Yas Marina Circuit to tor wyścigowy znajdujący się na wyspie Yas, około trzydziestu minut od stolicy Zjednoczonych Emiratów Arabskich – Abu Dhabi. Zaprojektowany przez architekta Hermanna Tilke tor zadebiutował w mistrzostwach Formuły 1 pod koniec sezonu 2009 i jest miejscem rozgrywania Grand Prix Abu Dhabi. Został ukończony w 2009 roku i stał się główną częścią dużego kompleksu rozrywkowego, w którym znajduje się m.in. Ferrari World.

Grand Prix Abu Dhabi jest swego rodzaju arabską odpowiedzią na Grand Prix Monako. Wystawny sposób w jaki to wydarzenie jest prezentowane, luksusowa architektura i goście najbardziej przypominają europejski klejnot Formuły 1 w Monako.

Charakterystyka toru ruchu

Tor Yas Marina jest wyjątkowym i supernowoczesnym dziełem słynnego niemieckiego architekta, który zaprojektował aż 21 zakrętów na tym torze. Szczególną cechą toru, niespotykaną na innych torach, jest niekonwencjonalnie zaprojektowany pit lane, który prowadzi przez tunel na końcu toru. Luksusowo wyposażony tor ma 70 klimatyzowanych garaży w dwóch budynkach, a kolejnym symbolem jest przejście podziemne pod kompleksem hotelowym lub nawet przejście podziemne pod trybuną główną w jednej ze stref ewakuacyjnych. Wszystkie trybuny na torze są zadaszone, aby chronić widzów przed słońcem, podczas gdy goście VIP mogą oglądać akcję z 60-metrowej „Sun Tower”. Wieża znajduje się w pobliżu prostej finiszowej i wykorzystuje energię słoneczną.

Jedną z głównych atrakcji tego toru jest ciekawy kształt samego toru, a także bardzo zróżnicowane otoczenie (nowoczesne miasto, port i pustynia). Oferuje długie proste nadające się do wyprzedzania, a także dużą liczbę zakrętów różnego typu, z których niektóre są inspirowane słynnymi zakrętami z torów tradycyjnych. Zawiera część bardzo szybką, a z drugiej strony niezwykle wolną. Oprócz trudności samego toru, kierowcy muszą radzić sobie także z wysokimi temperaturami i dużą ilością piasku na trasie.

Tor Yas Marina Circuit ma 12 lewych zakrętów i 9 prawych co oznacza, że podobnie jak w Brazylii czy Turcji jeździ się na nim w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Ma 5,554 metrów długości i cztery długie proste. Najdłuższa z nich ma 1173 metry i jest jednocześnie najdłuższą prostą w kalendarzu Mistrzostw Formuły 1. Aby zwiększyć możliwości wyprzedzania, długie proste kończą się ostrymi zakrętami (nr 8 i 11). Niektóre z nich (jak np. nr 16 i 17) są dość trudne i mogą spowodować, że kierowca straci kontrolę nad tyłem bolidu. Druga część toru charakteryzuje się serią szybkich zakrętów, które przyczyniają się do średniej prędkości, która wynosi około 200 km/h. Zgodnie z tą informacją jest to trzeci najwolniejszy tor w kalendarzu F1. Suma kątów wszystkich zakrętów wynosi 1000° co jest wartością poniżej średniej w porównaniu z innymi torami. Drużyny ustawiają tu swoje bolidy z myślą o dużej sile aerodynamicznej. Hamulce są narażone na duże zużycie, dlatego w samochodach możesz zobaczyć większe kanały hamulcowe, które zapewniają skuteczne chłodzenie.

Abu Dhabi znajduje się na poziomie morza, co daje mu najwyższe średnie ciśnienie atmosferyczne (1,013 hPa) spośród wszystkich torów w kalendarzu. Tutejsze silniki mają dużo mocy w stosunku do otaczającego ciśnienia, co jest zupełnie inną sytuacją w porównaniu z Grand Prix Brazylii, z którym sąsiaduje Grand Prix Abu Zabi. W Brazylii, z powodu wysokości 750 m n.p.m., moc jednostek napędowych spadła aż o 8%.

Ciekawym wyzwaniem jest sam wyścig – ponieważ w czasie wyścigu zachodzi słońce, co ma duży wpływ na warunki panujące na torze. To głównie różnica temperatur będzie miała wpływ na równowagę bolidu. Zawodnicy rozpoczynają wyścig w świetle dnia, ale na metę docierają po zmroku.

