Iga Natalia Świątek urodziła się 31 maja 2001 w Warszawie. Jest polską zawodową tenisistką. Dzięki tytułowi na French Open 2020 została pierwszą polską mistrzynią Wielkiego Szlema w historii i w wieku dziewiętnastu lat najmłodszą paryską mistrzynią od czasu Rafaela Nadala w 2005 roku, a wśród kobiet od Moniki Seles. W swojej dotychczasowej karierze wygrała trzy turnieje singlowe w ramach WTA Tour. Zdobyła siedem tytułów turnieju ITF.
Jej najwyższa pozycja w rankingu singli WTA to nr 4 we wrześniu 2021 roku i nr 41 w deblu w październiku tego samego roku. W 2016 roku jej trenerem został Piotr Sierzputowski. Współpracuje również z psycholog Darią Abramowiczową.
W tenisie juniorskim poprowadziła polską reprezentację do zdobycia juniorskiego trofeum Fed Cup 2016, zdobyła tytuł singlowy na Wimbledonie 2018 po pokonaniu Leonie Küng, zdominowała debel na French Open 2018 w parze z Caty McNally i wraz z Kają Juvan zabrała do domu złoto deblowe z Letniej Olimpiady Młodzieży 2018 w Buenos Aires. W 2019 roku zadebiutowała w turnieju WTA grając swój pierwszy finał w Ladies Open Lugano i awansując do ósmego finału French Open. Zdobyte punkty wprowadziły ją w wieku 18 lat do światowej elitarnej 50-tki. W Roland Garros 2020 pomściła swoją ubiegłoroczną porażkę z Rumunką Simoną Halep, przechodząc przez zawody bez straty seta i zdobywając swój dziewiczy tytuł. Po turnieju była już klasyfikowana w pierwszej dwudziestce.
Życie prywatne
Urodziła się w 2001 roku w Warszawie, jako córka Doroty i Tomasza Świątek. Jego ojciec jest byłym polskim wioślarzem, olimpijczykiem w czwórce podwójnej na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Seulu w 1988 r. Jego mama jest ortodontką. Jej starsza o trzy lata siostra Agata została studentką stomatologii na Wydziale Lekarskim w Lublinie. Ojciec zachęcał obie córki do rozwijania ducha rywalizacji i wolał, by wybierały sporty indywidualne, które wymagały większej odpowiedzialności za wynik. Agata Świątek pływała, ale po trudnościach zaczęła grać w tenisa. W 2013 roku, w wieku 15 lat, weszła na tor juniorski ITF. Jednak ciągłe komplikacje zdrowotne utrudniały jej rozwój kariery. Iga poszła za nią na korty tenisowe, stawiając sobie za cel pokonanie siostry. Od lat szkolnych trenowała w warszawskim klubie Mera, z którego w wieku 14 lat przeszła do Legii Warszawa. Była członkiem warszawskiej Legii.
Kariera juniorska
Jej najwyższe miejsce na juniorskich rankingach łączonych to 5 miejsce w marcu 2019 roku. W 2015 roku w wieku 13 lat zadebiutowała na turnieju juniorskim ITF, gdzie w kwietniu i maju zdominowała dwa kolejne turnieje kategorii 4. Przed końcem sezonu 2015 zaczęła grać w zawodach drugiej kategorii. Została niepokonaną finalistką zarówno w grze pojedynczej jak i podwójnej Czech Junior Open. Zadebiutowała w Wielkim Szlemie podczas French Open 2016, gdzie dotarła do ćwierćfinału zarówno w singlu, jak i w deblu. Następnie zdobyła trofeum Canadian Open Junior Championships z pierwszej kategorii, po finałowym zwycięstwie nad Serbką Olgą Danilović.
W turnieju Traralgon Junior International 2017 w kategorii pierwszej zdobyła zarówno tytuł singla, jak i debla. Chociaż odpadła na początku Australian Open 2017, awansowała do swojego pierwszego finału Wielkiego Szlema w deblu w Melbourne razem z Mają Chwalińską. Tam Polki uległy kanadyjskiemu duetowi Bianca Andreescu i Carson Branstine. Następnie zagrała swój pierwszy singlowy finał we włoskim Trofeo Bonfiglio w najwyższej kategorii A. W walce o tytuł nie dorównała jednak Rosjance Jelenie Rybakinie, a jej sezon zakończył się przedwcześnie po ćwierćfinale French Open 2017, gdy przeszła operację prawej kostki. Powrót do zdrowia wymagał kolejnych siedmiu miesięcy.
