Hwarangdo jest azjatycką sztuką walki wywodzącą się z terenów dzisiejszej Korei. Zawiera dużą ilość elementów walki z różnych sztuk. Obecnie przeżywa renesans, a niektóre z jej technik są trenowane i wykorzystywane jako podstawowe przez jednostki bojowe przeznaczone głównie do misji specjalnych.
Historia
Dzisiejsza Korea czyli Półwysep Koreański, była kiedyś podzielona na trzy królestwa: Koguryo, Pekche i Silla. Największym z nich było Koguryo. Zajmowała ona cały obszar dzisiejszej Mandżurii i północną część Półwyspu Koreańskiego. W V wieku Koguryo próbowało zdominować swoich mniejszych sąsiadów. Pekche zostało prawie zmiażdżone i zmuszone do przeniesienia swojej stolicy dalej na południe. Silla była nieustannie atakowana i zastraszana. W toku rozwoju historycznego doszło jednak do niezwykłego zjawiska. Królestwo Silla nie poddało się militarnemu naciskowi Koguryo i stało się wiodącym królestwem koreańskim.
Królestwo zostało zjednoczone i stworzono nowe instytucje wojskowe z bardzo silną machiną militarną. Najważniejszą z tych instytucji był Hwarang, który skupiał trzon młodych mężczyzn szlachetnie urodzonych. Ci ludzie mieli zostać generałami, mężami stanu i innymi przywódcami. Wielki okres tego zjednoczonego królestwa trwał od 661 do 935 roku n.e. i charakteryzował się szybkim rozwojem kraju. W okresie, gdy królestwo Silla było zagrożone przez Koguryu, rząd z pomocą ludu zorganizował szkołę intelektualnej i militarnej myśli i sztuki pod kierunkiem najwyższego mnicha buddyjskiego w kraju, Won Kwang Bopsa.
Powstanie szkoły Hwarang
Szkoła ta nosiła nazwę HWARANG, co oznacza „Kwiat Młodości”. Do tej klasztornej szkoły król Silly wysyłał swoich synów i oddanych żołnierzy, aby byli szkoleni w myśli filozoficznej i sztukach wojskowych opracowanych przez Won Kwang Bopsa. Z dużą pomocą sztuki wojskowej i kodeksów moralnych głoszonych przez twórców systemu hwarangdo, ten mały kraj pokonał swoich znacznie większych i potężniejszych sąsiadów (Koguryo i Pekche) i zdominował cały półwysep zwany Koreą na wiele wieków. Dwaj wojownicy Hwarang, Kui San i Chu Hwang, otrzymali od Won Kwang Bops pięć zasad, którym podporządkował on swoje życie. Do tego doszły z czasem inne cechy charakterystyczne dla uczniów Hwarangdo. Od samego początku klasztor Won Kwang Bops był ośrodkiem nauczania religijnego, miejscem wysokiej nauki i poligonem do opanowania sztuki wojennej.
Hwarang stał się koreańską wersją Kodeksu Bushido, który był popularny w Japonii. Wielu członków rodziny królewskiej było tu szkolonych, a do najsłynniejszych wojowników Hwarang należał generał Ioo Sin Kim. Podczas panowania dynastii Ri, Hwarangdo podupadło jako system walki. Tylko sztuki i nauki intelektualne były oficjalnie uznawane. Doprowadziło to do wygnania wojowników, którzy zostali zmuszeni do wycofania się do klasztorów buddyjskich. Tak jak świątynie i klasztory w Europie były ośrodkami nauki, tak klasztory buddyjskie w Korei służyły zachowaniu fizycznych i religijnych aspektów hwarangdo. Hwarangdo pozostawało w koreańskich świątyniach aż do początku lat 50-tych. W tym czasie dwaj koreańscy bracia, Joo Bang Lee i Joo Sang Lee, zaczęli studiować tę sztukę i przywieźli ją do Stanów Zjednoczonych. To w zasadzie doprowadziło do ponownego odkrycia i spopularyzowania jej jako sztuki walki z możliwością wykorzystania niektórych jej technik we współczesnej walce międzyludzkiej.