Oprócz głównego toru Formuły 1, obiekt ma dwie inne możliwe konfiguracje o długości 3,15 i 2,36 kilometra. Mogą być one używane niezależnie od siebie.

Fakty i liczby

• Długość toru: 5,554 m
• Liczba okrążeń wyścigu: 55
• Długość wyścigu: 305,470 km
• Odcinek startu i mety: 115 m
• Liczba zakrętów: 21 (9 w prawo i 12 w lewo)
• Szerokość toru: 12 – 16 m
• Rekord toru: 1:40.279 (199.387 km/h) – Sebastian Vettel/Red Bull-Renault (2009)
• Najszybsze okrążenie kwalifikacji: 1:39.394 (201.163 km/h) – Sebastian Vettel/Red Bull-Renault (2010)
• Prędkość maksymalna: 320 km/h
• Pierwsze GP: 2009 (zwycięzca Sebastian Vettel (GER) – Red Bull RB5)
• Liczba GP: 2
• Średnie zużycie paliwa: 2,70 kg / okrążenie
• Pełna przepustnica: 60%
• Odcinek toru na pełnym gazie: 1,173 m
• Liczba zmian biegów: ok 52 / okrążenie
• Zużycie opon: średnie
• Zużycie hamulców: Wysokie
• Strategia
  • 1 postój: 27 – 33 okrążenie
  • 2 postoje: 16-27 i 35-41
  • 3 postoje: 14-19, 25-30 i 38-43
• Architekt: Hermann Tilke
• Pojemność Trybun: 50 000

Historia

Po raz pierwszy zamiar zorganizowania Grand Prix Abu Dhabi został ogłoszony podczas Festiwalu Formuły 1 w sezonie 2007. W krótkim czasie został opracowany plan generalny i rozpoczęły się pierwsze rozmowy na temat wyglądu przyszłego toru. Głównym architektem został Hermann Tilke i zdecydowano, że nowy tor będzie podążał za wszystkimi popularnymi trendami. Pierwszą podjętą decyzją był wybór miejsca, którym okazała się sztuczna wyspa Yas. Później zbudowano na nim ogromny park tematyczny Ferrari o łącznej powierzchni 250 000 metrów kwadratowych, z torem leżącym w samym jego centrum. W kompleksie znajduje się nawet najszybsza na świecie kolejka górska. Wkrótce po ogłoszeniu projektu Grand Prix Abu Dhabi zyskało bogatego sponsora, którym zostały linie lotnicze Etihad Airways. Okres obowiązywania umowy został ustalony na trzy lata.

Budowa toru rozpoczęła się w lutym 2007 roku. Na budowie pracowało na zmianę około 14.000 robotników. Do jej realizacji potrzeba było 35 milionów roboczogodzin. Przemieszczono 1,6 miliona metrów sześciennych ziemi, położono 720 tysięcy metrów kwadratowych asfaltu, zużyto 225 metrów sześciennych betonu, położono 30 km linii dla kabli elektrycznych i 25 km rur, 17 km drenażu i 22 km przewodów irygacyjnych. Na torze podczas Grand Prix pomaga około 900 wolontariuszy.

W 2009 roku po raz pierwszy odbyło się egzotyczne Grand Prix Abu Dhabi, które było bardzo ciekawym i dramatycznym zwieńczeniem sezonu. Zwycięzcą został Sebastian Vettel, a ponieważ w Brazylii mistrzem świata był już Jenson Button, Vettel zapewnił sobie wicemistrzostwo. Zrelaksowane podejście do wyścigu było widoczne u większości drużyn i wszyscy zaangażowani dobrze się bawili.

Rok później, w pełnym wrażeń i emocji sezonie, w Abu Dhabi nie było takiej sielanki. Miało się rozstrzygnąć, kto zostanie mistrzem świata. Walka toczyła się pomiędzy Fernando Alonso, Markiem Webberem, Sebastianem Vettelem i Lewisem Hamiltonem. Sebastian Vettel zdominował wyścig i zdobył mistrzostwo świata dzięki drugiemu miejscu Lewisa Hamiltona, siódmemu Fernando Alonso i ósmemu Marka Webbera.

Wyniki ostatnich edycji

Sepang International Circuit to tor wyścigowy, na którym od 1999 roku rozgrywane jest Grand Prix Malezji Formuły 1 oraz inne topowe imprezy sportów motorowych – A1 Grand Prix i MotoGP. Tor leży około 60 km na południe od stolicy Malezji, Kuala Lumpur.