Mimo, że w 2018 roku zagrała tylko w dwóch turniejach wielkoszlemowych i trzech innych imprezach singlowych, koniec jej juniorskiej kariery był jej najlepszym sezonem. Po roku nieobecności wróciła na korty podczas turnieju French Open 2018, gdzie została wyeliminowana w półfinale przez amerykańską deblistkę Caty McNally. Z Amerykanką zdobyła trofeum Wielkiego Szlema w paryskim deblu po mistrzowskim meczu z Japonkami Yuki Naito i Nahō Sato. Miesiąc później triumfowała jako czwarta Polka na trawie w singlu na Wimbledonie 2018. Z pozycji niestowarzyszonej pokonała rozstawioną z numerem 1 w USA Whitney Osuigwe w rundzie otwierającej, tracąc z nią tylko jednego seta w turnieju. W meczu o tytuł pokonała Szwajcarkę Leonie Küng. Wśród juniorek po raz ostatni startowała na Letnich Młodzieżowych Igrzyskach Olimpijskich 2018 w Buenos Aires w październiku.
Kariera zawodowa
2016-2018: Niepokonana w siedmiu finałach ITF
W październiku 2016 roku zadebiutowała na kortach ITF w turnieju rangi major, awansując z dwurundowych kwalifikacji do turnieju $10,000 w Sztokholmie. Była niepokonana w grze pojedynczej i wygrała turniej po finałowym zwycięstwie nad Rumunką Laurą-Ioaną Andrei. W turnieju ITF, w którym grała regularnie do końca sezonu 2018, wygrała wszystkie siedem finałów singla. Pierwsze trzy trofea zdobyła w wieku 15 lat. Swój czwarty triumf w Pelham zanotowała w lutym 2018 roku po siedmioletniej nieobecności na korcie spowodowanej kontuzją. Po juniorskim Wimbledonie w lipcu 2018 roku nie wyjechała na kontynent amerykański i pozostała w Europie. Oprócz US Open zdominowała dwa wydarzenia ITF, NEK Ladies Open w Budapeszcie i Montreux Ladies Open w Szwajcarii. W półfinale tego ostatniego turnieju znokautowała najwyżej rozstawioną Kolumbijkę Marianę Duque Mariño, która zajmowała 20. miejsce w rankingu. Były to jej dwa ostatnie turnieje ITF w tym roku kalendarzowym. Dzięki zdobytym punktom po raz pierwszy znalazła się w pierwszej dwusetce światowej elity, a w połowie września awansowała z 298 na 180 miejsce w rankingu. W całym sezonie 2018 doświadczyła gwałtownego wzrostu z 727 miejsca w styczniu do 174 miejsca w klasyfikacji końcowej.
2019: Pierwszy finał WTA i wejście do Top 50
Sezon otworzyła kwalifikacjami w Auckland podczas ASB Classic, gdzie przegrała w finale w trzeciej rundzie ze Słowaczką Janą Čepelovą. Jej debiut w turnieju głównym WTA Tour nastąpił w wielkoszlemowym turnieju singlowym Australian Open. Wygrała w pierwszej rundzie singla z numerem 22 Ana Bogdanova z Rumunii po trzyrundowych eliminacjach, w których w ostatnim meczu pokonała Amerykankę Daniella La. Jednak w drugiej rundzie wygrała tylko dwie partie z Włoszką Camilą Giorgi. Pierwsze zawody poza Wielkim Szlemem rozegrała miesiąc później podczas Hungarian Ladies Open w lutym. Po przejściu przez siatkę kwalifikacyjną, w drugiej rundzie trafiła na rakietę najwyżej rozstawionej późniejszej mistrzyni Alison Van Uytvanck.