Hwarangdo i jego związek z walką
Hwarangdo różni się od wielu innych, bardziej znanych form walki tym, że jest pomyślane wyłącznie jako walka na śmierć i życie. W gruncie rzeczy jego celem nie jest wychowanie, nie jest sportem ani formą samodoskonalenia, choć może służyć tym celom. Obejmuje ona wszystkie formy walki osobistej, szkolenie w posługiwaniu się bronią strzelecką oraz szkolenie w technikach odzyskiwania przytomności. Uważa się ją za dialektyczną formę walki, ponieważ łączy w jedność przeciwstawne elementy. Nie należy ona ani do kategorii twardej, bezpośredniej walki jak karate, boks koreański czy tajski, ani do kategorii miękkiej, okrężnej walki, jak aikido. Obejmuje i skutecznie wykorzystuje zarówno techniki twarde, jak i miękkie, bezpośrednie i okrężne.
Elementy walki
Jin
symbolizuje miękkość i ciemność, a w sztukach walki jest reprezentowany przez miękkie elementy walki. Jego moc jest siłą „miękko spadającej wody”, która kształtuje kamień. Jego typowym ruchem jest ruch okrężny, o sile zamachu bicza. Jego tendencją jest jednoczenie i łączenie (kontakt).
Yang
symbolizuje twardość i klarowność, a reprezentuje ją sztuka twardych, linearnych form walki. Jego siła jest równa sile (twardości) stali lub kamienia. Jego typowym ruchem są linie proste i kąty. Siłę zyskuje się poprzez chwytanie. Jego tendencją jest utrzymywanie dystansu pomiędzy walczącymi przeciwnikami.
Hwarangdo łączy w sobie oba te elementy. Znany jest z wirujących i okrężnych uderzeń stopą, które opisują krzywiznę do 540° przed uderzeniem w cel, tworząc wysoką odśrodkową energię kinetyczną. Uderzenia te mogą uderzać w głowę, ciało itd., ale mogą też być skierowane w stronę ziemi i prowadzić do potknięcia się lub osaczenia przeciwnika. Cios lub kopnięcie przeciwnika może być skontrowane w ten sam odwetowy sposób, być może poprzez złamanie (pęknięcie) stawów, odrzucenie go lub zaatakowanie punktów nerwowych lub akupunkturowych na jego ciele po uprzednim złapaniu. Po zablokowaniu uderzenia przeciwnika można wykonać uderzenie lub kopnięcie odwetowe.
Sposoby duszenia i zabijania
Można też odpowiedzieć na nią lekkim odchyleniem nadgarstka, a następnie zakończyć obronę wyrzuceniem lub zwichnięciem zaatakowanego stawu. Hwarangdo zawiera również rzuty, kontr-rzuty, techniki uciskania palcami (ok. 300 sposobów), które atakują punkty nerwowe lub akupunkturowe ludzkiego ciała, ok. 30 sposobów duszenia oraz sposoby walki w stójce (na ziemi), które są częściowo oparte na starym mongolskim sposobie walki. Trening z bronią obejmuje kumdo, zarówno walkę mieczem bambusowym, kijami różnej długości, krótką szablą czy włócznią, jak i rzucanie ostrymi kamieniami, sztyletami itp. Na wyższych poziomach mistrzostwa czarnego pasa adepci hwarangdo zaczynają uczyć się uzdrawiających sztuk akupunktury i odrodzenia przez uciskanie palcami. Po osiągnięciu czwartego stopnia czarnego pasa trening hwarangdo jest prowadzony w zupełnie inny sposób niż dotychczas. Rozpoczyna się szkolenie w sztukach walki, składające się z 36 różnych sposobów zabijania.
Dynamiczne techniki hwarangdo
Techniki walki składają się i opierają na kompleksie trzech podstawowych podziałów energii: wewnętrznej, zewnętrznej i psychicznej. Aspekty tych poszczególnych technik są następnie nauczane podczas całego treningu. Hwarangdo obejmuje wszystkie formy walki osobistej. Na wyższym poziomie zajmuje się dyscyplinami psychologicznymi, takimi jak tak zwana „sztuka wewnętrzna”. Techniki te są również skuteczne w tak różnych sytuacjach bojowych, jak osobista samoobrona, walka z tłumem i dużymi grupami ludzi oraz utrzymywanie psychicznej samodyscypliny i dyscypliny. Na fizycznym i technicznym poziomie szkolenia w tej sztuce walki można znaleźć wiele form, które są podobne do szerokiej gamy wojskowych metod.
