Max Schmeling urodził się 28 września 190 w Klein Luckow. Zmarł 2 lutego 2005 w Wenzendorf koło Hamburga. Był niemieckim bokserem i mistrzem świata wagi ciężkiej w latach 1930-1932. Wygrał z Jackiem Sharkeyem (właściwe nazwisko Joseph Paul Zukauskas) i ciemnoskórym bokserem Joe Louisem, z którym później się zaprzyjaźnił. Do dziś jest uważany za jednego z najpopularniejszych niemieckich sportowców.
Rodzina młodzieńcze lata
Jego ojciec Max był sternikiem na statku Hapag. Zarówno jego ojciec, jak i matka Maxa, Amanda z domu Fuchs należeli do Świadków Jehowy. Max miał młodszego brata Rudolfa (ur. 1907) i siostrę Edith (ur. 1913). Max zaczął pracować jako doręczyciel dla aptekarza w wieku ośmiu lat i sprzedawać papierosy w wieku czternastu. On i jego ojciec byli fanami boksu, a ojciec pozwolił mu kupić pierwszą parę rękawic bokserskich od handlarza złomem. W 1921 roku wyjechał do Nadrenii, gdzie rozpoczął karierę bokserską.
Spotkanie z Anną Ondrą
W 1930 roku poznał czeską aktorkę Annę Ondrę (Anna Sofia Ondráková) i 6 lipca 1933 roku wziął z nią ślub (ślub kościelny odbył się 20 lipca 1933 roku w Bad Saarow). Małżeństwo trwało 54 lata, aż do jej śmierci w 1987 roku.
Okres wojny
Max miał rycerską naturę i mimo wielu propozycji nigdy nie współpracował z nazistami. Otrzymał od nich willę, odznaczenie, którego odmówił i odmówił wstąpienia do NSDAP. Mimo to naziści potrafili wykorzystać jego osiągnięcia i jego małżeństwo z piękną i pełną charakteru Anną do celów propagandowych. W rezultacie zyskał przydomek „Koń Hitlera” i również z tego powodu po klęsce nazistowskich Niemiec został oskarżony o kolaborację, skazany przez Anglików na trzy miesiące więzienia i grzywnę w wysokości 10.000 marek. W powojennej Czechosłowacji z tego samego powodu wydano nakaz aresztowania Anny. W rzeczywistości jednak wstawił się za Hitlerem w imieniu swojego menadżera, który był pochodzenia żydowskiego i, jak stało się jasne dopiero w latach 80-tych, ryzykował życiem, gdy sam uratował dwóch żydowskich chłopców w tzw. noc kryształową.
Podczas II wojny światowej został powołany do wojska i brał udział w inwazji na Kretę jako członek niemieckich spadochroniarzy. Został ranny, zachorował na dyzenterię i prawie kosztowało go to życie. Udzielił też wywiadu amerykańskiemu dziennikarzowi w szpitalu w Atenach, co oburzyło niemieckie władze, a zwłaszcza Goebbelsa, gdyż Schmeling stwierdził, że nic nie wiedział o okrucieństwie angielskich żołnierzy i że uważa przystąpienie Amerykanów do wojny za nieszczęście, gdyż zawsze uważał Amerykę za swoją drugą ojczyznę.
Życie po wojnie
Na krótko powrócił na ring w 1947 roku, stoczył jeszcze pięć walk, z których ostatnia odbyła się w 1948 roku. W trakcie swojej kariery stoczył 70 zawodowych walk, wygrywając 56 z nich (40 z nich przez KO). W 2015 roku nadal był jedynym Niemcem przyjętym do Boxing International Hall of Fame (1992 indukcja).
W 1949 roku przeniósł się wraz z żoną do Hollenstedt koło Hamburga, gdzie kupili działkę i dom. Do 1953 roku wraz z żoną prowadził fermę norek. Następnie założył firmę produkującą napoje bezalkoholowe i w 1957 roku uzyskał licencję na reprezentowanie firmy Coca-Cola.
Pomógł Joe Loiusowi, który popadł w kłopoty finansowe, a kiedy Louis zmarł w 1981 roku, pokrył część kosztów jego pogrzebu. Max Schmelling był zaangażowany w budowę obiektów sportowych i edukację młodych niemieckich sportowców. W 1971 roku za swoją pracę został odznaczony Federalnym Krzyżem Wielkim, w 1996 roku w Berlinie otwarto wielofunkcyjną halę jego imienia, a w 2005 roku wydano znaczek pocztowy o nominale 0,55 euro z jego medalionem.
Spadek po Annie Ondrákovej i Maxie Schmelingu został przeznaczony w ich testamencie dla fundacji noszącej imię Maxa Schmelinga, która wspiera wioski SOS.
Praca nad filmem
Max Schmeling wystąpił także w kilku filmach w latach 1930-1957, także u boku żony Anny.