W wieku 17 lat osiągnęła swój debiutancki finał w turnieju WTA podczas turnieju Ladies Open Lugano 2019 na clay’u. W drugiej rundzie po raz pierwszy znokautowała członkinię światowej elity Top 50, trzecią w kolejności Słowaczkę Viktorię Kuzmovą, a następnie Białorusinkę nr 8 turnieju Verę Lapkovą. W półfinale zdekapitowała Czeszkę Kristynę Pliskovą, pozwalając jej na rozegranie jednej gry. Udane skrócenie Polki za pomocą cruising slashing forehandu zostało wybrane przez fan poll WTA uderzeniem roku 2019 Nie znalazła jednak recepty w walce o tytuł z 28-letnią Słowenką Poloną Hercogovą po przegranym w trzech setach meczu. Dzięki temu po raz pierwszy w karierze znalazła się w elitarnej setce światowych rankingów. W edycji z 15 kwietnia 2019 roku została sklasyfikowana na 88 miejscu, na które awansowała ze 115 miejsca. Zakończyła karierę na kortach ziemnych ósmym finałem French Open. W drugim etapie znokautowała 16 w rankingu zawodniczkę Wang Qiang, odnosząc swoje pierwsze zwycięstwo nad zawodniczką z pierwszej dwudziestki światowej czołówki. Jej drogę przez turniej zakończyła wtedy broniąca tytułu Simona Halep, zajmująca trzecie miejsce.
Otworzyła swój sezon na trawie w Nature Valley Classic w Birmingham. Po zawodach kwalifikacyjnych nie udało jej się wystąpić w singlu przeciwko Łotyszce Jelenie Ostapenko, zajmującej czwarte miejsce na świecie. Na początku kwalifikacji do turnieju Eastbourne Nature Valley Classic doznała „kanarka” od Australijki Samanthy Stosur i udała się do All England Club. Jednak w pierwszej rundzie Wimbledonu przegrała w dwóch setach z Viktoriją Golubic ze Szwajcarii, 80. w rankingu kobiet. Sezon letni w Ameryce Północnej rozpoczęła od turnieju Citi Open w Waszyngtonie, gdzie została zatrzymana w drugim pojedynku przez Amerykankę Jessicę Pegulę. W następnym tygodniu, podczas Rogers Cup w Toronto, znokautowała 18.w rankingu Caroline Wotniacki, zanim została pokonana przez Japonkę numer dwa Naomi Osakę. Po zwycięstwie nad numerem 30 Caroline Garcią na otwarcie turnieju Cincinnati Western & Southern Open, uległa 20.w rankingu Anett Kontaveit z Estonii. Zdobyte punkty sprawiły, że po raz pierwszy po sierpniowym turnieju znalazła się w elitarnej pięćdziesiątce. Ostatnim turniejem roku był nowojorski wielkoszlemowy US Open, w którym uległa 11.w rankingu Anastasiji Sevastovej z Łotwy, choć wygrała pierwszego seta. Później przeszła operację stopy i zakończyła sezon jako członkini pierwszej 70-tki rankingu.
2020: Zwycięża French Open i awansuje do światowej czołówki
Sezon otworzyła styczniowym Australian Open, gdzie w drugim meczu znokautowała 31-letnią Hiszpankę Carlę Suárez Navarro, co było jej ostatnim meczem rozegranym na Melbourne Park. W półfinale pokonała rozstawioną z numerem 20 Donna Vekić Chorwatkę, gdzie stoczyła trzysetowy pojedynek trwający 2,42 godziny z rozstawioną z numerem 30 Anett Kontaveit. W decydującym secie jej przeciwniczka prowadziła już 5-1 w gemach. Jednak będąca w formie Polka zdołała wyrównać na 5-5, ale znów straciła swoje podanie. Vekić pokonała ją ponownie w Qatar Total Open w lutym, zanim została zatrzymana w drugiej rundzie przez Rosjankę Svetlanę Kuznetsovą. Był to jej ostatni turniej przed pięciomiesięcznym zawieszeniem sezonu z powodu pandemii koronawirusa. Po wznowieniu gry w sierpniu, w pierwszej rundzie turnieju Western & Southern Open w Billie Jean King Center w Nowym Jorku została pokonana przez Amerykankę Christinę McHale, która znajduje się w pierwszej setce rankingu światowego. Awansowała do trzeciej rundy US Open pokonując Sachię Vickery, grającą z dziką kartą. Nie mogła jednak znaleźć recepty na walkę z późniejszą finalistką Białorusinką Wiktorią Azarenką.