Tor Sepang jest pierwszym dziełem słynnego architekta torów Formuły 1 Hermanna Tilke. Niemiecki architekt zaprojektował później tory w Chinach, Bahrajnie, Turcji i wielu innych miejscach.

Od 1999 roku zawsze zapewniał dramaturgię wyścigów, ale najbardziej dramatyczny był ten z 2009 roku, kiedy ulewny deszcz, który zaczął się po 22 okrążeniach zmusił organizatorów do zawieszenia Grand Prix po 32 okrążeniach. Następnie po prawie godzinnym oczekiwaniu, organizatorzy musieli zawiesić wyścig i zakończyć go przed czasem. Zwycięzcą został Jenson Button.

Charakterystyka toru

Na końcu prostej finiszowej kierowcy osiągają maksymalną prędkość (306,8 km/h). Jest ona bardzo szeroka i w rezultacie oferuje kilka dobrych możliwości wyprzedzania. Na końcu prostej finiszowej kierowcy osiągają swoją maksymalną prędkość (306,8 km/h). Poza tym kierowcy mają do czynienia z dwoma wolnymi zakrętami, na których na drugim biegu jedzie się z prędkością około 75 km/h. To właśnie ten fragment jest najwolniejszą częścią trasy. Odcinek jest bardzo dobrze widoczny z głównej trybuny, na której znajdują się sklepy i centrum rekreacyjne. Tor o dużej przyczepności jest bardzo szybki i stosunkowo wymagający dla hamulców. Pod względem fizycznym jest to jeden z najbardziej wymagających wyścigów w sezonie. Malezja jest tradycyjnie bardzo gorąca, a wilgotność powietrza jest wysoka. Tor jest położony 3,5 km od lotniska w Kuala Lumpur.

Tor może pochwalić się doskonałym zapleczem dla drużyn i bardzo dobrze wyposażonym centrum medialnym. Wadą jest jednak nierówność nawierzchni, spowodowana tym, że tor został zbudowany na terenie, który wcześniej był bagnem.

Dwie konfiguracje wyścigów

Tor oferuje dwie niezależne konfiguracje, dzięki czemu w tym samym miejscu mogą odbywać się jednocześnie dwa wyścigi. Tor Północny, który jest częścią pierwszej połowy głównego toru, powraca na prostą finiszową za zakrętem 6 i ma długość 2,71 km. Tor Południowy, o długości 2,61 km, jest częścią drugiej połowy toru i wykorzystuje przeciwległą prostą. Łączy się on z głównym torem w ósmym zakręcie. Tor oferuje także możliwość ścigania się na gokartach i motocrossie.

Fakty i liczby

• Długość toru: 5 543 m
• Liczba okrążeń wyścigu: 56
• Długość wyścigu: 310,4 km
• Odcinek startu do mety: 0 m
• Liczba zakrętów: 15 (10 w prawo i 5 w lewo)
• Szerokość toru: 16 – 23 m
• Długość prostej finiszowej: 928 m
• Rekord toru: 1:34.223 (211.782 km/h) – Juan Pablo Montoya/Williams-BMW (2004)
• Najszybsze okrążenie kwalifikacyjne: 1:33.074 (214.397 km/h) – Michael Schumacher/Ferrari (2004)
• Prędkość maksymalna: 309,9 km/h
• Pierwsze GP: 1999 (zwycięzca Eddie Irvine (GBR) – Ferrari F 399)
• Liczba GP: 12
• Średnie zużycie paliwa: 2,39 kg / okrążenie
• Pełne otwarcie przepustnicy: 65%.
• Odcinek toru na pełnym gazie: 830 m
• Liczba zmian biegów: ok 54 / okrążenie
• Zużycie opon: średnie
• Zużycie hamulców: niskie
• Poziom przyczepności: Wysoki
• Strategia
  • 1 postój: 27 – 33 okrążenie
  • 2 postoje: 16-25 i 35-41
  • 3 postoje: 14-19, 25-30 i 38-43
• Architekt: Hermann Tilke
• Pojemność Trybun: 130 000

