Marit Bjørgen urodziła się 21 marca 1980 w Trondheim. Jest byłą norweską biegaczką narciarską. W kwietniu 2018 roku ogłosiła zakończenie aktywnej kariery sportowej.
Kariera sportowa
Jej pierwszym ważnym osiągnięciem było zdobycie srebrnego medalu na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Salt Lake City w sztafecie 4×5 km. Bjørgen początkowo wyróżniała się w sprintach, czego dowodem jest jej siedem zwycięstw w sprintach, które zapewniły jej drugie miejsce w Pucharze Świata w sezonie 2003/2004. W tamtym sezonie gazeta Adresseavisen wyliczyła, że Marit zarobiła 800 000 koron norweskich na nartach i prawie 1 500 000 koron wliczając w to pieniądze od sponsorów i czesne. W kolejnym sezonie 2004/2005 Marit Bjørgen wygrała Puchar Świata i zdobyła pięć medali na Mistrzostwach Świata w Oberstdorfie w Niemczech – trzy złote (bieg na 30 km, sprint drużynowy, sztafeta 4×5 km), jeden srebrny (bieg przełajowy 7,5+7,5 km) i jeden brązowy w biegu na 10 km.
Na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Turynie w 2006 roku zdobyła jednak tylko srebrny medal w biegu na 10 km techniką klasyczną i wypaliła się w pozostałych biegach, upadając na mecie sztafety, skarżąc się na ból brzucha, zapalenie oskrzeli i wysokie ciśnienie krwi. Na Mistrzostwach Świata w Sapporo w 2007 roku zdobyła dwa brązowe medale w sztafecie i sprincie drużynowym.
Nie radziła sobie dobrze w sezonach 2007/08 i 2008/09, zajmując jedenaste i dziesiąte miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata, co było jej najgorszym wynikiem od sezonu 2001/02. Na Mistrzostwach Świata w Libercu w 2009 roku zakończyła rywalizację zupełnie bez medalu, a jej najlepszym indywidualnym wynikiem było dziewiąte miejsce w sprincie. W wyniku tych niepowodzeń postanowiła zmienić swoje metody treningowe i zakończyła współpracę ze swoim osobistym trenerem Sveinem Tore Samdalem, skupiając się na poprawie techniki łyżwiarskiej poprzez trening równowagi, koordynacji i siły. Badania lekarskie potwierdziły, że jej astma uległa pogorszeniu i od czerwca 2009 roku pozwolono jej przyjmować nowe leki.
Złoto w Vancouver w 2010
Na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Vancouver w 2010 roku udało jej się w końcu zdobyć złoty medal olimpijski – w sprincie techniką klasyczną, a następnie dołożyła złoto w skiathlonie i sztafecie na tych samych igrzyskach.
Na Mistrzostwach Świata w Oslo w 2011 roku cztery z pięciu biegów, w których startowała (sprint, skiathlon, 10 km klasyk i sztafeta), zamieniła na zwycięstwa i tylko drugie miejsce w finałowym biegu na 30 km uniemożliwiło jej wyrównanie rekordu Rosjanki Eleny Vjalbe, która wygrała pięć biegów na Mistrzostwach Świata w Trondheim w 1997 roku. Od 20 marca 2011 roku jest rekordzistką pod względem największej liczby zwycięstw w Pucharze Świata, wyprzedzając Jelenę Vjalbe, która odniosła 45 zwycięstw. W całym sezonie 2010/11 odniosła 17 zwycięstw w Pucharze Świata, bijąc rekord Bente Skari ustanowiony w 2003 roku. Do 2015 roku wygrała 75 wyścigów indywidualnych, a także czterokrotnie zwyciężyła w klasyfikacji generalnej (2004/05, 2005/06, 2011/12, 2014/15).
Medale w Soczi
Zdobyła trzy złote medale na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Soczi w 2014 roku, stając się najbardziej utytułowaną narciarką olimpijską w historii Zimowych Igrzysk Olimpijskich z dorobkiem 6 złotych, 3 srebrnych i jednego brązowego medalu.
W styczniu 2015 roku została zwyciężczynią klasyfikacji generalnej Tour de Ski. Zdobyła dwa złote medale na Mistrzostwach Świata w narciarstwie klasycznym w Falun w 2015 roku, zwiększając liczbę swoich triumfów na mistrzostwach do 14 i wyrównując historyczny rekord Jeleny Vjalbe z lat 1989-1997.
Opuściła sezon 2015-16 z powodu ciąży i wróciła na Puchar Świata w Ruce, w Finlandii, w listopadzie 2016 roku, jedenaście miesięcy po urodzeniu syna Mariusa. Była dziesiąta w sprincie otwarcia, a w drugim biegu – 10 km klasykiem – odniosła 103. zwycięstwo w karierze. Została rekordzistką podczas Mistrzostw Świata w narciarstwie klasycznym 2017 w Lahti, kiedy zdobyła swój piętnasty złoty medal w skiathlonie 2×7,5 km. Po mistrzostwach przeszła testy na obecność dopingu. Udało jej się udowodnić, że podwyższony poziom 19-Norandrosteronu w jej próbce był spowodowany przez zatwierdzony lek Primolut-N i została ułaskawiona. Na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018 w Pyeongchang wygrała bieg na 30 km stylem klasycznym i sztafetę 4×5 km, była druga w skiathlonie i trzecia na 10 km stylem dowolnym i w sprincie par. Jest także rekordzistką Pucharu Świata z 114 zwycięstwami indywidualnymi i 30 drużynowymi. Jest także rekordzistką Pucharu Świata z 114 zwycięstwami indywidualnymi i 30 drużynowymi.
W 2005 i 2018 roku Idrettsgallaen została uznana norweską sportsmenką roku, a w 2014 roku otrzymała międzynarodową nagrodę Fair Play Patron Award for Sportsmanship.
W 2020 roku ogłosiła, że wraca do narciarstwa, ale będzie brać udział tylko w wyścigach długodystansowych. Rok później zajęła drugie miejsce w Biegu Wazów.
Życie osobiste
Jest singielką i mieszka w Oslo ze swoim chłopakiem Fredem Børre Lundbergiem, byłym mistrzem olimpijskim w kombinacji norweskiej. 26 grudnia 2015 roku urodziła syna Lundberga. Miała piercing w lewej brwi od 19 roku życia, kiedy była w liceum. W marcu 2019 roku urodził się jej drugi syn.