Kung fu to termin używany poza Chinami w odniesieniu do szerokiego zakresu chińskich sztuk walki. Zarówno z bronią, jak i bez. Walki mogą być zarówno twarde, jak i miękkie, agresywne i umiarkowane.
Skąd się wzięła nazwa Kung Fu
Kung fu jest poprawnie tłumaczone jako umiejętność zdobyta poprzez długą i żmudną pracę. Może być użyty w kontekście każdego rzemiosła lub sztuki, jak na przykład sztuka układania kwiatów. W samym języku chińskim termin wushu (wushu) lub chuan-fa jest używany w odniesieniu do sztuk walki.
Wushu jest standardowym terminem zalecanym przez rząd chiński dla form walki, sportu i pokazów i tak jak termin ten rozprzestrzenił się poza Chinami, stał się bardziej synonimem form sportowych i pokazowych. W tym tych bardziej zaawansowanych, przypominających gimnastykę. Czasami nie zwracają one uwagi na aspekt samoobrony i zdrowia, które leżą u podstaw tradycyjnych stylów, ale raczej na skuteczność ruchów. Można zauważyć, że nauczyciele tradycyjnych stylów spoza Chin zdystansowali się od tego terminu i nadal używają zbiorczego określenia gongfu dla swoich stylów walki.
Historia powstania
Kung fu i inne podobne dalekowschodnie techniki walki powstały pod wpływem starożytnej indyjskiej sztuki walki zwanej kalaripayattu. Pochodzenie kalaripayattu nie jest do końca jasne. Według niektórych japońskich historyków na indyjskie sztuki walki miała nawet wpływ tradycyjna grecka metoda walki zwana pankrationem, która została przywieziona do Indii przez Aleksandra Wielkiego. Indyjska kasta wojowników Kshatriyas już wcześniej praktykowała sztukę walki, która stopniowo ewoluowała w karapaito, przekształconą następnie wieki później w sztukę znaną jako kalaripayattu.
Pogląd ten znajduje potwierdzenie w tradycyjnej legendzie o pochodzeniu kung fu. Zgodnie z tradycją w VI wieku południowoindyjski książę Bodhidharma, który opanował karapaito, został buddyjskim mnichem i udał się do Chin by szerzyć nauki znane później jako buddyzm chan, z którego po zaimportowaniu do Japonii rozwinął się buddyzm zen. W Chinach osiedlił się w klasztorze Shao-lin. Jako buddyjski mnich Bodhidharma nie używał sztuk walki, ale widząc zubożałą kondycję fizyczną tamtejszych mnichów nauczył ich technik walki, by pomóc im poprawić ich kondycję. Mnisi z klasztoru Shaolin dalej rozwijali ćwiczenia Bodhidharmy i przyjmowali wpływy od przybyszów z całego świata. Stopniowo rozwinęło się wiele stylów, a klasztor Shaolin stał się ich centrum.
Filozofia Kung Fu
Oprócz buddyzmu Chan w nauczaniu różnych stylów wykorzystywane są inne chińskie systemy filozoficzne, kosmologiczne i medyczne. Należą do nich: taoizm, dwoistość Yin i Yang w znaku Tai Chi, osiem trygramów i 64 heksagramy Księgi Przemian (I Ching), Pięć Przemian (żywiołów) – ziemia, ogień, drewno, woda i metal, Dwanaście Znaków Chińskiego Zodiaku, doktryna zasady Qi, punkty i ścieżki akupunkturowe.
Praktyka Wushu kładzie duży nacisk na stopniowy i indywidualny rozwój jednostki we wszystkich aspektach, zarówno fizycznych jak i psychicznych. Priorytetem tradycyjnych stylów wushu jest aspekt walki w realnych warunkach.
Style Kung Fu
- Styl Białego Żurawia – pinyin Bái Hè Quán
- Styl modliszki – pinyin tánglángquán
- Styl małpy – Hou Quán
- Styl żmiji – bardziej odpowiedni dla kobiet, ponieważ kobieta jest jak wąż)
- Styl tygrysa – najtrudniejszy styl
- Wing Chun – niektóre szkoły zarejestrowały różne warianty pisowni jako nazwę handlową, takie jak Wing Tsun, Ving Tsun
- Styl rodziny Hung – Hungga lub Hunggar – pinyin Hóng Jiā, Yale Hung Gar lub Hung Kuen, pinyin Hóng Quán, Yale Hung Kyun
- Orli Pazur – pinyin Yīng Zhuǎ Pài
- Pijana Pięść – pinyin Zuì Quán – wątpliwe jest czy kiedykolwiek była używana do walki, często nazywana jest Suikenem
- Sing I chuan – pinyin Xíng yì quán
- Styl Ośmiu Trigramów – Pa-kua chang, pinyin Bāguàzhǎng
- Taijiquan – pinyin tàijíquán, uproszczony angielski tai-chi lub tajchi
Sport
Wushu rywalizuje się w dwóch kategoriach. Pierwszym z nich jest taolu, gdzie zawodnik jest oceniany na podstawie wykonanych ruchów i elementów. Rywalizuje sam lub jednocześnie z partnerką w jednolitej choreografii. Drugą dyscypliną jest sanda, w której walczy ze sobą dwóch zawodników. Pieczę nad tym sportem trzyma Międzynarodowa Federacja Wushu (IWUF)