Historia

W latach 90-tych Malezja przechodziła wielkie zmiany. Bogactwa naturalne i korzystne położenie geograficzne zapowiadały wielki postęp. Premier dr Mahathir Mohamad chciał, aby do 2020 roku kraj był w pełni uprzemysłowiony. Przemysł samochodowy był postrzegany jako najlepszy sposób na osiągnięcie tego celu. W ten obszar zaangażował się malezyjski koncern naftowy Petronas, który wspierał zespół Sauber F1. W 1996 roku firma samochodowa Proton kupiła Lotus Engineering, a rozkwit gospodarczy Malezji wymagał międzynarodowej promocji. Mahathir postanowił zbudować tor, który miał stać się najnowocześniejszym na świecie. Do tej pory w Malezji znany był tylko tor Johor, na którym odbywały się Motocyklowe Mistrzostwa Świata. Za projekt nowego toru odpowiedzialny był Hermann Tilke. Tor został ukończony w 1998 roku i rok później zorganizowano na nim Grand Prix Malezji Formuły 1. Przedostatnie zawody sezonu przyniosły zwycięstwo Eddiemu Irvine’owi w Ferrari, a Michael Schumacher powrócił do wyścigów po powrocie do zdrowia po złamaniu nogi. W 2000 roku impreza na Sepang zamykała sezon, a dopiero w 2001 roku wyścig został przeniesiony na początek roku zaraz po GP Australii.

Wyniki ostatnich edycji Grand Prix w Malezji

Shanghai International Circuit to nazwa chińskiego toru na którym od 2004 roku odbywają się zarówno wyścigi Formuły 1, jak i innych serii. Tor jest zlokalizowany w rejonie Jiading w pobliżu Szanghaju. Tor został zaprojektowany przez architekta Hermanna Tilke, który włączył do projektu kilka niezwykle wymagających zakrętów, uzupełnionych dwiema długimi prostymi. Pierwszy wyścig odbył się 26 września 2004 roku. Zwycięzcą został Rubens Barrichello w Ferrari F2004.

Charakterystyka toru w Chinach

Tor na którym bolidy są skonfigurowane tak, aby uzyskać dużą siłę docisku ma swoją najszybszą część na końcu długiej prostej pomiędzy zakrętami 13 i 14. To właśnie tam kierowcy osiągają prędkość około 310 km/h. Z drugiej strony najwolniejszym punktem na torze jest prawy zakręt kończący prostą finiszową. Jest on prowadzony z prędkością około 60 km/h. Najdłuższy odcinek, na którym możliwa jest jazda na pełnym gazie trwa 19 sekund. Kierowcy w Chinach mają do czynienia z dość dużym przeciążeniem bocznym na zakrętach 7 i 8.

Tor jest stosunkowo szybki i bardzo wymagający dla opon. W związku z zakazem tankowania podczas wyścigu, który został wprowadzony w sezonie 2010, pit-stopy mogą stać się ważnym czynnikiem strategicznym.

Interesującą rzeczą w Grand Prix Chin jest fakt, że jeszcze nikomu nie udało się wygrać tutaj dwa razy. Dlatego na liście zwycięzców znajduje się siedem nazwisk.

Fakty i liczby

• Długość trasy: 5,451 m
• Liczba okrążeń wyścigu: 56
• Długość wyścigu: 305 km
• Odcinek startowy do linii mety: 190 m
• Liczba zakrętów: 16 (9 prawych i 7 lewych)
• Szerokość toru: 14 – 20 m
• Najwyższe nachylenie: 3,00 %
• Największe obniżenie: 8,00 %.
• Rekord toru: 1:32.238 (212.749 km/h) – Michael Schumacher/Ferrari (2004)
• Najszybsze okrążenie kwalifikacji: 1:34.012 (208.735 km/h) – Rubens Barrichello/Ferrari (2004)
• Prędkość maksymalna: 310 km/h
• Pierwsze GP: 2004 (zwycięzca Rubens Barrichello (BRA) – Ferrari F2004)
• Liczba GP: 7
• Średnie zużycie paliwa: 2,42 kg / okrążenie
• Pełne otwarcie przepustnicy: 55%.
• Odcinek toru na pełnym gazie: 1,370 m
• Liczba zmian biegów: ok 52 / okrążenie
• Zużycie opon: wysokie
• Zużycie hamulców: niskie do średniego
• Poziom przyczepności: średni do wysokiego
• Strategia
  • 1 postój: 27 – 33 okrążenie
  • 2 postoje: 15-20 i 33-38
  • 3 postoje: 10-14, 23-27 i 39-44
• Architekt: Hermann Tilke
• Pojemność Trybun: 200 000

Historia

Plany zorganizowania wyścigu w Chinach ujrzały światło dzienne na początku lat 90-tych. Rząd zlecił wybudowanie toru wyścigowego na południu kraju, w pobliżu miasta Zhuhai, który został otwarty w 1996 roku. Przewidywano, że już po 3 latach będzie on gościł wyścigi Formuły 1. Tor nie spełnił jednak wymogów technicznych Międzynarodowej Federacji. Przez pewien czas znajdował się w tymczasowym kalendarzu na sezon 1999. Obecnie tor w Zhuhai jest używany do wyścigów FIA GT.