Swoje przygotowania do paryskiego Wielkiego Szlema, Internazionali BNL d’Italia w Rzymie, przerwała w pierwszej rundzie po przegranej z holenderską kwalifikantką Arantxą Rusovą. W drodze do półfinału French Open, wyjątkowo przesuniętego na wrzesień i październik, wyeliminowała kolejno broniącą tytułu i rozstawioną z numerem 19 Markettę Vondroušovą, Tajwanka Sie Su-wei, Kanadyjka z numerem dwa i dziką kartą Eugenie Bouchard, Simona Halep z numerem dwa i numerem jeden turnieju, a także włoska kwalifikantka Martina Trevisan. Wśród ostatnich czterech zawodniczek pokonała setną kobietę w klasyfikacji, Nadię Podoroską z Argentyny. Był to trzeci paryski półfinał pomiędzy dwoma nierozstawionymi tenisistkami w erze Open. Średni ranking obu zawodniczek wynoszący 92,5 był najniższym w historii półfinałowych pojedynków Rolanda Garrosa.
W finale pokonała 21-letnią Amerykankę Sofię Kenin w 1,24 godziny. Tym samym została pierwszą polską mistrzynią Wielkiego Szlema w grze pojedynczej, a także pierwszą mistrzynią od czasu Ostapenko we French Open 2017, która zdobyła swój dziewiczy tytuł WTA Grand Slam. Z pozycji pięćdziesiątej czwartej zawodniczki w rankingu, zdominowała Roland Garros jako najniżej sklasyfikowana tenisistka, a także jako najniżej sklasyfikowana mistrzyni Wielkiego Szlema od czasu Sloane Stephens podczas US Open 2017. Stała się też siódmą niezastrzeżoną zwyciężczynią Wielkiego Szlema w erze Open. W wieku 19 lat i 4 miesięcy została pierwszą singlową mistrzynią Wielkiego Szlema urodzoną w XXI wieku bez podziału na płeć oraz najmłodszą zwyciężczynią turnieju w Paryżu od czasu 18-letniej Moniki Seles w 1992 roku.
Przez całe zawody nie straciła seta, co po raz ostatni udało się Justine Henin w 2007 roku. Co więcej, żadna z jej przeciwniczek nie straciła więcej niż cztery gemy na seta i pięć gemów na mecz. W sumie przegrała tylko 28 meczów, najmniej w turnieju Wielkiej Czwórki od czasu 20 przegranych meczów Steffi Graf podczas French Open w 1988 roku. Ostatnią polską finalistką Wielkiego Szlema była Agnieszka Radwańska na Wimbledonie w 2012 roku, a jedyną Polką na Roland Garros była Jadwiga Jędrzejowska w 1939 roku. Dzięki zdobytym punktom po raz pierwszy w karierze znalazła się w pierwszej dwudziestce, zajmując 17 miejsce. W turnieju deblowym French Open wraz z Amerykanką Nicole Melicharovą dotarły do półfinału, w którym przegrały z rozstawionymi z numerem 14 Chilijkami Alexą Guarachi i Desirae Krawczyk.
2021: Iga jako finalistka kobiecej ósemki we wszystkich Wielkich Szlemach
Sezon dotknięty pandemią koronawirusa rozpoczął się w Melbourne Grand Slamem przygotowującym do Gippsland Trophy na Melbourne Park w lutym. Po wolnym losowaniu znokautowała rozstawioną z numerem 2 Słowenkę Kaję Juvanovą, a następnie została zatrzymana w trzeciej rundzie przez rozstawioną z numerem dziewiątym Rosjankę Jekaterinę Alexandrovą. Podczas Australian Open powtórzyła swój wynik z poprzedniego roku, awansując do ósmej rundy, pokonując Francuzkę Fionę Ferro, sklasyfikowaną na 46 miejscu. Tam jej porażka z finału French Open 2020 została pomszczona przez numer dwa Simonę Halep, choć Polka wygrała pierwszego seta. Rumunka wygrała w ten sposób swój setny mecz w Wielkim Szlemie. Swoje drugie trofeum w karierze zdobyła w lutym w Adelaide International, nie tracąc w całym turnieju ani jednego seta, podobnie jak podczas zwycięskiego French Open.
