Alexander Karelin urodził się 19 września 1967 w Nowosybirsku. To były radziecki i rosyjski zapaśnik klasyczny i trzykrotny mistrz olimpijski z 1988, 1992 i 1996 roku.
Życie osobiste
Urodził się w rodzinie zawodowego kierowcy i urzędniczki. Oprócz zapasów w dzieciństwie uprawiał boks, koszykówkę i biegi narciarskie, popularne w jego rodzinnym Nowosybirsku. Ma maturę z transportu o specjalności mechanika samochodowa. Ukończył Uniwersytet Kultury Fizycznej w Omsku – w 1998 roku obronił pracę dyplomową, a w 2002 roku pracę doktorską.
Od 1999 roku jest deputowanym do rosyjskiego parlamentu (Dumy Państwowej) z ramienia partii Jedna Rosja. Jest żonaty z żoną Olgą i ma trójkę dzieci. Wraz z żoną są partnerami w kilku fundacjach.
Kariera sportowa
Zapasy grecko-rzymskie uprawia od 14 roku życia w swoim rodzinnym Nowosybirsku w lokalnym klubie szkoły elektrotechnicznej Burevestnik. Jego osobistym trenerem podczas całej kariery sportowej był Wiktor Kuzniecow. Od 1987 roku był członkiem męskiej reprezentacji narodowej Związku Radzieckiego w wadze 130 kg. W 1988 roku udało mu się uzyskać radziecką nominację olimpijską do startu w igrzyskach w Seulu kosztem ówczesnego numeru jeden Igora Rostorockiego. Bez większego wahania awansował do finału przeciwko Bułgarowi Rangelowi Gerovskiemu. Wygrał wyrównany finał 5-3 na punkty, odwracając wynik swoim przysłowiowym młotkiem na minutę przed końcem. Zdobył złoty medal olimpijski.
Po swoim pierwszym triumfie zaczął dominować w swojej kategorii wagowej. W 1992 roku obronił swój złoty medal olimpijski na Igrzyskach w Barcelonie, wygrywając w finale ze Szwedem Tomasem Johanssonem 6-0 na punkty. Jego dominacja trwała także w następnych latach. Na Igrzyska Olimpijskie w Atlancie w 1996 roku przybył w doskonałej formie, choć przez kilka tygodni nie mógł uprawiać zapasów z powodu operacji prawego barku.6 Zdobył swój trzeci złoty medal olimpijski, gdy pokonał w finale Amerykanina Matta Ghaffariego najmniejszym możliwym wynikiem 1-0 na punkty.
Od 1997 roku koncentruje się na wielu działaniach. Miał młodą rodzinę. Założył fundację, która ma wspierać utalentowanych sportowców. W 1998 roku ukończył studia uniwersyteckie i rozpoczął działalność polityczną. W 1999 roku wziął udział w pokazowym meczu na zawodowym ringu z Japończykiem Akirą Maedą, za co miał otrzymać sumę milionów dolarów. Nadal utrzymywał swoją doskonałą formę w zapasach olimpijskich, ale jego dominacja z wcześniejszych lat zaczynała pękać. Jego pierwsza porażka od 1987 roku była nieuchronna. Głównymi kandydatami byli Siergiej Mureyko, Giorgi Saldadze i Héctor Milián.
Na Igrzyska Olimpijskie w Sydney w 2000 roku pojechał z zamiarem zostania pierwszym zapaśnikiem, który zdobędzie cztery złote medale olimpijskie. Jednak już od pierwszej rundy musiał się mocno zmagać. W grupie wstępnej pokonał Sergeya Mureyko reprezentującego Bułgarię i awansował do ćwierćfinału, gdzie został pokonany przez Giorgi Saldadze reprezentującego Ukrainę. W półfinale pokonał Białorusina Dmitrija Dębelkę i awansował do finału z Amerykaninem Rulonem Gardnerem. Od pierwszej minuty starał się złapać rytm przeciwko taktycznie walczącemu Amerykaninowi. Po minucie sędzia odesłał Amerykanina na podłogę za jego bierność. Jego przysłowiowa „karelska dźwignia” niespodziewanie jednak zawiodła. Kolejne minuty walki to nadal walka pozycyjna bez śladu akcji. Sędzia zarządził więc klincz po pierwszej połowie, w którym popełnił błąd, rozłączył ręce podczas trzymania i postawił Gardnera na 0-1 na punkty.
W kolejnych minutach na próżno szukał recepty na Amerykanina, który był dobrze przygotowany do swojej grapplerskiej walki. W ostatnich sekundach pojedynku nie miał już sił, by odwrócić losy spotkania sprawiając jedną z największych niespodzianek w zawodach zapaśniczych w historii Igrzysk Olimpijskich. Zdobył srebrny medal olimpijski i wycofał się z tego sportu.