Mimo to Chińczycy nie poddali się i w 2001 roku zatrudnili nadwornego architekta współczesnych torów Formuły 1, Hermanna Tilke. Już w 2002 roku władze miasta Szanghaj ogłosiły, że podpisały kontrakt na organizację Grand Prix Chin od 2004 do 2010 roku. Na miejsce budowy wybrali bagnisty teren w pobliżu Szanghaju. Budowa nie była łatwa ze względu na niestabilne podłoże. Mimo to udało im się zbudować tor w rekordowym czasie osiemnastu miesięcy. Ceremonia otwarcia odbyła się 6 czerwca 2004 roku. Projekt kosztował 450 milionów dolarów i był najdroższym torem Formuły 1 w tamtym czasie. Na miejscu było trzy tysiące pracowników.

W związku z Shanghai International Circuit często mówi się, że Tilke inspirował się chińskim symbolem shang podczas projektowania profilu toru. Według architekta to podobieństwo jest zupełnie przypadkowe i w momencie projektowania był go zupełnie nieświadomy.

Zwycięzcy Grand Prix na torze w Sznaghaju

Buddh International Circuit to nazwa toru na którym 30 października 2011 roku odbyło się pierwsze Grand Prix Indii w ramach Mistrzostw Indii Formuły 1. Tor został ukończony 30 sierpnia 2011 roku. Jest on częścią Jaypee Greens Sports City o powierzchni 120 hektarów, kompleksu sportowego położonego 35 kilometrów od stolicy Indii – New Delhi.

Charakterystyka toru

Tor został zaprojektowany przez architekta Hermanna Tilke, który ma na swoim koncie tory w Bahrajnie, Istambule, Szanghaju, Sepang, Walencji, Abu Dhabi i tor w Korei Południowej. Buddh International Circuit to pofalowany, pięciokilometrowy tor, który został stworzony tak, by mieć drugą po Monzie najwyższą średnią prędkość ze wszystkich torów w kalendarzu F1. Trybuny wzdłuż toru mają zapewnić miejsce dla 200 000 widzów. Do toru prowadzić będzie ośmiopasmowa autostrada, a w przyszłości planuje się także budowę linii metra z centrum New Delhi.

Kierowcy będą musieli pokonać 16 zakrętów na jednym okrążeniu i wznieść się na wysokość 14 metrów, a maksymalna prędkość na najdłuższej prostej pomiędzy zakrętami 3 i 4 ma wynieść około 318 km/h. Szacowany czas jednego okrążenia pięciokilometrowego toru wynosi 1 minutę i 27 sekund, przy średniej prędkości 210 km/h.

Tor, którego budżet wynosi ponad 364 miliony dolarów jest własnością prywatnej firmy. Organizatorzy pierwszego wyścigu w Indiach podpisali kontrakt z Berniem Ecclestone’em na najbliższe 10 lat i szacują frekwencję na poziomie 120 000 widzów.

Jaypee Greens Sports City

Jaypee Greens Sports City, którego częścią jest 354-hektarowy tor, będzie zawierać stadion krykietowy na 100,000 miejsc, 18-dołkowe pole golfowe, stadion hokejowy na 25,000 miejsc oraz centrum sportowe. Cały kompleks ma przynosić roczny zysk w wysokości 170 milionów dolarów i zatrudniać 10 000 osób.

Historia

O zamiarze budowy toru wyścigowego, który miałby gościć Grand Prix Indii w 2009 roku, poinformowano po raz pierwszy w lipcu 2007 roku. Lokalizacja nowego toru została ustalona we wrześniu tego samego roku. Projekt miał powstać w rejonie Sohna w stanie Haryana lub w rejonie Greater Noida. Ostatecznie wybrano tę opcję, która była najbardziej odpowiednia. Zaledwie miesiąc później FIA (Międzynarodowa Federacja Samochodowa) podpisała kontrakt z JPSK Sports Private Limited na organizację pierwszego wyścigu w Indiach.