na cegle”. Od tamtej pory Serb stał się głównym rywalem Nadala na jego najbardziej dominującym korcie ceglastym, na którym poniósł ponad połowę wszystkich porażek. Obaj dotarli do finału swojego debiutu podczas Indian Wells Masters 2007 z którego zwycięsko wyszedł pochodzący z Majorki zawodnik. Było to dopiero ich drugie spotkanie w ATP Tour. Tydzień później Djokovic świętował swój debiutancki triumf, gdy pokonał swojego przeciwnika w ćwierćfinale turnieju Miami Masters 2007. Od marca 2011 do kwietnia 2013 roku para ta rywalizowała nieprzerwanie w trzynastu meczach finałowych, z których osiem wygrał Serb.