W zawodach przegrała tylko dwadzieścia dwie gry. Awansowała do finału pokonując rozstawioną z numerem sześćdziesiątym Jil Teichmann, a następnie przegrała zaledwie cztery gemy z dwunastą Belindą Bencic w meczu o tytuł. W marcu opuściła Mistrzostwa Tenisowe w Dubaju w trzeciej rundzie, oddając zaledwie cztery gemy późniejszej mistrzyni Garbiñe Muguruzy w jednogodzinnym turnieju. Przegrała również w trzeciej rundzie turnieju Miami Open, po słabym meczu z numerem 4 na świecie, Aną Konjuh z Chorwacji, która wracała do gry po czwartej operacji barku.
Sezon na kortach ziemnych otworzyła w maju turniejem Mutua Madrid Open. Po pokonaniu Alison Riske i Laury Siegemund dotarła do ósmej rundy, gdzie została znokautowana przez numer 1 na świecie Ashleigh Barty. W następnym tygodniu zdobyła swój trzeci tytuł w karierze w turnieju Internazionali BNL d’Italia w Rzymie. W czwartej rundzie była na skraju eliminacji, gdy w drugim secie odrzuciła dwa punkty meczowe w meczu z Barborą Krejcikovą. W ciągu jednego dnia pokonała najpierw szóstą w rankingu Elinę Svitolinę, a następnie amerykańską nastolatkę Cori Gauff w półfinale. W walce o tytuł zdekapitowała w 46 minut numer dziewięć Karolinę Pliskovą, tracąc przy tym zaledwie trzynaście wymian.
W kolejnej edycji rankingu WTA po raz pierwszy awansowała do pierwszej dziesiątki, którą ukończyła. Na turnieju Rome Masters została pierwszą mistrzynią, która wygrała finał 6-0 i 6-0. Dotarła do ćwierćfinału French Open bez straty seta. W dniu swoich 20 urodzin zagrała mecz singlowy przeciwko swojej największej przyjaciółce na korcie, Kayi Juvanovej. Następnie pokonała Rebeccę Peterson, rozstawioną z numerem 30 Anett Kontaveit oraz ukraińską nastolatkę Martę Kostyuk. Nie obroniła jednak trofeum, gdyż w ćwierćfinale pokonała rozstawioną z numerem 18 Marię Sakkari. Wraz z Amerykanką Bethanią Mattek-Sands awansowała do finału debla w Paryżu, gdzie przegrały z Czeszkami Krejčíkovą i Siniakovą.
Sezon na trawie rozpoczęła od turnieju Viking International Eastbourne. Po pokonaniu Brytyjki Heather Watson, została znokautowana przez czwartą w rankingu Darię Kasatkinę. Po wygraniu pierwszego seta, przez resztę meczu z Rosją zagrała tylko jednego gema. Po przegraniu jednego gema z Iriną-Camelią Begu, awansowała do ósmego finału Wimbledonu. Tam przegrała z Tunezyjką Ons Dzhabour, która wykorzystała wszystkie siedem swoich break pointów.
Jej jedynym przygotowaniem przed nowojorskim Wielkim Szlemem był sierpniowy Western & Southern Open w Cincinnati, gdzie ponownie przegrała z numerem 20 na świecie Djabour po wolnym losowaniu. Dzięki zwycięstwu w trzeciej rundzie US Open nad Anett Kontaveit, stała się jedyną tenisistką w tym sezonie, która awansowała do drugiego tygodnia gry we wszystkich czterech Wielkich Szlemach. W czwartej rundzie została wyeliminowana przez nr 12 na świecie i aktualną mistrzynię olimpijską Belindę Bencic, z którą straciła cztery punkty w tiebreaku otwierającym seta i ostatecznie przegrała go 12:14. W drugiej połowie września przyjechała na J&T Banka Ostrava Open jako zawodniczka nr 1 turnieju i z nowym wysokim numerem 6 w rankingu.