Techniki tak zwanej „siły wewnętrznej” (negong)
Opierają się one na prawidłowym oddychaniu i koncentracji całej energii w jednym punkcie. Są one uważane za podstawowe techniki dla uzyskania siły w ciosach i kopnięciach. Techniki negong są podzielone na dwadzieścia jeden podgrup:
- Techniki stawowe – koncentrują się na atakowaniu stawów przeciwnika
- Techniki rzutów
- Ćwiczenia oddechowe – wpływają na rozwój siły poprzez kontrolę prawidłowego oddychania
- Techniki walki głową – obejmują elementy techniczne z wykorzystaniem głowy jako broni
- Techniki łamania rąk i ramion – obejmują obronę przed chwytem i chwyt rękami
- Techniki kopnięć – oparte na trzech podstawowych rodzajach kopnięć: szarpanych, uderzanych i okrężnych
- Techniki podduszania i duszenia – o podduszaniu mówimy wtedy, gdy szyja atakowana jest tylko gołymi rękami. Duszenie natomiast wtedy, gdy okolice szyi atakowane są za pomocą przedmiotu, np. sznura, krawata, liny itp.
- Techniki rolowania – do prowadzenia walki poza pozycją
- Techniki samoobrony z pozycji siedzącej
- Techniki samoobrony z pozycji stojącej
- Techniki uderzania
- Formy – istnieje 30 form (hyung), wzorów lub serii ruchów, które są używane jako trening do opanowania każdej techniki
- Łamanie desek lub kamieni – techniki te opierają się na połączeniu siły fizycznej i psychicznej (energii wewnętrznej i zewnętrznej), skoncentrowanej w jednym punkcie
- Techniki uszkadzania umięśnionych części ciała poprzez wyrywanie tkanki mięśniowej tylko rękami
- Samoobrona bez broni przed atakami prowadzonymi bronią krótką
- Obrona przed technikami rzucania
- Obrona przed atakami prowadzonymi przez kopnięcie
- Obrona przed atakami ręcznymi
- Techniki kontroli ramion
- Obrona przed więcej niż dwoma atakującymi
Techniki tak zwanej „siły zewnętrznej” (way-gong)
Zajmują się one powszechnie znanymi elementami walki z kung fu czy karate z wykorzystaniem różnych rodzajów broni. Praktykujący Hwarangdo uczą się używać maczug, mieczy, włóczni, krótkich mieczy, noży i innych egzotycznych broni, a także sztyletów do rzucania, noży, ostrych kamieni i innych broni kłujących.
Techniki „siły mentalnej” (shin-gong)
Wpływają one na „moc energii życiowej” ludzkiego ciała. Są one podzielone na sześć obszarów:
- Kiapsul – Jest to połączenie siły fizycznej, mentalnej i oddechowej z koncentracją w celu rozbicia stałych obiektów.
- Kyuk Pa Sul – Jest to mobilizacja intelektualnej mocy myślowej, czyli mobilizacja ukrytych mocy ludzkiego ciała (w normalnych sytuacjach człowiek używa tylko niewielkiej części tej mocy); przy sumiennym i metodycznie poprawnym treningu można po pewnym czasie osiągnąć pełne wykorzystanie tej mocy.
- Chuem Yan Sul – Technika sugestii (usypiania ludzi).
- Kookup Hwal Bub – Wykorzystanie akupunktury do ożywiania osób rannych.
- Chimgoo Sul Pup – Akupunktura jako nauka medyczna.
- Gun Ship Pup – Sztuka ukrywania się przed innymi (za pomocą dezorientacji, sugestii, skradania się, kamuflażu, manewrów maskujących itp.) Techniki te były stosowane przez szpiegów lub najemnych zabójców, takich jak słynny japoński Ninja, którego imię stało się symbolem tej działalności (wojownicy ninja).
