Ole Einar Bjørndalen urodził się 27 stycznia 1974 w Drammen w Norwegii. Jest byłym norweskim biathlonistą, ośmiokrotnym mistrzem olimpijskim, dwudziestokrotnym mistrzem świata i sześciokrotnym zdobywcą Pucharu Świata. W trakcie swojej kariery zdołał również wyrobić sobie markę wśród narciarzy specjalistów.
Początek kariery biathlonisty
Bjørndalen zadebiutował na Mistrzostwach Świata Juniorów w Ruhpolding w 1993 roku, gdzie niespodziewanie zdobył trzy z czterech złotych medali. Swoje pierwsze medale zdobył na Mistrzostwach Świata w Osrblie w 1997 roku. Były to: srebrny medal w sztafecie i brązowy w biegu przełajowym. Swój pierwszy złoty medal zdobył na Mistrzostwach Świata w 1998 roku w Pokljuce, gdzie przyczynił się do wygrania wyścigu drużynowego. Zdobył także srebro w wyścigu przełajowym na tych mistrzostwach. Kolejne miejsca na podium zdobywał na mistrzostwach w latach 1999, 2000 i 2001. Na Mistrzostwach Świata w Chanty-Mansyjsku w 2003 roku zdobył swoje pierwsze złote medale w zawodach indywidualnych, wygrywając sprint i bieg ze startu wspólnego.
Wygrane Mistrzostwa Świata
Na Mistrzostwach Świata w Oberhofie w 2004 roku zdobył cztery cenne kruszce, a rok później w Hochfilzen w 2005 roku zdobył cztery złote medale – w sprincie, biegu, sztafecie i starcie masowym. W 2007 roku do swojej kolekcji medali dołożył kolejne trzy, w tym dwa złote w sprincie i biegu przełajowym. Na Mistrzostwach Świata w Östersund w 2008 roku stanął na podium w pięciu wyścigach i został mistrzem świata w wyścigu przełajowym . Zdobył też cztery pierwsze miejsca w wyścigach na Mistrzostwach Świata w Pyeongchang w 2009 roku. W latach 2010-2015 zdobył kolejnych siedem medali w sztafetach na mistrzostwach świata, a na swoich domowych mistrzostwach świata w biathlonie w Oslo w 2016 roku zdobył srebrny medal zarówno w sprincie, jak i w późniejszym biegu przełajowym oraz triumfował w sztafecie z męską reprezentacją Norwegii. Do tego dołożył brązowy medal w biegu ze startu wspólnego. Swoją kolekcję medali powiększył także na Mistrzostwach Świata w Biathlonie 2017 w Hochfilzen, gdzie zdobył brązowy medal w biegu przełajowym.
Igrzyska Olimpijskie
Po raz pierwszy wystartował na Igrzyskach Olimpijskich w 1994 roku w swoim rodzinnym Lillehammer, gdzie nie udało mu się zdobyć medalu. Na Igrzyskach Olimpijskich w Nagano w 1998 roku pomógł norweskiej sztafecie zdobyć srebrny medal i został mistrzem olimpijskim w sprincie. Odniósł wielki sukces na Igrzyskach Olimpijskich 2002 w Salt Lake City, gdzie wygrał trzy wyścigi indywidualne, a także w sztafecie. Na kolejnych Igrzyskach Olimpijskich w 2006 roku w Turynie stanął na podium w trzech konkurencjach indywidualnych, ale nie zdobył pierwszego miejsca. Wygrał sztafetę podczas Igrzysk Olimpijskich w Vancouver w 2010 roku i zajął drugie miejsce w biegu długodystansowym. Na Igrzyskach Olimpijskich w Soczi w 2014 roku cieszył się ze zdobycia złota w otwierającym je biegu sprinterskim, a także w późniejszym debiucie olimpijskim w sztafecie mieszanej. Dwa triumfy Rosjanina uczyniły go również najbardziej utytułowanym sportowcem Zimowych Igrzysk Olimpijskich w historii – zdobył 13 metali szlachetnych na Igrzyskach, wyprzedzając swojego rodaka Bjørna Dæhlie. W 2020 roku zdobył dodatkowo brązowy medal w sztafecie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 2014 roku, po tym jak rosyjska sztafeta została zdyskwalifikowana.
