Monika Seleš urodziła się 2 grudnia 1973 w Nowym Sadzie. To była jugosłowiańska, a później amerykańska zawodowa tenisistka. Urodzona w Jugosławii z węgierskich rodziców. W 1994 roku otrzymała amerykańskie obywatelstwo i zaczęła reprezentować Stany Zjednoczone. Wygrała pięćdziesiąt trzy turnieje singlowe i sześć deblowych w WTA Tour z 83% odsetkiem zwycięstw w meczach singlowych.
W latach 1991-1996 była singlistką numer jeden na świecie. W ciągu pięciu sezonów spędziła na szczycie 178 tygodni co plasuje ją na 6 miejscu w statystykach. Sezon 1991 i 1992 zakończyła jako ostatni nr 1. W sumie wygrała dziewięć Wielkich Szlemów w grze pojedynczej, w tym cztery razy Australian Open, trzy razy French Open i dwa razy US Open. Trzykrotnie triumfowała też w Turnieju Masters.
Stała się też posiadaczką kilku rekordów życiowych. W finale French Open 1990 pokonała Steffi Graf po odparciu czterech set pointów w tie breaku otwierającym seta. Było to w wieku 16 lat i 6 miesięcy, co uczyniło ją najmłodszą mistrzynią Roland-Garros w tej konkurencji i Wielkiego Szlema w singlu – rekord pobity przez Hingis w 1997. Podczas WTA Tour Championships 1990 w Nowym Jorku, w wieku 16 lat i 11 miesięcy, została najmłodszą kobietą w historii Tournament of Champions, wygrywając z Gabrielą Sabatini. Finał był pierwszym pięciosetowym meczem w kobiecym tenisie od Mistrzostw USA w 1901 r. W wieku 17 lat, 11 marca 1991 r. stanęła na szczycie światowego rankingu WTA jako najmłodszy w historii nr 1, niezależnie od płci.
Rekord ten został pobity przez Hingis w marcu 1997 roku. Przed ukończeniem dwudziestego roku życia zagrała w ośmiu finałach Wielkiego Szlema, z których siedem wygrała, co plasuje ją na drugim miejscu w statystykach za Graf. Zdobywając trofeum podczas French Open 1992, zdobyła swój trzeci tytuł z rzędu, będąc pierwszą zawodniczką, która tego dokonała od czasu Hilde Krahwinkel Sperling w 1937 r. W sezonie 1992 została szóstą tenisistką, która dotarła do wszystkich czterech głównych finałów w jednym roku kalendarzowym.
Punkt zwrotny w jej karierze sportowej nastąpił 30 kwietnia 1993 roku podczas turnieju Hamburg Citizen Cup, kiedy to podczas meczu tenisowego została zaatakowana i zraniona nożem w plecy przez obłąkanego kibica Steffi Graf, Güntera Parche.
Nigdy w pełni nie otrząsnęła się z szoku psychicznego i nigdy już nie wystartowała w Niemczech. Był to rzadki przypadek w historii tenisa. Na kort powróciła 15 sierpnia 1995 roku, wygrywając Rogers Cup 1995. Przed atakiem na Wielkiego Szlema wygrała osiem z dziewięciu finałów w karierze.
Koniec Kariery
Oficjalnie zakończyła karierę zawodową w wieku 34 lat w lutym 2008 roku. Jednak swój ostatni turniej rozegrała pięć lat wcześniej na French Open w czerwcu 2003 roku, gdzie przegrała z Nadią Petrovą w rundzie otwarcia. Swój ostatni turniej rozegrała na French Open w czerwcu 2003 roku.
Była jedną z pierwszych zawodniczek, które towarzyszyły swoim strzałom głośnymi dźwiękami. W ten sposób zainspirowała wprowadzenie miernika na korcie Wimbledonu, który zmierzył poziom natężenia jej dźwięku na 92,3 decybele, co odpowiada gwizdkowi policyjnemu. W ćwierćfinale Wimbledonu w 1992 roku Tauziat poskarżyła się sędziemu głównemu na jej „heckling”.