Teoria mocy Ki w sztuce walki hwarangdo
Joo Bang Lee wyjaśnia teorię siły w następujący sposób: obszar danjun (miejsce działania tej siły) znajduje się w ludzkim ciele 1-3 cale poniżej pępka i składa się z trzech punktów: ki – hae jest jeden cal poniżej pępka, kwan – won jest dwa cale dalej, a suk – mon jest trzy cale poniżej pępka. Ten punkt jest centrum, z którego pochodzi cała energia życiowa lub moc. Lee twierdzi, że bez mocy ukrytej w tym miejscu nie można ruszyć palcem. A nawet jeśli człowiek ma tę moc, nie każdy ma taką samą zdolność do kierowania nią i kontrolowania jej. Właściwa metoda i trening w specjalnych technikach opracowanych i rozwijanych przez mistrzów hwarangdo przez ponad 2000 lat powoduje podniesienie poziomu tej mocy i można ją sztucznie kontrolować.
Moc Ki działa w hwarangdo na pięć różnych sposobów: Sposób na uczynienie ciała ciężkim, sposób na uczynienie ciała lekkim, osiągnięcie uczucia, że ciało jest zrobione ze stali, odrętwienie ciała tak, że nie odczuwa się bólu, oraz kontrolowanie sił w różnych częściach ciała i poza nim bezpośrednio za pomocą umysłu (najcięższy sposób); przykładem tej ostatniej formy mocy Ki jest użycie jej do sprawienia, że ręka lub noga porusza się szybciej, niż można to osiągnąć za pomocą czysto fizycznych środków, np. podczas wyprowadzania ciosu lub kopnięcia.
Metody mocy Ki
- Naukowe zastosowanie technik kontroli oddechu w celu rozwinięcia siły Ki
- Używanie technik mentalnych, których uczy medytacja do kontrolowania nieograniczonej ilości mocy Ki poprzez kontrolowanie procesów myślowych. Przykłady tej metody można spotkać u osób, które bez wcześniejszej praktyki w warunkach zewnętrznych (sytuacje stresu psychicznego), takich jak strach czy lęk, są w stanie podnosić lub przenosić przedmioty, które normalnie wymagałyby nieproporcjonalnie większej siły. Na przykład matka podnosząca samochód, w którym pod kołami leży jej dziecko.
W dość mistyczny sposób teoria hwarangdo dotycząca mocy Ki opisuje, w jaki sposób „dusza” lub „energia życiowa” wchodzi do ciała i jak je opuszcza w chwili śmierci. W przestrzeni pomiędzy ósmym i dziesiątym kręgiem od szczytu kręgosłupa, jak wyjaśniają mistrzowie hwarangdo, znajdują się „drzwi”, przez które dusza opuszcza ciało w momencie śmierci. Ta klapka nazywa się myung mon sa hwa hyel.
Dzisiejsze hwarangdo
Obecnie system ten ma następującą formę:
Zasady podstawowe
- Poświęcenie dla swojego kraju,
- Przywiązanie do rodziców,
- Zaufanie i braterstwo wśród przyjaciół,
- Odwaga, by nigdy nie wycofywać się z pozycji w obliczu wroga
- Nigdy nie odbierać życia bez przyczyny
Istotne cechy wojownika hwarangdo
- Ludzki
- Szanujący
- Uprzejmy
- Posiadający Wiedzę
- Zaufany i przyjazny
- Życzliwy
- Mądry
- Pobożny
- Odważny
Dziś hwarangdo jest używane głównie jako celowa potrzeba ochrony życia i zdrowia ludzi. Jego techniki są w pełni praktykowane we współczesnej samoobronie. Jest to więc wieloletnie doświadczenie, które samo w sobie jest gwarancją skuteczności tego systemu. Wiedza ze swej istoty jest wiedzą, która pomaga przewidywać kolejne działania ewentualnych napastników w realistycznych i niebezpiecznych sytuacjach, na przykład na podstawie ich umiejętnych lub nieumiejętnych postaw, działań i zachowań, profesjonalnego lub nieprofesjonalnego posługiwania się bronią itp.
Początkujący uczeń stopniowo zdobywa białe, pomarańczowe, żółte, zielone, fioletowe, niebieskie, brązowe, czerwone i półczarne pasy w zależności od swoich umiejętności. Po osiągnięciu poziomu półczarnego pasa uczeń otrzymuje 8 poziomów czarnego pasa, przy czym 9 jest przyznawany tylko wyjątkowo, a 10 zawsze i tylko Wielkiemu Mistrzowi.