W Pucharze Świata udało mu się wygrać klasyfikację generalną sześć razy, cztery razy był drugi, a raz trzeci. Podczas swojej kariery wygrał 125 indywidualnych wyścigów Pucharu Świata (wliczając w to wyniki z Mistrzostw Świata i Igrzysk Olimpijskich). W 2006 roku udało mu się wygrać jeden indywidualny wyścig Pucharu Świata w biegach przełajowych w szwedzkim Gällivar.
W kwietniu 2018 roku ogłosił zakończenie czynnej kariery sportowej.
Nagrody
- Sportowiec Roku 2014
- Nagroda Stowarzyszenia Narodowych Komitetów Olimpijskich (ANOC) dla najlepszego sportowca płci męskiej w Soczi 2014
- Medal Holmenkollen za wszystkie dotychczasowe występy 2011
- Sportowiec Roku 2010 (Male Athlete of the Year)
- Norweska nagroda za całkowity brak alkoholu w społeczeństwie, dobry wzór do naśladowania dla dzieci i młodzieży 2009
- Nagroda za wytrzymałość i współzawodnictwo zespołowe (Bjørndalen, Hanevold, Gjelland, Eckhoff) 2006
- Nagroda Koncentracji 2003
- Sportowiec Roku, nagroda za koncentrację i współzawodnictwo zespołowe (Bjørndalen, Hanevold, Gjelland, Andresen) 2002
- Sportowiec Roku 2002
- Złoty Medal Aftenposten 1998
Ciekawe fakty
- Bjørndalen używa nart i butów Madshus, kijków Exel, wiązań Rottefella NNN, rękawic i koszulki Swix oraz gogli Casco.
- Niósł flagę Norwegii podczas ceremonii zamknięcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Soczi w 2014 roku.
- 20 lutego 2014 roku został członkiem Komisji Sportowców Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, sam zrezygnował z członkostwa w 2016 roku, kontynuując karierę aż do Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 2018 roku.
- W głosowaniu Międzynarodowego Stowarzyszenia Dziennikarzy Sportowych na najlepszego sportowca Zimowych Igrzysk Olimpijskich Soczi 2014 zwyciężył Ole Einar Bjørndalen z 28% głosów, a wśród kobiet Darya Domracheva z 45%.
- Po wygraniu sprintu na 10 km stał się najstarszym zwycięzcą olimpijskiej imprezy indywidualnej. W chwili swojego triumfu 8 lutego miał 40 lat i 12 dni.
- W 2008 roku w małej wiosce Simostranda został odsłonięty pomnik Ole Einara Bjørndalena wykonany przez rzeźbiarkę Kirsten Kokkin.
- W sezonie 2006/2007 wygrał 11 z 19 wyścigów – to niewiarygodny wynik 58%.
- Ole Einar odniósł 12 zwycięstw w sezonie 2004/2005, co jest jego rekordem.
- Ole Einar zdobył złoty medal w sztafecie na Mistrzostwach Świata w biathlonie letnim w Krakowie w 1997 roku i dołożył do tego brązowy medal w sprincie. W Hochfilzen 1996 zdobył srebrny medal w sprincie.
- Nominowany do nagrody Laureus World Sports Award dla sportowca roku.
- Na Igrzyskach Olimpijskich w 1998 roku w Nagano w sprincie na 10 km Ole Einar Bjørndalen był już pewny złotego medalu, ale bieg został odwołany z powodu burzy śnieżnej, powtórzono go dzień później i Bjørndalen ponownie wygrał.