Zawody drużynowe
Zawody juniorów
W 2014 i 2015 roku reprezentowała Polskę na Światowych Finałach Juniorów ITF w kategorii 14-latków. W 2014 roku wygrała wszystkie swoje mecze i pomogła drużynie w zajęciu dziewiątego miejsca na szesnaście startujących. W następnym roku polskie juniorki pozostały niepokonane w grupie wstępnej i przegrały w półfinale. W juniorskim Fed Cup 2016, ograniczonym wiekowo do 16 lat, stworzyła zwycięską drużynę z Mają Chwalińską i Stefanią Rogozińską-Dzik. W finale pokonała Amandę Anisimovą w meczu z USA, a w parze z Chwalińską pokonała parę deblową Caty McNally i Claire Liu. Wygrywając 2-1 w swoich meczach, Polacy zdobyli swój drugi tytuł w ciągu jedenastu lat. Jej ostatni udział w tenisie juniorskim miał miejsce podczas Letnich Młodzieżowych Igrzysk Olimpijskich 2018 w Buenos Aires w październiku. W ćwierćfinale singla uległa Clarze Burel z Francji. Razem ze Słowenką Kają Juvanovą zdobyła złoto w deblu, pokonując w finale japońską parę Yuki Naito i Naho Sato. Wcześniej pokonała obie Japonki w finale debla podczas French Open 2018.
Billie Jean King Cup
W 2018 roku zadebiutowała w polskim Fed Cup w meczu Grupy 1 Strefy Europa-Afryka z Turcją, w którym wraz z Alicją Rosolską przegrała mecz deblowy. Polki wygrały w tym meczu 2-1. Do 2022 roku wystąpiła w ośmiu międzynarodowych meczach w tych zawodach z bilansem 5-2 w singlu i 2-1 w deblu.
Letnie Igrzyska Olimpijskie
Na odłożonych w czasie Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2020 w Tokio reprezentowała Polskę w dwóch zawodach. W grze pojedynczej najpierw zmierzyła się z Niemką Moną Barthel, zajmującą trzecie miejsce na świecie. Następnie jednak uległa rakiecie Hiszpanki Pauli Bados, z dołu pierwszej trzydziestki rankingu. Wystąpiła także w deblu mieszanym z Łukaszem Kubotem. Zostali znokautowani w ćwierćfinale przez późniejszych srebrnych medalistów Jelenę Vesninę i Aslana Karaceva z Rosji.
Styl gry tenisistki
Iga Świątek trenuje tenis na pełnym korcie. Do swojej koncepcji gry włącza naprzemienny rytm i zmienność uderzeń. Styl ten charakteryzuje się agresywnym forehandem i backhandem, które są kontrolowane przez górną rotację. Scharakteryzowała swoją grę mówiąc: „twardy serw, topspin i backhand po linii. Włączyła do tego pędzenie do siatki i wysokiej jakości volleye. Szorty stały się integralną częścią jej gry. W półfinale turnieju w Lugano przeciwko Kristynie Pliskovej wygrała plebiscyt fanów WTA 2019 na uderzenie roku, wykonując przezabawny, skrócony slam przez kort z linii bazowej. Jako swoją ulubioną nawierzchnię wymieniła mączkę ceglaną, na której dorastała od dzieciństwa.
Trenerzy Igi Świątek
Jej pierwszym trenerem w kategoriach juniorskich i młodzieżowych był Michał Kaznowski, z którym pracowała do French Open 2016. Jolanta Rusin-Krzepotová prowadziła przygotowanie fizyczne przez około cztery lata do US Open 2019. Latem 2016 roku jej trenerem został Piotr Sierzputowski. Pod jego okiem były brytyjski tenisista i trener reprezentacji Polski w Pucharze Davisa Nick Brown służył jako okazjonalny doradca w zespole realizacyjnym. Współpracuje także z psycholog Darią Abramowiczową.