W wieku jedenastu lat została ogłoszona Jugosłowiańską Sportsmenką Roku w 1985 roku, została uznana Graczką Roku przez Women’s Tennis Association w 1991 i 1992 roku, została uznana za Najbardziej Ulepszoną Graczkę w 1990 roku i otrzymała nagrodę Comeback of the Year w sezonach 1995 i 1998. Została także Mistrzynią Świata ITF w 1991 i 1992 roku. W czerwcu 2011 roku magazyn Time uznał ją za jedną z 30 legend kobiecego tenisa: przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. W 2009 roku została przyjęta do International Tennis Hall of Fame. W latach 1998-1999 zasiadała w WTA Tour’s Player’s Council.
Zawody drużynowe
Zadebiutowała w Fed Cup w 1996 roku w półfinale Grupy Światowej przeciwko Japonii, w którym odniosła gładkie zwycięstwo nad Date i Sugiyamą. Amerykanie wygrali w tym meczu 5-0. W kolejnym finale przeciwko Hiszpanii pokonała Martíneza i Vicario, by po raz pierwszy stać się członkiem zwycięskiej drużyny. Po raz drugi wygrała Fed Cup w 1999 roku, grając w ćwierćfinale i półfinale. Trzecie trofeum dołożyła w sezonie 2000, kiedy to ponownie Amerykanie pokonali Hiszpanów 5-0 w meczu. W finale powtórzyła swoje zwycięstwo nad Martínez. W zawodach wystartowała w dziesięciu meczach międzypowiatowych z rekordem 15-2 w singlach i 2-0 w deblach.
Reprezentowała Stany Zjednoczone na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie w 1996 roku, gdzie startowała w grze pojedynczej kobiet jako numer 2 na świecie i najwyżej rozstawiona zawodniczka. Jej droga przez pawilon w ćwierćfinale została zakończona przez numer sześć na świecie Janę Novotną w dramacie trzech setów, kiedy to o awansie zadecydowała końcówka ostatniego gema stosunkiem gemów 8-6. Brała także udział w Igrzyskach XXVII Olimpiady w Sydney. W rywalizacji singlowej wystąpiła w roli turniejowego numeru trzy. W półfinale przegrała z zajmującą trzecie miejsce w rankingu Venus Williams. W meczu o brązowy medal pokonała 17-letnią numer 34 na świecie Jelenę Dokić, Australijkę również jugosłowiańskiego pochodzenia.
Trzykrotnie grała w finałach Pucharu Hopmana. Po raz pierwszy jako członek jugosłowiańskiej drużyny narodowej w 1991 roku u boku Gorana Prpića. W pojedynku ze Stanami Zjednoczonymi, reprezentowanymi przez Zinę Garrison i Davida Wheatona, przegrali 0-3. Grała już w Pucharze Hopmana w 2001 roku w drużynie amerykańskiej z Janem-Michaelem Gambillem. Wypadli z walki o tytuł pokonani przez szwajcarską parę Martinę Hingis i Rogera Federera 1-2 w punktach meczowych. Rok później, podczas Pucharu Hopmana 2002, powtórzyła swój finałowy występ z Gambillem. Chociaż Gambil otworzyła pojedynek z Hiszpanią zwycięstwem nad Arantxą Sánchez Vicari, to później uległa Robredo, a Amerykanki również wyszły pokonane z decydującej rozgrywki.
Życie prywatne i wczesna kariera
Urodziła się w 1973 roku w Nowym Sadzie, w Jugosławii, w rodzinie członków mniejszości węgierskiej, Esztera i Károly Seles; ma starszego brata Zoltána Selesa. W wieku pięciu lat zaczęła grać w tenisa ze swoim ojcem, który pracował jako rysownik dla gazet Dnevnik i Magyar Szó. Był jej pierwszym trenerem, za mało wyćwiczonym stylem dwuręcznym zarówno z forehandu jak i backhandu W kategorii juniorek jej trenerem została Jelena Genčić. W wieku dziewięciu lat, w 1983 roku, triumfowała w Mistrzostwach Jugosławii Dziewcząt do lat 12. W sezonie 1984 zdominowała mistrzostwa Europy w tej kategorii wiekowej. W 1985 roku, mając jedenaście lat, wygrała Junior Orange Bowl w kategorii 12-latków w Miami na Florydzie. Zwróciła na siebie uwagę łowcy talentów Nicka Bollettieri. Na początku 1986 roku wyjechała z bratem na Florydę, gdzie rozpoczęła treningi w Akademii Tenisowej Bollettieriego. Dziewięć miesięcy później jej rodzice zamieszkali z rodzeństwem. Spędziła dwa lata intensywnego treningu w akademii, a następnie powróciła do niej aż do rozpoczęcia swojej profesjonalnej kariery, w marcu 1990 roku.
Weszła na zawodowy kort w wieku czternastu lat, startując w trzech turniejach WTA Tour w sezonie 1988. Swój pierwszy mecz rozegrała 7 marca 1988 roku na turnieju Virginia Slims of Florida w Boca Raton. W rundzie otwarcia pokonała Kanadyjkę Helen Kelesi, ale potem przegrała z Evert. Stała się pełnoprawną profesjonalistką po ukończeniu piętnastego roku życia w lutym 1989 roku na turnieju Virginia Slims of Washington, gdzie dotarła do półfinału.1 Następnie zdobyła swoje pierwsze trofeum na turnieju Virginia Slims of Houston w kwietniu 1989 roku po finałowym zwycięstwie nad Amerykanką nr 4 Chris Evert, która kończyła karierę. Jej pierwszy występ w Wielkim Szlemie podczas French Open w Paryżu w 1989 roku doprowadził ją do półfinału, gdzie uległa Steffi Graf, numerowi 1 na świecie. Sezon 1989 zakończyła w elitarnej dziesiątce, zajmując 6-te miejsce w rankingu WTA. 16 marca 1994 roku w Miami przyjęła amerykańskie obywatelstwo poprzez proces naturalizacji.
W kwietniu 2009 roku opublikowała książkę „Getting A Grip: On My Body, My Mind, My Self”, w której opisała historię swojego życia, w tym stany depresyjne towarzyszące objadaniu się po ataku na turnieju w Hamburgu, swoją drogę powrotną na korty, raka ojca, na którego zachorował w maju 1998 roku (trzy tygodnie później zagrała w finale French Open) oraz życie za kulisami tenisa.
W 2009 roku związała się z Tomem Golisano, 32-letnim amerykańskim biznesmenem i filantropem, zaręczyny odbyły się 5 czerwca 2014 roku, a następnie doszło do ślubu.
Od 2015 roku działa na rzecz zwiększenia świadomości na temat leczenia zaburzeń odżywiania, pracując w Shire Pharmaceuticals, firmie produkującej lek na to zaburzenie. Wraz z Agassim, Woodsem, Gretzky’m i innymi stała się współwłaścicielką sieci restauracji sportowych All-Star Cafe.
Sprzęt sportowy i trenerzy
Na początku lat 90-tych podpisała kontrakt na cztery miliony dolarów z włoską firmą Fila produkującą buty i odzież tenisową. Na początku swojej kariery grała grafitową rakietą Prince’a. W sierpniu 1990 roku zmieniła markę na Yonex. Po wznowieniu kariery w 1995 roku używała ubrań Nike. Pod koniec swojej profesjonalnej kariery po 2000 roku grała z rakietą Yonex SRQ Ti-800 Pro Long.
Trenerzy
- Karoly Seleš (1979-1996)
- Jelena Genčić (1980-1986)
- Nick Bollettieri (1986-1991)
- Sven Groeneveld (1991-1992)
- Gavin Hopper (1997-1998)
- Bobby Banck (1999-2001)
- Mike Sell (2001-2002)
- David Nainkin (2003)